Bende mi böyle olacaktým... En sevdiðim seni bile aramaz mý olacaktým... Yazýk... Hayat bazen hiç olmadýðý kadar insafsýz gerçekten. Þimdi lanetler yaðdýrmanýn bile anlamý yok. Hayallerin battýðý bir denizi izlemek dýþýnda ne yapabilirim ki...

Vay anasýný derler ya; iþte öyle bir þey bu. Vay anasýný demeye hakkým var mý ki? Bilmediðim, yabancý olduðum, hayallerin aðlayýþý deðil ki bu... Sadece içimde kalan son birkaç umudunda diðerleri gibi hoyratça savruluþu... Kahretmeye hakkým yok!

Böyle böyle insan olunuyor demek... Böyle böyle formata uyuluyor demek...

Oysa herkes ne kadar þikayetçi birbirinden. Ama hepsinin de kumaþý ayný top... Allah bunun için beni kahretsin ki; öyle yapýyor zaten; bende onlar gibi olmak zorunda mýyým? Farklý dokunamayacak mýyým? Yüreðime basamayacak mýyým? Nasýl yapabilirim ki her þey bu kadar aþaðýlýkken. Ýçimdeki beni nasýl koruyabilirim ki bu kadar örselenirken.


Ama benden çok onlarýn bunun acýsýný çekecek olmasý ayrý bir keyif... Adam öyle deðil, böyle kýrýlýr iþte... Hani diyor ya ilmihalde; bundan sonraki her dokunuþta “onu” arayacaksýnýz diye... Ahmet ALTAN’ da az deðil ama. Asýl iþin sýrrý bu deðil, asýl zavallý insanlarýn bilmesi gereken bu deðil. Asýl olan; DOKUNULAN DEÐÝL, DOKUNAN OLUN! O zaman nasýl olsa yüreðinizin en taze yerinden söküp deðdiðiniz bir baþka ten muhakkak bulacaksýnýzdýr... Hep ayný yanýlgýya düþecek ama asla özleyen olmayacaksýnýz... Sevgi oyuncaðý bu kadar çokken ve sizde bu kadar sevmeye hevesliyken hayat nasýlda baþka tenler çýkaracak karþýnýza... Ta ki, dokunulmayý isteyen dek... Ýçinizde tek bir damla sevgi kalmayana dek... Ne kadar acý... Kendinize bile yetecek sevginiz kalmamasý, paylaþýmý unutmak ne kadar insanca...