ÝYÝLÝÐÝM KÖTÜLÜÐÜME DENK MÝ?

Sabah sporumu yapmak için erken saatte sokaklardayým. Apartmandan çýkarken karþýlaþtýðým komþum, bir taraftan günümü aydýnlarken, bir taraftan da içimi karartacak bir bilgi verdi. ‘’ Hýrsýzlar gece 5 numarayý yoklamýþ duydunuz mu.? ‘’

Birbirine zýt duygular ayaklandý birden. Neler yok ki? Sevgi, Nefret, Þefkat, Hainlik, Acýma, Kýskançlýk, Dostluk, Piþmanlýk, Öfke, Korku, Merhamet hepsi birarada. Ruhum; Herþeyin zýddýyla varolduðu evrene paralel bir durumda. Kýsacasý, iyilikle kötülük ayný anda, ayný yerde... Ýçimde yaþýyor.

Gülümsemeyle verilmiþ aðýz dolusu bir günaydýn, içimi ýsýtýrken; Hýrsýz bilgisi buz gibi soðuttu aniden. ‘’Ýyi ki bana uðramamýþlar’’ Diye, gizli bir sevinç dalgasý geçti aklýmdan. ‘’Ne ayýp!! ‘’ Dedi anýnda, baþka bir iç ses.

Komþumla vedalaþýp yoluma devam ediyorum. Ortalýk renk renk. Çiçekler, güller, gönlüm gibi hercai menekþeler, yemyeþil çimenler. Ben ne güzel bir þehirde yaþýyorum böyle. Solumda, pýrýl pýrýl bir deniz uzanýyor, saðýmda pembe, mor, kýrmýzý, sarý çiçeklerle süslü rengahenk bahçeler.

Trafik lambasý olmayan bir yerden karþýya geçmem için dürttü þeytan ama uymadým ona. Girne Bulvarýndaki ýþýklardan geçip, Tuna Pastanesinin önünden karþýya koþup, Yunus heykelli havuzun yanýndan, sahile varacaðým. Ýyilikle kötülük hep savaþ veriyor içimde. ’’ Ýyi yanlarýmý tanýyýp, kötü yanlarýmý kontrol etmeyi becerebiliyormuyum acaba? ‘’ Diye soruyorum kendime.

Bak þu iþe!! Terbiyesiz sürücünün biri, ona yanan kýrmýzý ýþýða aldýrmadan geçiyor. Söylendim yetmedi, bir de ‘’ N’apýyorsun be adam ‘’ anlamýnda elimi kolumu salladým.

Denize vardým. Artýk trafik derdim yok. Dümdüz yürüyüp, Maviþehir’e kadar gideceðim. Ne güzel bir þehir bu Ýzmir Tanrým. Ne güzel!!.
Karþýmda Bostanlý Ýskelesi. Vapurlarýn biri, saatini bekliyor diðeri henüz kalkmýþ. Denize bu kadar yakýn yaþamak, yolculuklarý deniz üzerinde yapmak, sabah kahvaltýsý olarak bir bardak çayla, sýcak bir gevreði, bembeyaz köpükleri, martýlarý seyrederek yemek ne güzel. Denizin rengi; Sanki, geçen senekinden daha mavi. Koku da azaldý. Körfez gerçekten temizleniyor galiba.

Bu sabah yürüyüþleri de hakikaten iyi oluyor. Kendimle baþ baþa kaldýðým, hesaplaþtýðým, plan- program yaptýðým, bir zaman dilimi bu. Sanki yol; Bostanlý- Maviþehir yolu deðil de, kendi derinliklerime giden bir yol. Ýçimden sürekli konuþuyorum. ‘’Ne kadar iyiyim, ne kadar kötüyüm’’ Diye taktým bu gün kafama. Yarýn kesin, baþka bir þey takarým.

Varmýþ sahile hýzlý hýzlý, yürürken hesaplaþma da baþladý. Etrafa karþý, anlayýþlý, toleranslý, güler yüzlü tavýrlarýmý iyilik hanesine, arasýra çenemi tutamayarak söylediðim patavatsýz sözleri ve yaptýðým ufak tefek dedikodularý kötülük hanesine yazdým.

Ýyilik haneme tabiata olan düþkünlüðümü, hayvanlara, çiçeklere olan sevgimi, doðayý kirletecek her türlü hareketten uzak davranýþlarýmý sýraladým. Ama kötülük hanem de boþ kalmadý. Zamanýnda, ara sýra da olsa tüttürdüðüm sigara dumanlarýný, beni rahatsýz ediyor diye fýsfýs sýkýp öldürdüðüm sinekleri, korktuðum, tiksindiðim için ezdiðim karafatmalarý, kakalaklarý hatýrlayýp, hepsini kötülük haneme koydum..

Solumda deniz, orta karar bir tempoda yürüyorum. Vapur iskelesini geçtim, Ýþte! Balýkçý barýnaðý. Barýnaðýn az ilerisinde yan yana dizilmiþ restaurant gemiler. Onlarýn biraz aþaðýsýnda Churcill in Yeri. Tam denizin dibinde bir çay bahçesi. Burada oturup bir bardak çay içmeyen, Ýzmir’li sayýlmaz derler.

Ýþte sonunda, birbuçuk kilometre uzunluðundaki spor alanýna vardým. Giriþte 28 tane balýkçý kayýðý dizilmiþ. Viking- Rastgele – Mert – Kuki – Liz gibi isimleri var. Balýkçýlar da sabah telaþýndalar. Aðlarýný hazýrlýyorlar. Bir tanesi kayýðýnda bulaþýk yýkýyor. Bir tas su içinde, tabaðýný bardaðýný temizlerken; O da benim gibi kendinle hesaplaþýyor mudur? Bu küçücük kayýða sýkýþmýþ kaderini, rýzkýný çýkardýðý denizin üzerinde süren yaþamýný, iyiliklerini, kötülüklerini sorguluyor mudur acaba?

Misafir Pelikanlar, selden sonra sanki daha kalabalýktýlar, þimdi biraz azalmýþlar.

Kýzýl topraklý yürüyüþ yoluna girdim. Artýk tempomu arttýrmalýyým.

Burasý ayrý bir dünya. Etrafta her yaþtan insan var. Kimi koþuyor, kimi yürüyor, kimi bisiklete biniyor, kimi tenis oynuyor. Köpeðini gezdiren, çocuðunu parka getiren, çimenlerin üzerine uzanmýþ yatan, banklarda oturmuþ yanýnda getirdiði termostan çay, kahve içen insanlara, burada her saat rastlamak mümkün.

Yazýn, ücretsiz film gösterimlerinin yapýldýðý park, gece yarýsýna kadar insan kaynýyor. Etraf tertemiz. Belediye iþçileri sürekli faaliyetteler. Ortalýðý süpürüp temizliyorlar. Güvenlik elemanlarý, bir aþaðý bir yukarý turluyorlar. Amaç, halkýn bu açýk alan spor kompleksinden, gönül rahatlýðý ve huzur içinde yararlanmasýný saðlamak. Belediyenin hizmeti oldukça baþarýlý.

Biryerlerden yanýk yanýk türkü sesi geliyor. Doðuya has türküler bunlar. Denizin ortasýnda, sahile yaklaþýk bir kilometreden fazla mesafede, yarý bellerine kadar suyun içinde, kum midyesi toplayan iþçilerin sesi bu. Onlarýn derdi ise ne spor, ne fazla kilolar, ne de saðlýklý yaþam. Onlar ekmek parasý peþinde. Saatlerce suyun içinde, rüzgar, soðuk demeden midye topluyorlar. Evlerinden köylerinden uzaktalar. Türküler; Allah bilir hasret, gurbet türküleridir. Belki de ilk defa gördükleri deniz’in dibinden, eminim tadýný bile bilmedikleri, midyeler topluyorlar. Toplanan midyeler yurtdýþýna ihrac ediliyormuþ.

Yürürken sýrtýmdan terlerin süzüldüðünü hissetmek keyif veriyor. Kendimle yarýþmak, tüm kaslarýmý hissetmek, bugün de varým, yaþýyorum demek hoþuma gidiyor. Karþýdan gelen kýzýn, kýrmýzý eþofman takýmý çok hoþ. Kaykay alanýnda, patenli çocuklar olaðanüstü hareketler yaparak bir aþaðý bir yukarý kayýyorlar. Squash pistinde yaklaþýk yetmiþli yaþlarda bir kadýn, raketiyle vurduðu topu duvardan sektiriyor, voleybol sahasýnda gençler top oynuyorlar. Yaklaþýk yüz yüzelli kiþilik kadýnlý kýzlý bir gurup, belediyenin spor hocasý eþliðinde toplu aerobik yapýyorlar. Ben de katýldým. Müzik var, dans var, hareket var.

Türkiyenin her yeri böyle olsaydý, Bostanlý- Maviþehir arasýndaki bu güzelliðin farkýna varýr mýydým?

Güvenliðin bu kadar sýký olmasýnýn altýnda; Gece olduðunda bu yerlerin, kimsesizlerin, tinercilerin, sokak çocuklarýnýn, sarhoþlarýn barýnaðý olmasý yatýyor. Kötülükle iyiliðin, çirkinlikle güzelliðin bu kadar iç içe olmasý mý yaþam? Ya ben; Kendini iyi kalpli, sevecen, tatlý dilli tanýyan kadýn. ‘’Hiçbir sokak çocuðunun olmadýðý bir ülkede yaþamak uðruna, bu ayrýcalýklý güzelliklerden vazgeçer miydin?’’ Diye sorsalar. Ne derdim ?

Ne güzel bu park Tanrým. Ne güzel. Denizin üzerinde, güneþin altýn tozu siminleri var. Çimenleri sulayan fýskýyelerin altýnda bir kuþ, ayný bir insan gibi, duþ yapýyor. Kanadýný kaldýrýp koltuk altýný, öne eðip baþýný, arkasýný dönüp kuyruðunu yýkýyor.

Gözümde güzellikler, sýrtýmda ter, aklýmda, Ýzmir manzaralý balkonumda yapacaðým kahvaltý, eve dönüþ yolundayým. Tempom yavaþladý, kafamdaki düþüncelerin temposu da yavaþladý. Ýyi bir insan olduðuma ikna oldum. Çünkü, düþündüm, taþýndým, zor oldu ama kararýmý verdim.. VAZGEÇERDÝM...

Ýnci Fügen Yýlmaz