Ben Düþtüm Þehir Kalktý Þehir Düþtü Sen Kalktýn

yokluk içinde varlýk benim ki
aþk denilince altý patlar
güç denilince eh iþte
bazen hiperaktif
bazen sakar
denge bende yok çýkar


bronz gökyüzünün beyaz gölgeli kadýný
hayat çizginde dikilen terin sabahlýðýnda bir yol
orada ayaklarýný sürüye sürüye yürüyen bir adam silueti görürsen
ya düþmek üzereyim ya parmaðýna tutunuyorum
sýkma avuçlarýný hýþýmla, acýndan emekliyim


darlýk içinde huzur benim ki
evreþe yollarýnda bir tarla çeltik
üsküdar yaðmurunda þemsiyesiz kuru kalmak gibi
ve ýslýksýz
ve sessiz
çýðlýk bende yok satar


kýrmýzý göðün maviye dokunan yaný
yeþil eteklerinden süzülen bir nehir
içinde salýna salýna düþünen özgür bir balýk görürsen
ya takýlmak üzeredir aða ya takýlmýþ çýrpýnmakta
yumma gözlerini bak, kilitbahirde güvercinler uçmakta


denizler ortasýnda sudan korkmak benim ki
rüzgar oradan gelir, düþman da
zafer oradan gelir, avuntu da
ama tutarsýz
ama zamansýz
mazi bana çok batar

............

yeri gelmiþken;
bir gün gerekirse ellerini ölürcesine býrakýp gitmek
kaleye daha çok destan sýðar
bu yüzden çýkar gömleðini,göðsün görünmeli

Ali Aydoðdu