Bir, iki, üç…
Baþladým iþte. Yeni bir yazý bu. Yazdýðým þey kelimeler, “sadece insanýn geliþtirdiði eþsiz dil”in imgeleri birden bire dökülüveriyor ekrana. Çook eskiden beri. Yazýnýn icadýndan beri bu yolla, hayatla iyi bir iletiþim kurmuþ insanlýk. Yazýlmýþta ha yazýlmýþ yazýlar.
Kendini bir Kafka böceðinin, bir R. Bach martýsýnýn, bir M. Bilal mektup zarfýnýn yerine koyup yazmak ne kolay…
Doðmamýþ bir çocuðun, olmayan bir ülke insanýnýn, olan ya da olmayan bir savaþ anýsýnýn içmediðin bir içkisini içerken kurguladýðýn yazmalarýn içinde hep kendini yazmaya kalkmakta ne zor…
Birazdan intihar ettireceðin bir kahramanýn mektubunu yazmak, birazdan terk edip gideceðin kente kuru bir “Hoþ çakal” demek, birazdan en güzel aþk filmine “Seni seviyorum” senaryosu, komik sahnelere espriler derlemek, bekleyene “geleceðim bekle beni, kimseler beklemese bile bekle beni” þiiri ile söyleþmek, gülene; “daha çok gülesin, gülersen acýmýyor hücrelerim” demek, ölene “sakýn gitme, hep burda kal” çaresizliði yazmak, uyumak hiç uyanmamak gibi gibi yüzlerce gibiyle yazmak ne kolay…
Tankýn içinde, kýlýcýn keskinliðinde, gözlerinin buðusunda yazmak ne kolay…
Ancak gerçek ne kadar zor. Hiç kimse bir gerçeðini adýmlarýný atarken yürüdüðü kaldýrýmlara, kenarýndan çiçek koparacaðý uçurumda dururken, hastane kokusuna karýþýrken soluðu, savaþta vurulmama cephesinde sevgiliyi düþlerken; herhangi bir yazgýsýný yazarken bir kitap yazar gibi zorlanmamýþtýr.
Onun için yazmak kutsal deðildir, aslolan hayat, aslolan gerçektir.
Çünkü; yazdýklarýmýzý kaale almýyordur, bu yeni baþtan yazýlasý dünya… Yazýlan þiirler gibi yasak, romanlarý sansürlü, puntolarý küçük, televizyonda altyazýda gözükecek kadar önemsizdir “Dur” diyebilen kelimeleriniz ve yeni mavzerinden çýkmýþ bir kurþuna dur diyemiyordur henüz “Matrix” Neo’su gibi. Kelimeleriniz belki de zavalladýr nazarýnda okumaya kalkanýn.
Artýk “Kalbim senin” diye yazýlmýþ bir kaðýda, bir elektronik maile, bir cep sms’ine, öküzce bile bakamýyordur artýk çoðu sevgili olamayan. Yazýya inanmayan bir dünyaya inanýyordur artýk çevrenizdeki çoðu kiþi gibi. Yazdýkça yenilendiðinizi bilmeyenler, yazdýkça yenildiðinizi düþünenler doldurmuþtur vardýr hep saðýnýzda solunuzda.
Kitap okuyarak ya da yazarak bu zehir zakkum hayata ne katabilirmiþiz ki diyordur hani bazýlarý da, benim en çok onlardan ürktüðüm
Çünkü; yazýya çiziye inanmayýn demiþtir onlarýn aðýr sanayicileri, bil cümle füzesi tanký topu, inanýyorsa senin yazdýðýn bir iki slogancý, ajitasyon saydýðý þiirlere deðil, kandýrýlmýþ gözleri ile kadýnlarýn çýplak etlerinin sergilendiði gazetelerin kralcý editörlerinin sözlerine inanýyordur. Oysa sen ne kralsýndýr, ne padiþah ne imparator.
Ve þiire inanan hangi göz varsa ortalýkta mesela Ortadoðu olabilir, önce onlarýn önüne aþkýn ve devrimin karþýsýna, binlerce yýlýn mirasý sanki bir tek oymuþ gibi kocaman yasalarýný koymuþlardýr demokratikçe. Demokraaaaasi çoktur dünyamýzda, severisss servis etmeyi… Eylülleri bile severiss hala.

Ondan iþte bugün kendimi Orhun anýtlarý kadar taþ eskisi, kendimi içime çivi yazýlarý çizilmiþ kadar kanatýlmýþ, siyah beyaz ve hiyeroglif uykularýmda unuttuðum rüyalardan hala uyanmamýþ hissetmem. Henüz duþ almadýðým için papirüs kaðýtlarý kokuyorum. Hala kilise orguna eþlik ediyor koronun elindeki arya metni, ama hala rahlemden kalkmamýþ bir umut… Saksýda çiçeðime gözyaþlarým yetiyor. Ona bir nehir almaya gideceðim birazdan sokaða çýkýp.
Güvercin kanadýnda gönderilen posta kadar eskiyim bu gün. Yakýp sana gönderdiðim Kýzýlderili dumanýmda sana “seni bekliyorum” yazýyormuþ. Yalan!... Ne duman kokuyor ortalýk artýk, ne taþ baskýsý hüzün yüzüm, ne de Da Vinci þifresi gibi aðýr seni içimden kaldýramayan vinçler.
Zira dününe bakmadan bugünü yazmak hüznü ve üstüne üstlük geçmiþi iþin içine karýþtýrmadan yazabilmek ne kadar profesyonellik istiyor. Anlýyorum ki oysa yeniden yeniden yazdýðýmda, yazgýsýna “þiiþþþt” diyebildikçe ‘mutlulukmuþ’ hele o þöyle biraz köþede beklesin, umutlu olabilmeyi yazýyorum günlerin inadýna. Hiç yok olmasýn dileyeceðim tek profesyonelliðim budur belki benim. Yazdýkça beni devindiren beynimi kurdalamak huyum olmasa, yazmadýklarým beni nereye çeker götürürdü kim bilir … Onun için bu yazým Sait Faik’e benden selam olsun…
Yazgý kelimelerle yazýlýr mý? Yazýlmasa da olur…
Yazgý dediðin týrnaklarýnla da yazýlýr ama kalem ile de yazýlacak ben biliyorum ve inanýyorum hala… Ben de kaleminin kömüründe bomba olurum bir gün, savaþsa savaþ…