BÝR ACAYÝP YOLDAYIM


Bazen sabahlar olmuyor biliyor musun? Eðer düþüncelere, hayallere, yapamadýklarýna dalmýþsan ve karþýnda kocaman bir duvar saati varsa, sabahlar olmuyor. Yalnýzlýk gerçekte nedir? Beden yalnýzlýðý mý, ruh yalnýzlýðý mý, tatminsizlik mi, hastalýk mý....? Öylesine dolu yaþarken hayatý, nefes almak için bir an durduðumda neden pufffff kayboluyor herþey? Bütün deðerler, sevgiler, arkadaþlýklar, dostluklar, nefretler... Ölümü merak eder oldum. Büyük baþlangýç! Nedir sonrasý? Yine yalnýzlýk mý?

Aðladým yine. Ben aðlayýnca böyle olurum hep. Sanýrým ki benimle birlikte daðlar, ovalar, denizler, kayalar da aðlar. Ve her aðladýðýmda koþmak isterim. Bilmeden yolumu koþmak isterim. Aðlamak kaçýþ mýdýr sevgili? Neden koþmak istiyorum kaçmak deðilse? Benim derdim kendimle hâlbuki. Bu maç hiç bitmiyor. Bir ben yeniyorum, bir kendim...

Aþký aradým bir zaman, aþk bu deðil. Kimse için gözüm kararmadý. Soðuk yataklarda evcilik oynamak ve zoraki cümleler kurmak olmasa gerek aþk. Gülemiyorum bile yabancý aþklarýma. Bunlar bizim oralarýn aþklarý deðil. Aþk çok bilmek midir yoksa bildiklerini dahi unutmak mý? Beklemek neydi geçen her dakikada korkarak sevgiliyi? Nerde o sevgililer? Ben mi büyüdüm? Büyükler böyle mi yaþýyorlar aþký? Beni geri gönderin küçüklüðüme. Platonik aþklarým yeter bana...

Küçükken hayal kahramanlarým vardý. Ben büyüdüm, onlar yaþlandý. Hayalleri yaþamak baþkaydý. Hayallerimi artýk sadece seyredebiliyorum. Hayal kýrýklýðým bile yok...

Dostluk neydi? Kocaman bir gülümseme miydi yoksa aileye söylenen yalanlar mýydý? Bilyelerimi kimseyle paylaþamaz oldum... Nerde o mahalle duvarlarýnda oturup birbirimize yalanlar söylediðimiz sevimli küçük dostlarýmýz? Menfaatsiz, hesapsýz, kitapsýz... Arkadaþý olmak yeterdi. Beklentisizdi...

Ýlk içtiðim sigara geliyor aklýma. Büyümeye çalýþan 12 yaþýnda bir çocuk... Heves, merak, heyecan ve ihtiras... Nasýl lezzet alýrdýk içimize dahi çekmediðimiz o en kalitesiz sigaradan...

Lezzet sigarada mýydý, yoksa heves miydi, merak mý, heyecan mý, korku mu, ihtiras mý??? Neydi oyunlarýmýza, yaramazlýklarýmýza lezzet katan? Masumiyet miydi yoksa?

Duygularýmý kaybediyorum sevgili. Farkýndayým üstelik. Elimden kayýp gidiyor sahip olduðum yegâne erdemler... Beynim öylesine düþman ki bana, sýrf kendi menfaatleri için içimdeki çocuðu öldürüyor. Beynim, kendime! çalýþmaya baþladý artýk....

Ýçemiyorum eskisi gibi. Týkanýyorum ikinci kadehte ve umursamýyorum bile... Eskiden olsa inadýna, erkekliðine içerdim, kusacaðýmý bile bile... Peki ya þimdi?

Olgunluk bu mu?
Büyümek bu mu?
Ýstemiyorum sevgili,
Ýstemiyorum...