Her zaman söylerim, çok þeker bir kayýnvalidem var diye.
Sýkýcý günlerimin tek eðlencesidir o. Gerçekten.

Kayýnvalidem hemen bitiþiðimde oturuyor. Evime her giriþ çýkýþýmda, evinin alt katýndaki penceresinin önünde oturan kayýnvalidemle göz göze gelirim.
“ Hasda mýn? Pek yavaþ eniyon merdemenleri.”
Ya da:
“ Bi tasa mý var? Pek tedik ( hýzlý) eniyon? ” þeklindeki sorularýný yanýtlarým. Radar gibidir o pencere . Radara yakalanmadan evime girmemin yolu yoktur. Ýþte bu sebeple, merdiveni her iniþ çýkýþýmda kendisiyle bakýþýrýz, selâmlaþýrýz. Ben gülümserim; o ise hep asýk bir yüzle bakar bana. Çünkü mutlaka bir sýkýntýsý vardýr. Ya tv kumandasý kilitlenmiþtir, ya televizyonu – onun ifadesiyle- göstermiyordur, ya deprem lâmbasý yanmýyordur. Ayýn 28 ‘i yaklaþtýðýnda( ki yaklaþýk on gün kala) ise; her göz göze geliþimizde, bana söyleyeceði veya soracaðý benzer þeyler vardýr . Hemen hemen her ay tekrarlanan þeyler.

Kayýnvalidem her ayýn 28’inde alýr maaþýný . Daha doðrusu ben alýrým onun yerine. Çünkü, yaþlýlýk nedeniyle yürümekte zorlanýyor. Kendisi için en önemli gün, her ayýn 28’idir.
Günler öncesinden, bu önemli günün hayaliyle yaþar. Maaþ alacaðý güne daha sekiz – on gün varken, bir telâþa kapýlýr. Ben de ister istemez o güne odaklanýrým. Nasýl mý? Ýþte þöyle:


“ Kemraan ( Bana böyle hitap eder.), mayiþ gartýmý verim mi? ”
“ Ayýn kaçý bugün? ”
“ Daha onsekizi emme(ama), veregoyum þinciden( þimdiden).”
“ Daha on gün var anne. Alýrým bir ara.”
“ Aklýmdayken veregoyum(vereyim) dediydim.”

Dokuz gün kala:
“ Kemraaan ! Gartý verdim miydi sana ? Bulameyon da.”
“ Yoo !Vermediniz.”
Baþlar sýzlanmaya:
“ Gene mi kaybelettim(kaybettim).”

Maaþ gününe dokuz gün kala, sabahýn köründe çöp atmaya giderken çoktan girmiþimdir radara. Bir sevinçle baðýrýr bana:
“ Kemraaan ! Gartý buldum buldum.Tansiyon haplarýmýn içine guymuþum.”
Dönüþte yine yakalanýrým:
“ Kemraan ! Mayiþ günümde sen bir yere gidecen mi? ”
“ Þimdilik buradayým anne.”
Sevinçle:
“ Ýyi iyi. ”

Sekiz gün kala:
“ Kemraan ! Mayiþimi alýnca, Murat’a elli milyon verilecek.”
“ Hele bir alalým da, veririz.”
“ Gartýmý gene kaybeletmeyim( kaybetmeyeyim) diye, dantel gutumun içine guydum. Habarýn olsun.”
“ Tamam.”

Yedi gün kala:
“ Kemraan ! Makine, geceleri tehne(tenha) oluyormuþ. Mayiþimi aþamdan(akþamdan) sonra mý alsak yoksa? ”
“ Hele o gün gelsin, bakarýz çaresine.”
“ Emme(ama) dikkatli ol, gecenin garanlýðýnda önüne bi çýkan olur da, mayiþimi alýverirle elinden. Yalýnýz gitme sakýn. Ziya( damadým) da gelsin yanýn sýra(yanýnda). Ortalýk kötü. Simit parasýna adam öldürüyolla.”

Altý gün kala:
Komþuya sabah kahvesine giderken, pencerede görünür kayýnvalidem:
“ Kemraan ! Mayiþimi alýnca, kehat( makbuz) da getir. Bi bakayým ben. Ýlâç paralarýmý kesiyorlar menemme( galiba). Ýsmet Haným benden çok alýyormuþ. Ýkimizin mayiþinin de ayný olmasý ilazým. ”
“ Tamam anne, makbuz alýrým.”

Dönüþte yine pencerededir:
“ Kemraan! Elâddirik kâadýynan, su kâadýný( kâðýt dediði, fatura) verdim miydi sana? Goynuma sokduydum, tufalette düþürdüm mü ne yaptým, yok.”
“ Hayýr ! Vermediniz. Zararý yok anne, bilgisayardan baktýrýr, öðrenirim.”

Beþ gün kala:
“ Kemraan ! Mayiþimi alýnca, makine taksidi verecen ye(ya); bi soruve bakam( bakalým), kaç taksidim kalmýþ.”
“ Olur anne, sorarým.”
“ Hee ! Bi de, makine çok aðýr yýkýyormuþ de. Geçen sehede baktým, ikibüçük sehette yýkadý. Ýmmana(çok) eladdirik yakýyodur.”
“ Tamam anne, sorarým.”

Dört gün kala:
“ Kemraan ! Mayiþ gartýmýn üstüne çay döküldü. Bozuldu mu ku?...E’ce (iyice) kuruttum emme(ama)? ”
“ Bozulmaz anne bozulmaz.”

Üç gün kala, akþam karanlýðýnda evimin bahçesine girdiðimde yine yakalanýrým radara:
“ Kemraan ! Mayiþ gartýmý gel al bayri (bari). Üç gün kaldý.”
“ Sizde dursun, günü geldiðinde alýrým."

Ýki gün kala:
“ Kemraan ! Mayiþ günüm bazara rastleyo. Bazar günü para makinesi açýk mý?
“ Merak etmeyin anne, her zaman açýk.”
Gülümseyerek:
“ Nece( ne kadar) ýrahat (rahat) þu makineler, deðil mi?
“ Ya, ya ! ”

Bir gün kala, heyecan iyice doruða çýkar:
“ Kemraan ! Yarýn sabah erken al da mayiþimi, galabalýða galma. Hem, Enes( benim torun) gelmeden…Alimallah bir gelirse, elini aðzýna çaldýrmaz.”
“ Tamam anne.”


Ve beklenen gün gelir. Bahçeye inerken, pencerede beni bekliyor bulurum sevgili kayýnvalidemi. Bir yandan pencere camýný kýrarcasýna yumruklamakta, diðer yanda bankamatik kartýný elinde sallamaktadýr:
“ Kemraan ! Ayýn yirmi sekizi oldu. Hadi mayiþimi al da gel.”

Her ay, bu ve buna benzeri konuþmalar tekrarlanýr.
Son ay da ayný þeyler oldu. Kayýnvalidemin maaþ günü geldiðinde koþarak bankaya gittim. Ne zamandýr bugünü bekliyoruz gelin – kaynana. Ne var ki bankamatik ,kartý kabul etmedi. Kart bozulmuþ. Eve geldim.” Hadi anne, bankaya gidiyoruz, kartýnýz bozulmuþ,” dedim.
“ Tüh ! Þinci(þimdi) bu bacaklarla nasýl gidilecek pankaya?”
“Taksi bekliyor dýþarýda, hadi,” deyince, baþladý söylenmeye:
“ Geçen ay sen yoktun, Alper alýverecekti mayiþimi, alamadý. Kartýnýz bozulmuþ bubanne dedi.”
Kýzar gibi oldum ama, belli etmedim.
“ O halde neden bana söylemediniz kartýnýzýn bozuk olduðunu? Boþuna gitmiþim bankaya.”
Ne dese beðenirsiniz:
“ Ne bilim( bileyim) ben ! Taaaa geçen aydý o. Kendi kendine düzelekalmýþtýr dediydim.”


Kayýnvalidemin çok þeker biri olduðu doðru deðil mi Allah aþkýnýza?

Kâmuran Esen