Yalnýzým, yürüyorum... Yalnýzlýðýmdan mý yürüyorum, yürüyüdüðümden mi yalnýzým bilmiyorum. Sokak baþýnda çocuklar sanki bana bakýp gülüyor, kendimi düþünmeye baþlýyorum. Acaba soytarý mý bendim yoksa kral mý? Bunun farketmeyeceðini kendime anlatmak istiyorum ama kendimden çok baþkalarý için yaþadýðýmý anlýyorum. Bir çavdar ekmeðinde buluyorum kendimi. Dýþý alabildiðine sert,içi insanlar iyi yiyebilsin diye pamuksu. Sanýrým incinmesin diye voktayý,düþünemiyorum ki onun bir limonu var. Sen kendine baksana,senin bir dilim limonun bile yok! Aþkýn bile baþkalarýnýn iyiliðine. Ölüme her an hazýr ol bir bar sandalyesi tekilliðinde.Bakalým kudretli barmen seni ne kadar düþünecek. Sonra tekrar kendime geliyorum ve çocuklarýn gülüþünde barmenin beni sevmesini istediðim için benim onu sevmeyiþimi buluyorum....