Suretleri birbirini aratmayacak kadar yok olan insanlara dahil olmaktý tek isteði... O suretsiz kýlýða bürünüp mahþer kalabalýðýna karýþtý.

   Bu insan kümesine acýma adý altýnda gizli bir hayranlýk beslerken, merak etmekten de kendini alamadý onun gibilerin kendilerini kamufle ettiði maskeleri... Belki çoðu bir kariyer maskesi altýna süpürmüþtü acizliðini, dýþlanmýþlýðýný, yalnýzlýðýný... Sonra kendini düþündü ve kaybettiði suretini... O da böyle yapmamýþ mýydý? Kimseyi suçlamaya hakký yoktu; çünkü ayný körebenin suç ortaklarýydý hepsi...

   O da diðerlerinin yaptýðý gibi baðladý gözlerini. Karanlýkta hissetti nefreti ve sevgiyi... Arada o kayýp suretlerini göremediklerini yakaladýðýný sanýyor, ebelediðini söylerken birini, maskelere çarpýyordu. Bir ara o en zayýf yerine dokundu, kendi yüzüne götürdü ellerini korkarak. Ne pahasýna olursa olsun son vermeliydi bu oyuna...

   Gözlerindeki baðý çözdü ve birbirlerini ebeleme çabasý içinde, kendi ebelenmiþliklerinin farkýnda olmayan bu korkak insanlara baktý... Ya o fazlaydý bu körebede, ya da bir þeyler eksikti...

   Maskelerin düþeceði zamaný beklemeye karar verdi önce; ama o kadar vakti yoktu... Düþündü, belki de en iyisi bunlarýn hiç birini görmemekti... Bir küfür savurup, baðladý gözünü...