Bu dünya ne garip! Her an birileri doðuyor bu dünyaya ve her an birileri gidiyor buradan. Þu an bile nefes alýþýmýzla ilk nefeslerini alanlar, bizle nefes almaya devam edenler ve nefes veriþimizle son nefesini verenler var. Devam edenlere kendimi kapkalýn iplerle defalarca baðlýyorum, gün geliyor ölüyorlar ve iþte o zaman bu ipleri koparmak vücudumdaki bir damarý söküp atmak gibi zorlaþýyor.
     Edebiyat öðretmeni Cevdet Tonay... Cevdet hocam... Edebiyat denizinde yüzerdi hep. Güzelim Türkçemizin ölüme ne kadar fazla yer verdiðinin farkýndaydý. Cahit Sýtký'nýn "Otuz Beþ Yaþ" þiirinden bilirdi ölümün kaçýnýlmazlýðýný ve bize o öðretmiþti "Bir namazlýk saltanatýn olacak, Taht misali o musalla taþýnda" dizelerini. Yahya Kemal'e dönüþtüðü de olurdu "Sessiz Gemi" þiirinde. Ölüm üzerine ne kadar deyim olduðunu da bilirdi. Yavuz Bülent Bakiler'in sýraladýðý kadar var gerçekten. "Can kuþunu uçurdu, cennete kavuþtu, dünyasýný deðiþtirdi, ecel þerbetini içti, kuþ gibi uçtu gitti, merhum oldu, ölüm kapýsýný dövdü, ömür defteri kapandý, topraktan geldi topraða gitti, yensiz gömlek giyindi." Daha birçoðu... Türkçemiz ölümü ne kadar güzel ve çeþitli yollarla anlatmýþ. Ama olmuyor. Cevdet hocanýn yaptýðýna "Can kuþunu uçurdu." diyemiyorum. "Yensiz gömlek giyindi." deyimini yakýþtýramýyorum onun merhum oluþuna. Damdan düþer gibi deðiþtirdi dünyasýný. Ateþ almaya gelmiþ bir komþu gibi girdi topraðýn altýna. Ona ancak "Kuþ gibi uçup gitti." deyimi yakýþýr. Birdenbire, haber vermeden... Sýradan bir günde "Ah Yalan Dünya" adlý türküyü çýðýrýrken, türkünün manasýnda bir boþluk varmýþ da dolmasý gerekiyormuþ gibi aldýk ölüm haberini.
     Ne günler yaþamýþtýk onunla! Sinirlenirdi bazen. Ýstediklerini yapmayan öðrencilere kýzardý. Yumruklarýna hepimiz maruz kalmýþýzdýr mutlaka. Bir gün boyunca aðrýrdý omzumuz bu yumruklardan. Üniversite yýllarýnýn “Boksör Cevdet’i”, öðretmen olduðunda “Cehennem Cevdet” diye anýlýr olmuþtu bu yumruklar yüzünden. Cehennemi yaþatýr gibi görünürdü bize, ama attýðý her yumrukta, verdiði yýðýnla ödevde, sýnavlarýnda sorduðu zor sorularda hep bir hayat dersi nakýþlýydý ince ince. Attýðý bir yumruk için bin nasihat verirdi bize ve o yumruðun hiçbir önemi kalmazdý. Ýsmail’e söylediði sözler hiç çýkmaz aklýmdan. “Üniversitede ölümü bile göze alýp istediðin her olayý yaþa, üniversiteden sonra istesen de yapamayacaksýn.” demiþti. Birçok kiþiye saçma gelen bu nasihat üniversitede haklýlýk yarýþýný kazandý. Hele üniversite tercihi yaparken söyledikleri… Biz o hocadan bu hocaya gidip "Nereyi tercih edelim?" diye þaþkýn þaþkýn sorarken o "Ben annesiz, babasýz, bazen beþ parasýz okudum Ankara gibi bir þehirde; siz hala bunu mu düþünüyorsunuz? Yazýn aklýnýza yatan ilk yeri ve gidip okuyun." demiþti. Bu söz onu bir öðretmenden dev bir insana dönüþtürmüþtü. Onu dev yapan baþka olaylar da vardý. Bize verdiði "dil yozlaþmasý" konulu ödevden bilirim sömürgeye "koloni", dükkana "shop", ayaküstü yemeðe "fast-food" dememeyi. O öðretti "selam" yerine "slm", "merhaba" yerine "mrb" yazmamayý. Bir de onun açtýðý þiir yarýþmasý sevdirdi bana edebiyatý. Dev bir insan bunlarý yaptý.
     Artýk alýþmak lazým Cevdet hocanýn ölümüne. O bir namazlýk saltanatýný sürdü. Memnundur yerinden ki geri dönmeyecek. Umudum "Cehennem Cevdet'in" orda cenneti yaþamasý. Bense "Ah Yalan Dünya" türküsü benim için çýðrýlana kadar devam edeceðim türkülere. Bu akþamki maçta Fenerbahçe'ye karþý Gençlerbirliði'ni destekleyeceðim. Adýný "Kuzu's Döner" koyan dönerciye kýzacaðým. Yazmaya devam edeceðim. Uzun lafýn kýsasý, Cehennem Cevdet 'in iplerinden bir kýsmýný koparýp devam edeceðim hayata.