Yavaþ yavaþ çözülüyordu sinelerde sevgiler
Sokak lambalarý ýþýl ýþýk aydýnlatsa da sokaðý
Karanlýðýn izinden hiç bir haber kalmasa da
Vicdanlar kararýyordu tükenen sevgisizlikten

Hani bir saklambaç oynardýk, hatta bir körebe
Duvar kenarlarýn da, köþe baþlarýn da anlatýrdýk
Korkularýmýzý, sevinçlerimizi bitmeyen heyecanla
Kalmadý artýk bir heyecan, ne de yüreklerde vicdan

Bizim deðerlerimizi, bize haber vermeden almýþlardý
Bedenlerimiz oburluðumuzun yüküne amade kalmýþtý
Ten kokularýmýz dahi müstemlekenin bir esiri olmuþtu
Gözlerimiz ekranlara kilitli, parmaklarýmýz kumandaya

Oysa benim hasretim unutulmaya yüz tutan sevgiydi
Bizim olan bizim deðerlerimizdi, örftü, ananeydi, edepti
Hayâ duygusu fýtridir, yaratýlýþ hilkatidir fakat kayboldu
En kutsal deðerlerimiz unutuldu, birden kapý dýþarý edildi

Niye ilk aþklar unutulmaz, yaþanýlan o saflýk sorgulanmaz
Ne kadar sofiyane duygulardý, ilk yaþananlardý unutulmazdý
Saflýðýn her katresinde bir iz vardý, samimiyet tabi ki hadsizdi
Her taraf aydýnlýk olsa da, kararan bir yanýmýz vardý gönlümüz

Hüzün her tarafý sarmýþken, en yüce deðerler niye hatýrlanmaz
Aþk bu kadar basit mi, yalnýzca bir zevk mi, niçin hiç okunmaz
Ýbret alýnmasý için hakikate bakýlmaz, tefekkür ihtiyacý duyulmaz
Bakýyoruz görmekten yoksunuz, dinliyoruz anlamaktan korkuyoruz