Mutluluðu buldukça korkuyordu kaybetmekten, yaþadýklarý rahat býrakmýyordu onu…

Eski günlere gidiyordu devamlý hatýrlamak istemese de, davetsiz misafirler gibi bir anda kapýyý çalýyorlardý ve geliyorlardý…

Mayýn tarlasýndaydý ve bastýðý mayýnlardan biri patlamýþ yaralanmýþtý…

Her an bir mayýn daha patlayabilir ve ölebilirdi…

Ezilmiþ,sinmiþ ve korkmuþtu…

Bu çaresizliðinin arasýnda bir yol buldu kendine ufacýk bir iz…

Takip etmeye baþladý o izi…

Cesareti buldu önce, çýkacaðým dedi bu mayýn tarlasýndan kurtulacaðým…

Ve baþardý sonunda çýktý mayýn tarlasýndan ama yaralarý acý veriyordu…

Hala onu yaralayan mayýnýn izlerini taþýyordu…

Ýzler rahat býrakmýyordu onu suçluluk hissettiriyordu farkýnda deðildi bunun eziyordu kendini görmüyordu.

Sonra karar verdi bir gün yaralarýmý saracaðým dedi…

Ve baþladý kendini sorgulamaya,

Ýlk fark ettiði insanlarý korkularýnýn yönettiði oldu…

Korkularýný kabul etti önce ve kararlýlýkla üzerine gitti,

Suçluluk duygusu vicdanýný yaralýyordu.

“Hata bende mi?” sorusunu defalarca soruyordu. Mayýn tarlasýnýn etrafýna gitti bir daha baktý…

Hatanýn kendinde olmadýðýný gördü…

Bu rahatlattý onu…

Ama bu kez de piþmanlýk yakýyordu yüreðini…

Neden o mayýn tarlasýna girdim diyordu…

Ve o an asýl gitmek istediði yerin mayýn tarlasý deðil, gelincik tarlalarý olduðunu fark etti…

Ve yalvardý Allah’ýna ona gelincik tarlalarýný buldurmasý için…

Bir gelincik gördü sonra gittiði yol üzerinde gördüðü bütün gelincikleri toplamaya baþladý …

Bir gün baktý ki, gelincik tarlasýndaydý…

Ve yeniden baþladý her þeye bir kez de gelincik tarlasýnda sardý yaralarýný, korkularýný, þüpheyi ve çaresizliði yok etti, kendini buldu…

Ve gördü ki gelincik tarlalarý dediði cennetin ta kendisiymiþ, masmavi göklerde hissedip; bulutlarýn üzerinde uçuyor…