Yarýn Maya takviminin bitiþ tarihi... Endiþeliyim. Kimilerine göre insanlýðýn sonu, Ýsrafil’in görev zamaný, Yakýn Çað’ýn bitiþi. Kimilerine göre de sýradan bir gün ve Güneþ yine yirmi beþbin dokuzyüz yirmi yýllýk serüvenine kaldýðý yerden devam edecek. Herkes suskun bir bekleyiþ içerisinde. Üçüncü sýnýf gazetelerde “Ýþte Kýyamet Alameti Sakallý Bebek” manþetleri yok. Doðruyu söylemek gerekirse birkaç hafta evveline kadar bu durumu ve günü fazla önemsemiyordum; hatta ilk baþlarda gülüp geçmiþtim “Nostradamus kehaneti gibi bir þey olsa gerek bu” diyerek. Þu an ise farklý... nedenini tam bilemediðim, sadece içgüdülerimle hissettiðim bir kaygý var içimde: Yok olma kaygýsý... hayatýmda ilk kez hissettiðim, geride hiçbir þey býrakmamacasýna bir yok oluþun kaygýsý...

Çocukken müze gezilerinden sonra, orada gördüðüm kemikten, kilden yapýlmýþ çanak çömlekleri, bakýr ve bronzdan yapýlmýþ silahlarý gözümün önüne getirmeye çalýþýr þapþal düþüncelere dalardým. Tarih öncesi çaðlardan günümüze, insanlar neler býrakmýþlar, acaba biz de býrakabilecek miyiz diye... hatta yazýlar yazar, resimler çizer, oyun hamurundan arabalar, evler, uçaklar yapar odamýn belirli yerlerine saklardým belki bin yýl sonra bulunur da müzede sergilenir diye.

Büyüdükçe iz býrakabilme arzum da, bunu yapýþ þeklim de geliþti. Resimler yaptým.Yüzlerce tablo... ben hayattayken olmasa da, ben öldükten sonra torunumun torununu bile zengin etmeye yetecek kadar çok... Karbon döngüsünde yer almak deðildi korkum, eminim... Genlerim var olacaktý bu dünyada nesiller boyunca, beden deðiþtireceklerdi sadece.. “Kýzýmýn gözleri benimkilere benzesin... Þayet oðlu olursa yaratýcýlýðýný alsýn dedesinin...” gibi gizli bilinç altý dileklerim varmýþ benim, yeni keþfettiðim. Sonra, iz býrakabilmek, bedenen var olmasam da sanki hiç gitmemiþcesine... Ýlkokul yýllarýnda hep düþünürdüm sefalet içinde ölen Vincent Van Gogh ya da Amadeus Mozart mý daha önemli yoksa emrinde binlerce insanýn çalýþtýðý Türkiye’nin en ünlü ve en zengin iþ adamý mý diye? Sorumun cevabýný bulmam ve içimdeki yeteneði keþfetmem eþ zamanlý olmuþtu. Kimbilir belki de engel olamadýðým resim yapma tutkuma ek olarak çocukluðumdan beri her gün artarak süre gelen iz býrakabilme arzusuydu beni kamçýlayan. Güzel Sanatlar yetenek sýnavýný birincilikle kazandýran, genç yaþta gelen bir baþarý öyküsüne baþ kahraman yapan.

Ne önemi var ki bunlarýn þu anda hem...

Korkuyorum... Yarýndan korkuyorum. Benim ve sevdiklerimin yok olmasýndan deðil... Hayatta otuz altý sene boyunca boþu boþuna var olmuþ olmaktan korkuyorum. Herþeyin tuz buz olmasýndan, sonsuz bir kara delik içine hapsolup hiçliðe yol almasýndan. Ýlk kez duygularýmý çizerek ifade etmiyor olmaktan korkuyorum, edersem bir tanesini daha kendi ellerimle bu sonsuz hiçliðe yollayacak olmaktan.


Yarýn kimbilir belki de insanlýk ve dünya için yine sýradan bir gün olacak: güneþ tüm ihtiþamlýyla pýrýl pýrýl parlayacak, ardýndan yaðmur yaðacak ve gökyüzünde yedi renkte bir köprü oluþacak, ben bu güzellikten aldýðým ilhamla yine kendime hakim olamayýp, fýrçalarýmý elime alacaðým. Sabahýn loþ ýþýðýnda fabrika bacalarýndan dumanlar tütecek, dünyanýn geri kalmýþ bölgelerinde küçük kýzlar esneyerek tütün saracak, jet sosyeteden Ali Bey iþadamý bilmem kimin kýzýyla muhteþem bir düðünle dünya evine girecek, kýyamet günü için yeni bir tarih bulunacak, Fatma Teyze huzur evinde bakýmsýzlýktan ölecek, çocuklar zil sesini duyunca soðuða ve nöbetçi öðretmenin baðrýþlarýna aldýrmadan bahçeye fýrlayacak, Avustralya sahillerinde gençler sörf yapacak, golf oynayacak, Afrika’da açlýktan ve Aids’ten yüzlerce insan ölecek, kuzey yarým kürede en uzun gece, güneyde ise en uzun gün yaþanacak...

Evet yarýn belki de sýradan bir gün olacak ama bugün kesinlikle öyle bir gün deðil benim için...


*20 Aralýk 2012: Hakkýnda çeþitli iddialar bulunan 21 Aralýk 2012 tarihinin bir gün öncesi. Bu tarihle ilgili Güneþ sistemimizin Sirius Yýldýz Sistemine yaklaþacaðý gün, Maya takviminin son günü, Marduk’un Dünya’ya çarpacaðý gün, Altýn Çað’ýn açýlacaðý tarih gibi pek çok iddia bulunmaktadýr.