Hayatýmý kenara çekmeliydim uzun zamandýr... Hep ertelediðim bir olaydý bu... Park etmekten korktum yýllarca sabit bir yerlere, suratlara, köþelere... Ama artýk yoruldum bitmeli bu karmaþa ... Hemen, acil tarafýndan...

Nedensizliðimin nedenini bulmak hiç bu kadar zor gelmezdi bana, ya da ben kolay görmek istedim bu ana kadar... Ama artýk yoruldum... Yukarýdan aþaðýya, soldan saða bulmacalar çözmekten, herþeyi kurgulamaktan, insanlarý kýrmamaya çalýþmaktan, hep gülmekten, maskeyle dolaþmaktan, içimdeki beni tam olarak yansýtamamaktan... Yoruldum, içim acýyor, býçak yemiþ gibi kalbim kanýyor... Her damla kaným sensizliðe akýyor...Sonu belli olmayan hayallere karýþýyor, kaldýrýmlarda iz býrakýyor...

Ve ben bunca þeye raðmen hala, nedensizliðimin nedenini anlayamýyorum... Büyük bir umutsuzlukla...