Yaðmur... Hüznü de koynunda taþýyan afet... Benden daha mý dolusunda taþýyorsun sen... Ýçin benden daha mý çok yaðýyor da akýyorsun! Bana inat mýsýn lanet olasý! Neler taþýyabilirsin ki sen kara bulutlarýndan baþka? Aðýrlýðý ne ki? Onla boy ölçüþebilir misin?

Yaðma yaðmur... Sen boþaldýkça ben doluyorum. Ýçimde ondan baþka bir þey sýðdýracak yerim yok. Ne olur acý verme bana yaðmur...

Sus... Duymayayým camýma vuran sessizliðini. Benim içimde kopan fýrtýnanýn sessiz çýðlýðý çoktan kulaklarýmý saðýr etti bile. Yapma yaðmur... Bir de sen acýtma içimdeki beni, içimdeki onu, içimdeki çocuðu...

Görmüyor musun her bir karem aðlýyor. Kývranýyorum çaresizliðin titreyiþlerinde... Ýçimde bilmediðim bir sancý yerle bir ediyor duygularýmý,týpký senin maviliði yerle bir ettiðin gibi.

Dayanmak çok zor biliyor musun yaðmur, onun dudaklarýndan dökülen zehre... Kezzaptan daha yakýcý, iþkenceden daha týrmalayýcý...

Bari sen acý bana yaðmur...