Kan ter içindeyim kendimden kaçmaya çalýþtýðým upuzun koridorlarda. Prangalamaya çalýþýyorum kendimi sensizliðe olmuyor. Her gece yeni baþtan gördüðüm rüyasýn sen. Engelleyebilir mi insan düþ ülkelerindeki o mistik gezileri? Engelleyemiyorum. Sana yatýyor her gece, sana uyanýyorum her sabah…

Zamanýn sevecen anaç yanýyla saracaðýný sanmýþtým sensizliðin acýsýný. Kopuþumda senden ayakta kalabildiðim, yaþamý avuçlayabildiðim her dakika kar hanesine yazýlýyordu gözümde. Çünkü dakikalar saat, saatler gün, günler hafta, haftalar ay olacak ve benim kanayan yaram kabuk tutmaya baþlayacaktý. Aylar önce yýl sonra yýllar oldu. Hala sarsak adýmlarým aþka yönelirken, hala gözlerimi her kapadýðýmda karþýmda sen…

Yola çýkýyorum her sabah umutla yeni baþlangýçlar adýna. Tek yön iþaretleri sarmýþ dört bir yanýmý. Tüm yollarýn sonu sana varýyor birtanem. Tüm sokaklar çýkmaz sokak olmuþ yokluðunda…Mevsimler bile þaþýrmýþ sapýtmýþ sensizlikten. Kartopu oynasa da sokakta çocuklar, ben de mevsim hep sonbahar…Sesinle sesimin son seviþtiði günde asýlý kaldý güneþ, asýlý kaldý gökyüzünde yaðmurlar…

Sensizliðe mahkum olunca yüreðim, suskunluk kuþandý sevda kelimelerim. Senin gibi “aþkým” diyebilen bir sevgilinin olmadýðýnýn bilinciyle olsa gerek, taþ kesildi yüreðim. Köstebek gibi soktum kafamý topraðýn altýna, aþýklarý görmemek için bir daha. Kýskandým bir tanem, ilk kez kýskandým…Senin elinin saçlarýmýn arasýnda dansetmesi gibi dans eden eller görmek istemedim baþka saçlarýn arasýnda. Dudaklarýnýn kavurduðu gibi kavrulmamalýydý baþka dudaklar bulutlarýn kýlavuzluðunda…Sen yoksan aþk ta yoktu, olmamalýydý gözümün önünde tatlý bir telaþla…

Aþkýmýza þahit palmiyelere ayýp olmasýn diye yolumu deðiþtirdim baþý boþ saatlerde. Þahit diye seviþlerimize, oturmadým yalnýz asla o sandalyelerde. Ýhanet olmasýn diye anýlarýmýza, anlatmadým hiç bana nasýl sarýldýðýný o deniz kenarýnda…

Seri cinayetler iþliyorum adýna mazi denen geniþ bir zaman aralýðýnda. Alkole yükleyip bütün yükü temize çýkmayý baþarýyorum kendi bataklýðýmda. Her gece kimliði belirsiz ölülerin gömüldüðü cenaze törenleri düzenleniyor ayrýlýk ülkemde. Topraða veriyorum hayallerimi, topraða veriyorum umudumu, topraða veriyorum aþkýmýzý…Her gece yeniden düþünüyor ve düþüyorum korkularýmýn kara uçurumlarýndan. Acaba kaç intihar sonrasý burada olmayacaðým? Kaç intihar sonrasý bitecek bu lanetli cenaze törenleri? Bilmiyorum…Sen kurtuldun, ben battým. Sen gittin, ben kaldým. Sen yaþadýn, ben öldüm. Ölümün kucaðýna ittin beni önce aþk sonra ayrýlýk kokan ellerinle. Lanetli bir tohum ektin kalbimde sevdanýn olduðu yere. Sen gittin o büyüdü, sen gittin o önce kalbimi sonra tüm bedenimi ardýndan da ruhumu kapladý. Lanetli tohumundan baþka bir sevdaya yer kalmadý…