Kubbelerin üstünde yükselen güneþ
Yakarken teni,
Dokunamýyor yüreðin üþümüþlüðüne…
Bir yazgýdýr;
Çocuklarýn ellerinde çizilen,
Pamuk kozasýnýn býraktýðý
Çaresizliðin çatlaklarý.
Çatlaklar kanar,
Çaresizlik sýzar.
Kirli ve masum yüzlü bir çocuðun
Olmayan hayallerindedir
Umutsuzluðun resmi…
Bu þehirde yoktur
Kuþlara sýðýnak olacak bir dal
Bu yüzden kuþ cývýltýlarý ile uyanamazsýn
Hiçbir sabaha…
Yoktur caddelerinde çocuk gülüþleri
Göremezsin bu yüzden
Yaþama sevincini…
Yaþanmamýþlarýn bedelidir bu
Ýþte bu yüzden
Yaðmur deðmeden topraða
Sel vurdu Harran Ovasýna…
Sessizlik kelpiç duvarlarýna gömülürken
Þimdi bir feryattýr,sularýn üstünde yükselen
Harekete geçmiþtir,
Yazgýyý kabulleniþteki durgunluk
Bir yoldadýr,
Nereye gideceðini bile bilmeden
Ardýnda býraktýðý kendisi
Onu bekleyen ise ait olamayacaðý iken
Þimdi baþka bir yol çizilmeli
Satýr aralarýnda kaybolan sözlerle deðil.
Güneþi vaat etmemeli cümleler.
çünkü
Güneþ ne resim de ne þiir de
Gökyüzünün ta kendisinde.
Fýrçalar alýnsýn,boyansýn gökyüzü maviye.
Altýnda çocuklar gülüþsün
Çatlaklar baðlansýn
Artýk sýzmasýn kan aralarýndan…
Býrakýn kelimeleri
Fýrçalar alýnsýn, boyansýn gökyüzü maviye
Ki o mavinin altýndaki yollar
Umuda varacaktýr…
Kasým 2006







kasým2006