Hatýrlayacaksýnýz bir zamanlar, kimliklerini arayan birey ya da gruplarýn deðiþik ideolojiler ýþýðýnda örgütlenmesi, farklý cemiyetler altýnda birleþmesi modaydý. Birbirine zýt sloganlarýn atýldýðý, insanýn insana düþman kesildiði, tabiri caizse “kanýn gövdeyi götürdüðü” o dönemlerden geriye kaç gözü yaþlý ana, kaç yetim, kaç dul, kaç “tasdikli” üniversite öðrencisi kaldý bilinmez. Bilinen, bir neslin neredeyse çeyrek asrýný alan bu modadan geriye kalan reyting rekortmeni bir dizi, sinema giþeleri önünde “bilet derdi” ve kurdun kuzuyu sarmaladýðý bir vadi…
Hoþ, býrakýn reyting sayaçlarýný, giþelerde kýrmasý beklenen hasýlat rekoru bile "kitle"den "kesim"e düþüþ aþamasýnda olan bir modanýn hala revaçta olduðunun en iyi göstergesi...

Bir modayý sona erdiren diðer bir modadýr, bunu gündelik hayattan, çarþýdan-pazardan az çok bilirsiniz. Çarþýdan pazardan diyorum, çünkü modayý takip etmenin en kolay yolu çoðunlukla vitrinleri takip etmektir. Aslýnda, bu durum ülke gündemi ya da “kitle modasý” için de çok farklý deðil. Burada tek fark yaratýlan bir modayý talep etmek için seçme özgürlüðünüzün cebinizden deðil bundan bilmem kaç yýl önce kullandýðýnýz oy pusulasýndan geçmesidir. Arz-talep dengesinin iktisadi kavram olmaktan çýkýp “nabza göre þerbet” esasýyla politikaya uyarlandýðý böyle bir dönemde, tüm bu olup bitene “moda” deyiþim sizleri yanýltmasýn. O sadece bir tabir. Bu kadar hýzlý deðiþen ve geliþen bir gündemi betimleyecek daha “yerinde” bir tanýmlama bulamadýðýmdan belki. E onu da cehaletime verin.

Tüm bu örneklemeler bugünün modasý ya da bu yazýnýn ana temasý hakkýnda bir fikir sahibi olmanýz konusunda size yardýmcý olamadýysa, lütfen televizyonunuzu, radyonuzu ya da gazetenizi, yani “bu boyuttaki vitrininizi” þöyle bir karýþtýrýn. Hemen hemen hepsinde farklý baþlýklar altýnda gündeme yansýtýlan ayný ana temayý görmeniz mümkün. Yok, hala göremediyseniz, ben size gündemden bir kaç baþlýk taþýmayý zevkle görev edinebilirim; Öncelikle “Türban”, hemen ardýndan “Cuma namazýnda baþý açýk kadýnlar”, “Bilmem nerde bilmem ne tarikatý”,”Bilmem hangi hocanýn bilmem nerdeki konuþmasýnda bilmem ne anlattýðý” ve son olarak 30 Eylül’de meydana geldiði halde ülke gündemine yeni giren taptaze(!) bir mevzu , “Basýn özgürlüðü ve Hz. Muhammed karikatürleri”..

Þimdi yüksek müsadenizle konuyu bambaþka bir yere taþýyýp yine bu noktayla birleþtirecek geniþ bir zik-zak çizmek istiyorum;

“Medeniyetler Çatýþmasý” teorisini eminim az çok biliyorsunuz. Bilmeyenler için küçük bir paragraf da ben açayým; Samuel P. Huntington’un Medeniyetler Çatýþmasý isimli makalesinden yola çýkarak kaleme aldýðý bu kitap, günümüz medeniyetlerini birbirinden ayýran temel ilkelerin kültürleri ve geçmiþ deðerleri olduðunu iddia ederek; “süper güç”lerin, batý özenticiliðinin ve bu özenticilikten istifade eden sömürgeciliðin tarihe karýþtýðýný öne sürüyor. Bu görüþe göre medeniyetler artýk geliþmiþlik düzeylerine göre deðil, aralarýndaki kültür ve yaþayýþ farklýlýklarýna göre gruplandýrýlýyor ve kitabýn baþýndan sonuna tek bir cümlenin altýný çiziyor Huntington ; “Potansiyel olarak en tehlikeli düþmanlýklar dünyanýn en büyük medeniyetleri arasýndaki fay çizgisinde yer almaktadýr.”

Þimdi gelelim gündeme;
30 Eylül 2005’de Danimarka’nýn Jyllands-Posten gazetesinde yayýnlanan Hz. Muhammed karikatürlerine tepkiler hýzla büyürken, elbette ki tepkilerin büyük çoðunluðu Ýslam alemine ait. Ýslam alemi, yani “Ýslam Medeniyeti”.

Tarih 5 Þubat 2006. Neredeyse tüm basýn gündemini bu olay üzerinde yoðunlaþtýrmýþ, yerelinden ulusalýna tüm medya karikatürlerden ve tepkilerden bahsediyor. Aradaki büyük zaman boþluðu neyle doldurulmuþ, gündem neyle meþgul edilmiþ o dönem, bilmiyorum. Benim tam da bu noktada dikkatimi çeken bambaþka bir konu var; “Ýslam Medeniyeti” ve bu medeniyeti bir arada tutmaya yarayan ortak payda hakkýnda.

“Din nedir?” “Ýslamiyeti diðer dinlerden ayýran özellikler nelerdir?” gibi sorularla aklýnýzý daðýtmak gibi bir amacým yok. Ama þimdi soracaðým soru ilginç; Ýslam aleminin tamamý batýya karþý söyleyebilecek iyi kötü birkaç cümle bulabilirken, bizim söyleyecek hiç mi sözümüz yok? Adý Müslüman, kitabi Kur’an, Resulü Muhammed olan bir ulustaki, Türkiye Cumhuriyeti’ndeki bu sessizlik, bu sakinlik neden? Türbanla uðraþmaktan, baþý açýk namaz kýlanlarla gündem yaratmaktan, kendi içimizde dini farklý farklý kalýplara sokup modernize etmek adýna aslolaný yok saymaktan, Ezan’a en uygun dil aramaktan, Ýslam dininin esaslarýndan, Kur’an`dan çok, hacý-hocalarýn sözlerine göre tavýr almaktan içinde bulunduðumuzu iddia ettiðimiz medeniyetin ve bu medeniyete yapýlan böylesi bir hakaretin cevabýný veremeyecek kadar “modernleþtik” mi yoksa?

Oysa Michael Dibdin “Gerçek düþmanlar olmadan gerçek dostlar olmaz. Ne olmadýðýmýzdan nefret etmediðimiz sürece ne olduðumuzu sevemeyiz.” diyor Ölü Lâgün adlý romanýnda.

Öyle ya, düþman olunan tarafýn zýddý bizim olduðumuz taraftýr. “Tarafsýzlýðýný” bu kadar net ortaya koyabilen bir ulusun ne dostu ne düþmaný, zannýmca ne de kimliði vardýr...