-     Verilmemiþ cevaplarý almayý bilirim, satýr aralarýný okumayý da. Unutmuþ veya istemiþ de yapamamýþ insan numarasý görmek istemiyorum. Bilakis istemediðini açýkça söylemeni bekliyorum. En azýndan bu kadar cesur olmaný ve beni türlü bahanelerle avutmaya çalýþmamaný diliyorum.
-     Anlamýyorsun.
-     Anlamadýðým ne söyler misin?
-     Çok iyi birisin, ama...
-     Dur, amasýný tahmin edeyim. Ýyi olmak yetmiyor.
-     ...
-     Sustun. Sükût ikrardan gelir.
-     Susarak protesto ediyorum.
-     Neyi protesto ediyorsun Allah aþkýna? Susmayý bilmediði için kendinden nefret eden beni mi? Konuþtuðum zaman kendimi anlatamayýþýmý mý? Unuttuklarýmý...,
-     Üf yaaa! Yeter artýk, çekemeyeceðim.
-     Haklýsýn! Çekilmezin biriyim ben. Ýyiyim. Ama iyi olmak yetmiyor. Çekilmezim nihayetinde.
-      ...
-     Aferin. En doðrusunu yapýyorsun, aynen devam et. Arkaný dön ve git.
-     Konuþmayý bilmeyen biriyle daha fazla vakit öldüremem, tamam mý?
-     Ben susuyorum öyleyse. Buyur sen konuþ. Söyleyecek neyin olduðunu gerçekten merak ediyorum.
-     ...
-     Susuyorsun, çünkü söyleyecek hiçbir þeyin yok. Beni haksýz çýkarabilecek herhan...
-     Senin için herþey haklý ya da haksýz olmak deðil mi? Bunun ötesine bir türlü geçemiyorsun. Kendini haklý çýkarmak için binbir türlü yol deniyorsun.
-     Fena mý ediyorum?
-     Bilmem, bunu kendine sormalýsýn. Hiçkimseye “hayýr” diyememenin seni yormadýðýný söyleme lütfen bana.
-     Kesinlikle yormuyor. Ben o insanlara içimden geldiði için yardým ediyorum. Kimsenin benim hakkýnda kötü düþünmesini istemediðimden deðil.
-     Böyle düþünmeye devam et, kendi gerçeklerinle yüzleþecek cesaretin olmadýðýný kabul etmeden yaþamaya da.
-     Kendi gerçeklerimle yüzleþmek mi? Ben o gerçekler yüzünden kendimden nefret ediyorum. Hiç sebepsiz durgunlaþmam neden zannediyorsun? Her gördüðüm insana gülümsediðim halde azýcýk dikkatli birisinin gözlerimde gördüðü yaþlar neden? Her vuruþumda parmaklarým aðrýdýðý halde geceleri duvarlarý yumruklayýþým neden? Boþ yere mi, bir hiç uðruna mý?
-     Öyle ya da böyle. Kendini kandýrmaktan vazgeçmiyorsun.
-     Eminim öyledir(!)...
-     Hem sen de gayet iyi biliyorsun ki yapmak için hiç fýrsatým olmadý. Gerçekten! Beni bundan ötürü suçlamaný anlamýyorum.
-     Ben seni yapmadýðýn için suçlamýyorum ki. Bu senin en doðal hakkýn. Benim kýzdýðým yalan söylemen. Ýstemediðin gün gibi ortadayken zamanýnýn olmayýþýný bahane etmen.
-     Bu bir bahane deðil. Doðruyu söy...
-     Madem bahane deðil ne diye çok iyi biri olduðumu söyleyerek beni yumuþatmaya çalýþýyorsun? Gerçekten zamanýn olmadýysa benim iyi bir insan olmam neyi deðiþtirir ki?
-     Gerçekten anlamýyorsun. Ben...

Bu bir kýsýr döngüdür, sürer gider. Ortada yapýlmasý istendiði halde yapýlmamýþ birþey vardýr ve bir taraf kendini savunmaya çalýþýrken diðer taraf sürekli suçlamalarda bulunur. Anlamamanýn ve anlaþýlmamanýn esas olduðu tartýþma bazen saatlerce sürer. Konu daldan dala sýçrar, iki taraf da karþýsýndakini ezmenin ve kendini haklý çýkarmanýn yollarýný arar. Sonra tekrar baþa dönülür. Ayný fikirler bu defa farklý sözlerle ifade edilir. An gelir ipler kopar. Ýncir çekirdeðini doldurmayacak tartýþma iki tarafý birbirinden ayýrýr. Ayrýlmanýn mümkün olmadýðý durumlar daha vahimdir. Çünkü bu bir kavga deðil iç savaþtýr.