BEKLEYÝÞ
Herkes tutturmuþ türküsünü “Bayram” diyordu.
Bayram,bayram,bayram,…

Bayram neydi acaba?Nasýl bir duygu yumaðýydý hiç tatmamýþtým tadýný.Ben hiç bayramý yaþamadým ki.

Yýllar oldu babam gideli ama daha dün gibi gözümün önünde baþýný öne eðip gidiþi.Bu gidiþ baþka gidiþ dedi:
“Gidip de dönmemek var
Gelip de görmemek var.”dedi.

Eðildi boynu bakamadý annemin yüzüne.Bakarsa eðer dayanamazdý biliyordu çünkü yýllar olmuþ anneme olan sevdasý yüreðine düþeli.
Sonra toparladý kendini ve
“Ümitsizlik yok.” Dedi.
“Duaný eksik etme emi,”
Sessizce süzüldü sabahýn alacalý karanlýðýnda.Annem arkasýndan yaþlý gözlerle su serpti,topraktan yardým istedi ayakta kalabilmek için ama ne gezer.Çaresiz yýðýldý yere.Dakikalar sonra kardeþimin yükselen sesiyle irkildi ve yönünü çevirdi eve artýk ayrýlmýþlardý,babam bizi býrakýp gitmiþti kardeþlerini desteðe…

Evde sessizlik kol geziyordu.Herkes bir suçun cezasý kesilmiþte boðazýna asýlmýþ gibi sessizdi,çýt çýkmýyordu

Yeni yeni konuþmayý söken kardeþim ”baba” dedi.
Baban gelecek yavrum,baban gelecek…Titrek sesiyle döküldü dudaklarýndan sessizliðin ortasýna.Bende içimde irktiðim bütün sorularýmý sýralayacaktým ama býçak açmýyordu aðzýmý.
Neden sonra…Annem çorba içelim oðlum dedi ve baþladým sorularýmý boncuk gibi dizmeye peþ peþe…

--Babam nereye gitti?
--Niye gitti?
--Gittiði yer nerede?
--Ne zaman gelecek?..
Tek tek cevap bekliyordum bu suallerime…
Ve baþladý yaþlý gözlerle konuþmaya

--Kore’ye…
--Kardeþlerine yardýma…
--Bilmiyorum oðul…
--Onu da bilmiyorum oðul…

Sanki içinde yanan alevler dýþa yansýmýþ,gözleri kan çanaðýna dönmüþtü…

Kaþýðý çorbaya giriyor-çýkýyordu boþ boþ…
Anlamsýz anlamsýz odada göz gezdiriyor,sanki geçmiþe özlem duyuyor gibiydi…

Bir hafta,on gün,bir ay derken babam gideli yýllar olmuþtu…Ara ara bize yazýyor hep iyi olduðundan bahis açýyordu.

Annem çamaþýr yýkarken beyaz bir zarf gelmiþ…
Annemin okumasý yok ki…

Memet! bak oðul babandan gelmiþ, oku hele… dedi gözleri gülerek.
Sessizce okudum canlar dayanmaz buna dedim.Nasýl enkaza çevirirdim gözleri gülen anamýn mutluluðunu ama çaresiz okudum.
“Can,bugün yüreðime kor düþtü.Sanki beni ötelere çaðýrýyorlar.Üryamda gördüm beni kefenlemiþler ey can!...
Can yoldaþým,eðer ben gelemezsem yanýna,çocuklar önce Yaratan’a sonra sana emanet.
Hakkýný helâl et!”demiþ,bitirmiþ.

Gül yüzlü,gözleri gülen anam bir anda kan çanaðýna dönen gözlerle çömeldi yere…
Oðul dedi bastý beni baðrýna…

Günler sonra muhtar geldi

Can alýcý gibi vurdu,vurdu kapýya…
Kardeþim çýktý,annen yok mu?dedi.

Ýçeri doðru akan ses annemi fýrlattý yerinden ve koþtu uçarcasýna kapýya…

“Baþýn sað olsun.”

Yýkýldý bitti annem.
Ümitli bekleyiþi son buldu pencerelerde.Her gece pencere kenarýna iliþir ve saatlerce dýþarýyý seyre dalardý.
Yine bir gece içten içe dudaklarýndan döküldü dertli dertli

Bu gece baþ baþayýz yalnýzlýðým ve ben
Seni beklemekteyiz pencerede
Gelip-gidenlere bakýyoruz
Acaba yollar sevdiklerinden mi ayýrýyor
Yoksa sevdiklerine mi götürüyor
Önümüz bayram
Belki içleri burkulmasýn
Yüzleri gülsün diye
Sevdalýlarý kavuþturuyordur yollar
Gidenler sevdiklerine gidiyordur belki

Baþ baþayýz yalnýzlýðým ve ben
Bekliyoruz iþte öylesine
Bu bekleyiþ ümitsizce
Bu bekleyiþ umutsuzca
Bu bekleyiþ baþka bekleyiþ
Bu bekleyiþ yolu gözlenenin gelmeyeceðini bilerek beklemek
Bu bekleyiþ;sýzýlý,umutsuz,ümitsiz,…
Bu bekleyiþ gözyaþlarýyla bekleyiþ

Gözü yaþlý annem yýllarýný pencere kenarlarýnda geçirerek aklarý düþürdü kömür karasý saçlarýnýn arasýna…
Önümüz bayram ve ben nasýl bayram ederdim.Benim bayramým bayramlarýn en güzeli olacak,benim bayramým benim öldüðüm gün olacak…

Benim bayramým babamla kavuþtuðum,kucaklaþtýðým zaman olacak…