Duvar yoksa da,bir duvar ol taþlarýný dizemediðin hayatýnýn kaldýrýmlarýna.Penceresini kapatamazsýn açamadýðýn gökyüzünün.Topsuz alanda çýkartma yapan komþularýn gürültüsü var þimdi bahçelerini örümcek aðý gibi ören sarmaþýklarýn ardýnda. Bowling turnuvalarýnda hep sonuncu olma benim gibi. Durdukça tozlanýrsýn sende arka mahallenin yokuþ yollarýnda.Kapýþmalýyýz seninle ayný saate denk düþen iki ayrý filmin giriþ jeneriðinde.Sen yaðmur olup yaðmalýsýn,bende güneþ olup yaslanmalýyým daðlarýn en yüksek tepesine.

Konuþurken,unutmadan söylemek istediðim dediðin, renkli mandallarýn çamaþýr iplerinde iþgöremezlik içerisinde durmalarý ve yaylarýnýn paslanmasý ise eðer haklýsýn. Çamaþýrlara vuran izler belki bundandýr. Reklamlarý seyret sende o zaman geceyarýsýndan sonra,mutlaka çýkaracaktýr.

Saatin sensizlik olduðu akþamlarda rüzgarý nefeslenmek kadar yaþamakta hayatýn bir parçasýdýr. Ne güzeldir oysa yaþamak adýný andýkça sevdanýn, sevdanýn adýna kanatlandýkça uçsuz bucaksýz gökyüzünde ve baharý yakalamak bir ucundan,bir ucundan bahar olmak dudaklarýnýn kokusunda.

Benim gibi olduðun için ve benim gibi düþündüðün için mi seviyorsun beni.Beni aðlayan çocuklarýn gözlerine dalýp gittiðim için mi özlüyorsun uzaklardan. Uzaklar demiþken, nedir paylaþýlmayan ve dünyanýn kimsesizliðe uzanan bu sahte fýrtýnalara boyun eðmeyeceðim diyen umudun macerasý.Bir haziran sýcaðýnýn gölgesinde, kasabanýn ýþýklarýna vuran sessizlik mi aramýzdaki uzaklýk,kimsenin hayatýna iliþmeyen,elinde þiir kitaplarý yaðmur altýnda beklemek mi saatlerin ardýnda. Boþver çarpar bizi bu havalar,kimseyi çarpamadýðý kadar.Yüzleþelim o zaman. Yüzleþelim hayata.Bizi biz kadar kim anlar.

Bekleyelim ki akþam nasýl sa yine gelecek,yine sabah saçlarýný ay aydýnlýk geceden geçirecek.
Kuduracak mý bu deniz þafaktan. Kýyýdan uçuracak mý dersin yüreklerimizi o bilinmeyene.Bu kentin sokaklarýna aldandýk desene yine. Hani sevdasýna ateþ düþürene yazýlan dizeler,hani kimseyle paylaþmadýðýn hikayeler.Yine kývranacak mý yalnýzlýk yoksa avcumuzdaki uzaklýktan.

Yazýlmýþ sana iþte yüreðimden,/Okurmusun yine bilemem,/Kaç zamandý avcumda/Kuþlarla yitip giden,/Yangýn baþlar yüreðimde,/Ölüm küskün bana,/Ölüm hüzün bana...

Herþeyin uzaklýðý kendi yakýnlýðýnda saklý aslýnda. Düþününce,hani günaydýn anneciðim diyemediðim zamanlar,hani sevgili babacýðým diyemeden geçip gittiðim yollar savrulur önüme. Sevdim dedim se herþeyden çok,bir seni sevdim, gerisi yalan sende anlamsýzlaþan tüm kelimelerime.

Bilmek istemem dersen bilme sende,kalem tutmaktan yorulmayan ellerimi,þu þafaktan demir almaya çalýþan yorgun yüzümü,rüzgarýna çarparak yön deðiþtiren ruhumu,eðer görmek istemezsen görme sende.Nasýl sa birgün gökyüzü,hergün denizim bende. Þafak yalnýzlýðý tüketen ömrüme.

Deðiþirken görmek hep bu þehri,hep deðiþirken zamanla öðrenebilmek yürekleri,karýþarak kalabalýðýn uslu hayallerine, sinema önlerinde bekleþen ifadelerden anlam çýkartmak için gülümsemek sinema afiþlerine,vitrinlerin ýþýltýsýnda yýldýz kovalamak, sanki umut etmek adý konulmamýþ birþeyleri.Mesela,darda büyüyen bir sevdayý, geniþliðinde sahnede kalmayý,egzos dumanýnda býrakmayý elele tutuþmayý,gözbebeklerinde saklanan hayatýn türküsüne kapýlmak sanki umut olmak. Düþünmeden anlaþýlýp anlaþýlmamayý.

Gün gelir de,yolumu bulamazsýn deme bana.Bir duvar yoksa þayet düþlerimde,düþerim aðaçlar altýnda gülüþen sevdalýlarýn uzaklýðýna.Akþam üzerleri sabýrsýzlýðýna kanayan bir yara gibi gökyüzü býrakýrým uykularýna.Kimse anlamaz alabros traþlý çocuklarýn utangaçlýðýný,kaybedilmiþ bir günün hakedilmemiþ bir hediyesi gibi, dizlerinin dibinde, kardeþinin saçlarýný okþayan yüreðin açlýða saldýrýþýný.

Kimse anlamaz doðar doðmaz ölüme yazýlan yüreklerin haykýrýþýný.Üþüyorum tren raylarý üzerinde yürürken dediðim zamanlarý.Biliyor musun,yokluðun hüznü sarýyor geceyi.Bir yokluk ki anlatýlýr gibi deðil, uzayýp gidiyor yollar iþte.Senin anlattýðýn ve benim anladýðým gibi hiç deðil.Bir yerinde, kapatýyorsun alnýna biriken ter damlacýklarýný elinin tersiyle.Yamalý ayakkabýlarýyla kesiyor önünü bowling nedir bilmeyen, bir bardak sýcak süte canýmý veririm diyen mahallenin minik yürekleri.Hayatýn çocuklarý.Ben severim sen sevmesende bu sokaklarý.

Acýyý kovmak için gün bitmedi daha,yarýna uçurtma uçuracaðýz,topraðýn üzeri taþ,ve semada güneþi bekleyen mis gibi bir hava.Düzeltimeden kaðýda yapýþan kelimelerin ardýndan el sallama bana.Beni anlamak için benim gibi olman gerekmiyor.Benim gibi yaþaman ve zamanýný benim gibi harcaman.Beni anlamak için,benim gibi çocuk kalman gerekmiyor asla.Bir sonrakinin yerini alana dek sende çocuksun, çok zor deðil bunu kavraman.Biliyorum ne bu kent,ne bu dað yamaçlarýnda çam kokusu barýndýran,ne de bu deniz martýlarýný benden saklayan, seni bana unutturamaz.

Sen benim gibi olma sevdadan yana.Býrak ben yazayým yine içimde tepinen her kelimeyi sana. Yaslanýp gökgürültüsü büyüten gecelerde uykularýna, býrak ben kendimi yine kandýrayým bana yakýn olmayan her uzaklýðýna.

Sen ki,/Alabros traþlý çocuk,/Güneþ yarýsý,/Ay parçasý,/Suskunluk kalan geceden,/Duvarlara tutunan aþk acýsý....