"her boþluða bir tanrý"

diyordu Romen þair Nichita Stanescu, Ýkinci Aðýt adlý þiirinde ve devam ediyordu þiirine:

"bir taþ yarýlsa, o saat
içine bir tanrý.

bir köprü ikiye ayrýlsýn yeter
o saat, içine bir tanrý.

asfalt yollarda,
bir gedik mi açýldý
hop içine bir tanrý."

þiirin ötesini yazmadým ama bu bölümler çok düþündürdü beni açýkçasý..boþluða gelip oturan tanrý'yý biz mi bulup getirmiþtik; yoksa, tanrý'yý oturtabilmek için biz mi yaratmýþtýk boþluðu!..insan ruhunda gizlenen boþluk,nasýl ve hangi koþullarda meydana geliyordu böyle?

iþsiz-güçsüz kalýþýn,duygu yoksunluðunun,nefret etmenin,kendinden tiksinmenin,sevmekten kaçýnmanýn,korkularýmýzýn,saðlýkla ilgili sorunlarýmýzýn,sosyal ve cinsel doyumsuzluðun,yalnýzlýðýn,hüznün; yani insana dair olumsuzluklarýn yarattýðý bir þey miydi boþluk?dipsiz bir kuyuya mý benziyordu ya da uçan bir buluta mý?yoksa, boþluðun adý biz miydik?bu bilinmezliðe gelip oturan tanrý,kimden alýyordu peki iznini? bir yýðýn sorular ürete ürete yanýt aradým kendime,buldum da;reytink!..

bir düþünün hele,"reytink"denen þey olmasaydý, boþluða oturabilir miydi tanrý;oturamazdý deðil mi?çünkü;reytinki yüksekler oturabilirlerdi koltuk denen kýrmýzý,arkalýklý,kolluklu,dört bacaklý sandalyelere...paranýn gücüyle gerçekleþiyordu zamanýmýzda koltuða oturma hakký! "parasý olan,koltuðu kapar" gibi bir anlayýþýn önünde elpençe yaþýyordu halk ki;koltuklara oturanlarýn kýlý kýpýrdamýyordu gördüklerinden dolayý..hatta,oturarak þiþiniyorlar,önlerinde diz çökenlerin kemiklerini sayarak eðleniyorlardý!..

siyaset denen þey,boþluðumuzun bir öðesiydi demek!..hem de en önemlisi!..

ey boþluðumuzu dolduran tanrý!..
sende mi onlara benziyorsun yoksa?

sakýn inkar etme!..inkar etmek benim hakkýmdý!..yalan ve tevekkül koydum "inkar"ýn adýný...yalanýn yüzünde Polyanna'yý boyadým,tevekküle umudu aþýladým; yaþamak bir hoþ geldi bana!..

þimdi
"yýk" desen bütün daðlarý
yýkarým..
lakin
bir türlü açmýyorsun aðzýný!..
açacaksýn diye korkarým...

sahi,ne zaman korkuya kapýlsak,sesimize söz olur tanrý..gök gürlediðinde mesela,mesela çakarken þimþek,ýslanýp üþüdümüzde ve kokusunu duyduðumuzda topraðýn...ölümün yani!

lacivert elbisesini giymiþ fýrdöndü dünyanýn,bizi esir alan yaþama sevinci midir acep,ölümdten korkutan þey?..zor bir soru!..

neden çýðlýk atar
bebeðini doðuran anne?
düþündüm
çözemedim doðrusu!..

oysa insan,durmadan bölünen,parçalanan canlýdýr. bu sayede çoðalýr ve kalýcýlýk kazanýr.zamana karþý bir duruþtur,inatlaþmadýr bu!..hepsi aþk ile!. ölümsüzlüðün tek iksiri aþkta gizlidir bana kalýrsa...bu iksirden içmeyi bilenler en kötü zamanlarda,en ölümlü çaðlarda bile geleceðe hükmedecek canlýlar üretmiþlerdir kendilerine benzeyen...bu yüzdendir gülün güle,sineðin sineðe benzerliði ve de bebeðin bize!..

aþk
boþluktur desem
deðil
aþk
doluluktur bence...
"evet" diyorsan eðer
veto hakkýmý kullanýp
inkar ediyorum öyleyse...

çünkü aþk boþluktur
en kaba mindere
biz kýlýðýnda
gelip tanrý oturur...

aslýnda tanrý
aþk yüzlü insandýr
kendini vurur...

bir þiirin ardýna takýlýp,söylendim biraz...kendime dokundum;kimseler yoktu!..tutunacak bir el aradým sonra;bulamayýnca,kayboldum...

dilimde tek bir soru:

"neredesin"?!..

Tayyibe Atay