Aylardan temmuz... Sýcak sýrtýmdan süzüyor. Denize gidiyor bütün arkadaþlarým. Ben evdeyim. Burasý daha serin hem... Ama aylardan temmuz...
Düðünler çoðaldý mý ne? Neden herkes yazýn evlenmek ister ki? Yine bir davetiye gelmiþ. Yeni bir davetiye... Herkes evleniyor. Biz evdeyiz... Aylardan temmuz...
Ayýþýðý Sonatý çalýyor yine. Onsuz düþünemiyor muyum neyim... Bu havada da hiç gitmiyor aslýnda. Herkes hareketli bir þey dinlemez mi yazlarý? Ben miskinliðime miskinlik katýyorum.
Her gün bir ölüm ilaný veriyor belediye. Oysa hep eylülde ölündüðünü sanýrdýk... Yaprak dökümüydü ya ölüm de... Eylüle yakýþýrdý en çok. Ölümün hepsi anî, hepsi çirkindi ya iþte... Aylardan temmuz...
Aynaya baktýðýmda gördüðün yüzü tanýyamýyorum bazen. Yüzüm mü kýrýþýyor ne? Daha 20 yaþýndayým ama... Gerçi bugün uykusuzum, sebebim var. Yarýn gerilir yine, endiþe etmemek lazým...
Tatilim de bölünüyor bu yýl. Seçim var ya... Siyasi çalýþmalar, mitingler, konuþmalar, atýþmalar... Evden izliyorum hepsini. Aylardan temmuz... Dýþarýsý tehlikeli, sýcak, yoðun...
Sen ve siyasi çalýþmalarýn... Temmuz sýcaðýnda hem de... Hiç vazgeçmeyeceksin deðil mi? Ne kadar konuþsam da boþ. Ama hiçbir zaman “Bunu da nasýl yaptý?” demem ki senin için. Hiçbir þeyin de üzemez beni. Bir kere aðlamýþtým ben. Bir hafta hiç durmadan, uyumadan. Ama bir kere... O zaman da Ayýþýðý Sonatý vardý. Aðustostu. Þimdi erken baþladýk.
Dünya yeterince yalan kokmuyor mu? Bir de bizim mi birbirimize saldýrmamýz lazým iðrenç silahlarla? Cesaret iþi yalan. Sen cesursun deðil mi? Hiç korkmadýn adým atarken... 4 yýldýr bir kere bile düþünmeden atladýn her þeye. Cesursun sen... Ben deðilim herhalde. Aslýný ararsan, ben bu dünyadan deðilim... Yalan konuþmayý beceremiyorum çünkü. Her bozuk saatin günde iki kere doðruyu göstermesi gibi, etrafýmdakilerin de doðruya koþmalarýný bekliyorum. Ama bir iþaret geldiðinde de yalancý çoban misali inanasým gelmiyor iþte. Gerçi iþime gelirse inanýyorum, gelmezse inanmýyorum. Ben sana güveniyorum. Güveniyor-d-um, artýk güvenmiyorum.
Hayatýmýn en büyük hatasý... Bir insaný bir milyon kere affedersin, gelip sana bir milyon birinci kazýðýný atar. Ama nasýl? Nasýl deðiþmez zamanla? Nasýl büyümez? Bir türlü anlamýyorum.
Ben büyüdüm. Artýk insanlarýn kolay kolay büyüyemediðini bilerek büyüdüm. Hayatý yalan olanlardan dürüstlük beklemenin acizlik olduðunu anlayarak büyüdüm. Bir insaný bir kere affetmenin, bin kere affetmeye baþlamak olduðunu fark ederek büyüdüm. Biten bir þeyin bir sebeple bittiðini, baþlarsa yeniden ayný sebeple biteceðini yaþayarak büyüdüm. Ýnsanýn gözünün içine baka baka yalan söyleyenlerin de inandýrýcý olabileceðini görerek büyüdüm. Ben büyüdüm... Artýk adýný bile anmamaya yemin ederek büyüdüm. Sensiz bir hayata baþlamaya karar vererek büyüdüm. Aylardan temmuz... Ben büyüdüm...