Sevgi, onur, baðlýlýk, koruma, özveri vb… Bunlar gibi nice duyguyu bize “insan olmanýn” ve “kendin olmanýn” gereði olarak öðrettiler. Mutluyduk da duygularýmýzla. Ailemiz, arkadaþlarýmýz, akrabalarýmýz, dostlarýmýz ve sevgililerimiz vardý, bizimle bu güzellikleri paylaþan. Asla gözümüz arkamýzda kalmazdý, asla kuþku duymazdýk ve canýmýzý, malýmýzý, namusumuzu emanet edebileceðimiz insanlar vardý etrafýmýzda. Güvendeydik, huzurluyduk ve gelecek bizi korkutamazdý. Ben seviyordum, seviliyordum, onurluydum, baðlý olduklarým vardý, bana baðlý olanlar vardý, koruyordum, korunuyordum, özveriliydim ve özveriler sayesinde þýmartýlýyordum…
Ben, insandým…
Ben, kendimdim…
Ve herkes öyleydi…
…
Ne oldu da güzellikler bir bir kaybolup gitti…
Ne oldu da,
sevgisizliðin adýný “modernlik”,
onursuzluðun adýný “zamana ayak uydurma”,
aldatmanýn adýný “düzeyli birliktelik”,
yalnýz býrakmanýn adýný “kendini kurtarma”,
bencilliðin adýný “bireysellik”, diye deðiþtirip, kýlýf uydurduk…
Evet, artýk “kendine ihanet edebilenler” mutlular. Kendime ihanet edemem, sevmeye, onurlu durmaya, baðlý kalmaya, korumaya ve özverilerime devam edeceðim diyenler ise gün geçtikçe daha mutsuzlar.
Ne yapmalý, nasýl etmeli de kendim olarak kalabilirken mutlu olabileyim?
Etrafta bu kadar, kendine ihanet edip mutluluðu bu yolla bulan varken, benim savaþým baþarýya ulaþýr mý? Sevgiyi bilmeyeni sevmeye, baðlýlýðý bilmeyenden baðlýlýk beklemeye, özveriyi anlamayana özverilerde bulunmaya daha ne kadar devam edilebilir ki? Veya böylelerine bu güzel duygularý sunmaya devam etmeli mi?
Onurlu durup yerinde saymak, aç kalmak ve hatta yok olmak mý?
Onursuzluðu göze alýp yükselmek, sofrada artýklarla doymak mý?
En can alýcý soru da þu:
Kendime ihanet edip mutlu olmak mý? Yoksa kendim olarak kalýp mutsuz olmak mý?
Doðrusu hangisi?

Belki merak edersiniz, ben hala “kendimim”…
Mutsuzum ama bana geçmiþimin verdiði güzel duygularýmdan birisiyle bekliyorum,
“UMUTLUYUM”…