gökyüzünün kandilleri yandý bir bir,
iðde geçti kendinden,
akasyanýn dilinde tekbir,
gece rukudan tepeme deðecekken,
ben maðrur sefil,cebimde bir avuç kibir.

yapraðý yoncayý topraða eðdiren ne
ehil bir rüzgar mý enselerine üfürür
saçlarýma ak düþüren ne
dizlerimi titreten hangi dürtüdür
ben sona mý geldim ne
sonlarda mý kaderdir ilki tefekkür.

yanmýþým; toprak testiden bir yudum su,
çamuru testi yapan ateþse,
su deðilmiydi elimden silen çamuru
su ateþe, ateþ suya kalleþse,
su,toprak ve ateþmiþ özümün hamuru

gün kararýrda gece O’na mahcup olur
o vakit hayanýn gözü yaþtadýr,
çünki hem mahcup,hem suça ortak olur
edepim annem gibi aðzý dualýdýr,
benim þerrimden kendime dua okur

gökyüzünün kandilleri yandý bir bir,
akýl gitti baþýndan,
yerine gelen aþksa çekilir.
huzur dönmekmiþ leke aramaktan,
huzur bir gömlekmiþ,ben yakasýnda kir.

Ahmet Sýmsýký