“En çok caný yananlar bir can taþýdýðýný sananlardýr” demiþti adýný þimdilerde anýmsamadýðým. Öyle ya, dünyada var olan her þey ýþýðýn bir yansýmasýydý. Dolayýsýyla yalan söylüyordu Dünya! Zaman akmýyor, þehirler deðiþmiyor, teknoloji geliþmiyor, insanlar büyümüyordu! Acý da, hüzün de kalbimin bir uydurmasýydý öyleyse. Var olduðunu sandýðým her þey Tanrý’nýn üþengeçliðinden yaratmaya tenezzül etmediði “Gerçek Dünya”nýn sözde yansýmasýydý.

Çið süt emenler familyasýnýn gösteriþli yaratýklarýydýk hepimiz. Adý üstünde “insan”dýk! Ýç güdülerimiz medeniyet hastasý, ruhlarýmýz çöl bedevisi; Eren olmakla iblis olmak arasýnda kayýtsýz kalmayý, bir seçim yapmýþ olmanýn sorumluluðuna yeðledik hep. Korkmak gibi büyük bir cesarete sahip olduk zamanla. Gitmek de, kalmak da, seçmek de, sevmek de hür irademizdi. Kim diyordu bize “Dünya dönüyor!” diye? Þayet dönüyorsa bile bilmeliydi ki bu, biz ona “Dur!” demediðimiz içindi.

En büyük ayýbýmýz buydu belki;
Tüm övündüklerimizi utanmamýz gerekenlere borçluyduk!

Þimdi düþünüyorum da, acýnýn varlýðýný inkar etmek mutluluðun pimini de ayný hýzla çekmek olmalý. Öyle ya, mutluluðun tadýný yüreðime ulaþtýran, bir zamanlarýn yanýklarýný saklýyor olmamdý. Acý ve mutluluðun iblis gibi bir uyanýk tarafýndan bizi uyutmak adýna ortaya atýlan bir kýsýr döngü olduðunu var sayarsak, öyleyse bizi mutlu edenler de yalandý! Kendi mutluluklarýmýzdý bunca yýl baþkalarýný da taþýmak zorunda kalarak yaþadýklarýmýz. Mutluluk; hür irademizi o amansýz çýðlýktan bir an olsun kurtarmak adýna, elimizin altýnda her an tüketime hazýr resimlere hapsettiðimiz o en vahþi yanýmýzdý. Mutluluk; içine baþkalarýný katmaktan asla yorulmadýðýmýz en büyük kazýk, kendi zaafýmýz, kendi aczimiz, kendi yarýmýzdý!

Ve bu gece…
Kimseye ait olamayacak kadar büyük bir mutsuzluðun esaretinde, tüm bu resimlerin, baþkalarýna ithaf bestelerin, geliþigüzel sevgi sözcüklerinin içinde kendime ait bir hayat bulamýyorum. Biraz daha yaþarsam ölebilirim!

Ölüme hiç bu kadar yakýn durmuþ muydum daha önce? Bir koridor, bir mutfak, çekmedeki bir býçak, kol ve geniz arasýndaki o kýsacýk zaman kadar yakýn olduðunu fark etmiþ miydim? Dahasý ona böyle deli hazýr olduðum hissini bana baðýþlayan Yaradan’ýn kurtarýlacaklar listesine bugün de girememiþ olduðum gerçeðiyle beni bu hale getiren þu tuhaf müziðin sesini biraz daha açarak intiharýma ecel süsü vermeyi denemiþ miydim?

Aynaya baktýðýmda, þu an þu dakika beni korkutanlarýn daha önce benimle uðraþamayacak kadar meþgul olan asýl korkularým olduðu gerçeðiyle yüzleþirken, bir yerlerde hala bana ait kalabilen yanlarýmý koruyabileceðimden eskisi kadar emin deðilim. Çünkü ne ölecek kadar hünerli ellerim var, ne korkacak kadar cesaretim!