Dünya olanca hýzýyla dönüyor... Umurunda bile deðilim... Topraðýmý yadýrgýyorum buralarda. Kanýksanmýþ, kabule yaltaklanmýþ yaþamlar hakettiði küfrü yiyor benden. Acil durumlarda kýrýlabilecek camekanlar olmadý hayatýmda. Yüzümde serseri mayýn izi. Topalladýðýnda dudaðýn, anlamalýydým beni sevmediðini...

Yoksunluðumun bilmem kaçýncý günü bugün. Senden ýradýkça korkunun eli ensemde... Dýþarýsý ayaz. Ruhum kýraðýya çalýyor, kendi adýmýný unutmuþ, kendi yerinden kovulmuþ sanki.

Günün yamacýna çýktým soluksuz, zirvesinde siyahý gördüm. Fýsýldadýðýmda adýný, bedenimden düþtüm! Gerçeðin yansýmasý hayaline vurduðunda sesini yüreðime sermiþtin çoktan. Üstüme çöken bu sessizliðin; gülümseyiþinin sonuna rast geldiðini bilmeliydim.

Karnýmda kýpýrdanan bir hayata döndüm yüzümü. Sancýsýný mavi sandým, güldüm... Mutlu olduðunda gözlerime akan maviydi teninin rengi, unutmadým gülüm...

Sana çarptýðýnda ruhum çoktan ölmüþtüm. Oysa öpüþünle sarýlmalýydý yaram. Elimi tutmayý baþarabilseydin eðer, tuttuðunda dirilebilseydim.

Ölgün ruh nasýl sevilirdi ki aþkýn oynak kokusu burnunda tüterken? Yakarýya kilitlenmiþ diþlerimi gýcýrdatýrken sus dedin; Sus-tum...

Bende kaldýkça çoðalan bir ýssýzlýk gibi yazdýklarým. Þimdi onu sana verme zamaný. Okuduðunda bu günlüðüne, bir günlüðüne, beni unuttuðunu hatýrlaman için.

Bilerek yaþadýðýn yazgýna aðýtlar yakma! Askýda kalmýþ sevda sözlerimin; sonuna koþan rüzgara konuþan yapraklarda titrediðini düþün! Düþündüðünde gülümse! Gülümsediðinde sus!