ï¿½zEdebiyat - Ersen Yoldaï¿½ - Okyanus Balï¿½ï¿½ï¿½yla Rï¿½portaj

    Öylesine bir yazýydý aslýnda ilk baþta. Balcalý otobüslerinden birinde öylesine karalamýþtým. Aklýmýn bir köþesinde o tanýdýk soru cümlesi: "Neden yazýyorsunuz?" Yazýnýn bulunmasýný takiben kurulmuþ ilk soru cümlesi budur sanýyorum. O sýralar okuduðum kitabýn giriþ bölümünde de birçok yazarýn bu soruya verdiði yanýtlar vardý. Çok deðil birkaç ay sonra Ýsveç Kraliyet Akademisi'nde bir adam, þöyle baþlýyordu merakla beklenen konuþmasýna:

"Ýçimden geldiði için yazýyorum! Baþkalarý gibi normal bir iþ yapamadýðým için yazýyorum. Hepinize neden o kadar çok kýzdýðýmý belki anlarým diye yazýyorum. Onu ancak deðiþtirerek gerçekliðe katlanabildiðim için yazýyorum. Bir türlü mutlu olamadýðým için yazýyorum."

   Ve çok deðil bundan iki gün önce, baþýna iki kurþun sýkýlýp susturuldu yazmaktan baþka suçu olmayan baþka bir adam. Neden yazdýðýný bilseydi katili, bilseydi ondan kardeþim diye söz ettiðini, yine çeker miydi acaba o tetiði? Susturmak için kapýsýnda beklediði adama "NEDEN?" diye sormak hiç mi aklýna gelmedi?

   Aklýmda bunlar yokken öylesine karaladýðým bu yazý, yazdýklarý için kýrýlan 62 kalemin son sözleridir. (Ya da bana öyle gelmiþtir..) Yazýyla gören tüm gözlerin affýna sýðýnarak paylaþmak istedim:

   Neden mi yazýyorum? Tüm yaptýðým, anlayamadýðým þeyleri cümle içinde kullanmak sadece. Yine de nedeni çok önemliyse eðer sizin için þöyle söyleyeyim: gözlerimdeki küçük bir sorun yüzünden. Ne yazýk ki görüyorum, hem de o kadar çok görüntü ayný anda geçiyor ki gözlerimden, sýrf bu aðýrlýktan kurtulmak için harflere döküyorum gördüklerimi.

   “Hoþ geldiniz yeryüzünün huzursuz çocuklarý!” diyorlardý arada bir toplandýðýmýz meydanda. Sessiz harflerle yazýlýrdý yeryüzünün sözleri. Evet, gizli bir örgüt üyesiyim bir nevi; “Yazýyla Lanetlenenler Örgütü”. Kendini bildiðinden beri bu laneti taþýyanlardaným ben de her “huzursuz karalayýcý” gibi. Gözlerimde kalem uçlarýyla açýlmýþ yaralarla geçiyorum zamaný. Kanserli hücreler gibi alýndýkça kendini tekrar eden, küçüldükçe büyüyen, ve asla kapanmayan..

   Sanýlanýn aksine yazý, hiçbir zaman tedavi aracý olmamýþtýr bizim için, çünkü yazý hastalýðýn ta kendisi. “Ýyi ki..” diye baþlayarak anlatabildiðimiz tek hastalýk belki.. Acýsýna aldýrmadan kabuklarýný koparttýðýmýz yaramýz, yaralarýmýzla bilediðimiz tek silahýmýz, her zihnin içinde bir þekilde dolaþan ve ortaya çýkmak için uyanmayý bekleyen tehlikeli bir virüs gibi.. Bu yüzden zaten “uyanmakla” baþlýyor birçok þey; gören bir göz bir daha asla kapanmaz, çünkü aslýnda bütün aðýr yaralar tedavi ile baþlar..

   Neden mi yazýyorum? Neden yüzdüðü sorulur mu hiç akvaryuma atýlmýþ okyanus balýðýna? Yazýyorum çünkü kendimi vuracak bir karam bile yok þu þeffaf aldatmacada (Sizin var mý sanki?). Her denememde görünmez bir duvar kesiyor önümü ve bu saydam dekor bile yeterince rahatsýz edici (Hangi dekor deðil mi?).

   Yazýyorum, çünkü böyle renkli çakýl taþlarý yok okyanusun dibinde; biliyorum. Þu kendine dönen deðirmen de okyanusa ait deðil, þu içinden kabarcýklar çýkan parlak hazine sandýðý da.. Sýkmak istemem canýnýzý ama siz de yoksunuz orada. Her gün yukarýdan atýlan ve kapmak için birbirinizi ezdiðiniz o renkli yemler var ya; var dediðime bakmayýn onlar da yok tabi ki. (Kafanýz karýþtý, farkýndayým.)

   Ýyisi mi gelin þöyle yapalým; bu kadar çok þeyi birden yok edip sizi yoksul býrakmak yerine, izin verin ben yok olayým. Her þey rüyaydý farz edin, bu konuþma hiç olmadý. Üç deyince gözlerinizi açýp akvaryum sakinleri arasýndaki huzurlu yaþamýnýza dönün. Soran olursa eðer: “Okyanustaydým rüyamda; kafasý karýþýk bir balýkla konuþtum,” dersiniz.