Ankara’da aynalar gri…

Yüzsüz bir aynanýn önünden geçtim..
Aks etti ömrüm ýrmaðýna
Yaðmur sesi kadar narin
Acýlanmýþ kýrýk parçalarý..

“Son’a geldim sana”

mehmed asým
17/07/06

Ankara…

Düþ vurgunu yüreklerin senfonisiydi sanki gidiþin…daðlar yerinden oynuyorda notalar karýþýyordu aðýdýma…sen gidiyordun ben kalýyordum…yangýn saçlarýndan süzülüyordu ömrüm.düþüyordum ellerinden…güvercin kanatlarýna misafir oluyor aðlýyordum,sen gidiyordun…

Gitme’ler dizildi de boðazýma ses edemedim.çýkmadý sesim yüreðimin maðrasýndan…oysa ki son da sendim ben…son da sana kalmýþtým ben…

Uzuyordu yol izleri ayak izlerinin önünde…yýkýlýyordu tüm kale burçlarý önünde…sen gidiyordun ve dünya engel olamýyordu sana…öyle ya sen bu dünya ya ait deðildin…

Yazýlar yazýlmýþlar yazgýlar…kader denilen kara kitap yine karartma ya çekiyordu yeþillerimi…umudun yosunlaþtýðý sen denizinde fýrtýnalar kopuyor ve tüm umudum savruluyordu sen yollarýna senin yollarýna…sen gidiyordun ve hiçbir þarký uyak düþmüyordu gidiþinin meydan yalnýzlýðýna…

Ey yar…
Gitme…

“savur alevini yansýn gözlerine konan turnalar”