Yazýyorum… Kendimi bildim bileli yazýyorum. Neden? Kime? Ne için yazdýðýmý bilmeden yazýyorum. Yazar deðilim, edebiyatçý kimliðim, belli bir dilim, uzmanlýk alaným, yok… Aþýlmaz sýnýrlarým, takýntýlarým, surlarým, duvarlarýmda yok… Yazdýðým zaman özgürüm, yazdýðým zaman çýkýyorum derinlerimden. Yazýnca yeniden doðmuyorum küllerimden, Zümrüd-ü Anka kuþu gibi fakat yazmadýðým zamanda külleri daðýtmýyorum saða sola…

     Hikâye deðil, roman hiç deðil yazdýklarým ara sýra bir þiir, kýsa yoldan anlatmak için duygularýmý, bazen de sayfalara sýðmayan laf kalabalýklarý. Devrik cümleler kurmayý seviyorum en çok, devrilmemek için. Sadece anlatmak için yazdýklarýmda oluyor, yüreðime sýðmayýp taþanlarý paylaþmak içinde, söyleyemediklerimi de yazarým, söyleyipte unutmak istemediklerimi de… Gözlerim aldatabilir beni, çokta iyi göremem zaten baktýklarýmý, dilim yalan söyler ara sýra bana bile, beynim yüreðimle ters düþüp yanýltabilir beni ama kalemim hep dürüst bana… O yüzden yazýyorum! O yüzden kalemim yazmaya baþladýðý anda, gözlerim, dilim, beynim, yüreðim saygý duruþunda.

     “Yazýyorum öyleyse varým” da demedim hiç bir zaman, nefesim yerime de koymadým kelimeleri ama hep yazdým. Bir gün yazmasam ölür müydüm? Bununda hesabýný yapmadým. Yapsaydým, içimde intihar korkusuyla yaþayamazdým her gün. O yüzden, düþünmeden, sorgusuz, sualsiz, sebepsiz yazdým. Okunsun diye deðil, kitap olsun diye deðil, sadece yazmýþ olmak için hiç deðil ama yazdým, kendim bile okumadým çoðu zaman ama ben yinede yazdým…

     Bazen bir þarký, bazen bir damla gözyaþý, bazen dolunay ýþýðý aldýrdý kalemi elime… Öznesiz, nesnesiz gün geldi tümcesiz de yazdým. Ama taklalar atmadým hiçbir zaman ucuzlatmak için edebiyat pazarýný. Bazen hançer yaptým kalemimi tam göðsüme sapladým, bazen kalemimle gökyüzündeki yýldýzlara uzandým. Kendim için yazdým, aynada göremediðimi görebilmek için… Kendimle çeliþtim bazen ve o zaman anladým aslýnda yazmakla ne kadar iyi bir iþ yaptýðýmý… Ben hep yazdým biliyorum durmam yine yazarým...