Duyuyorum Ýstanbul,
Kapýmdaki fýsýltý misali týkýrtýlarýn kalbime iþliyor adeta... Ýçeri girmek için yalvarýyorsun, muhtaçsýn, aðlýyorsun ama hayýr, açmayacaðým. Yaþanan onca þeyden sonra hangi yüzle gelip kapýmý çalýyor hatta baðýrýyorsun o solgun, titrek sesinle? Açmayacaðým, anlasana...
Olmuyor dostum, olmuyor be eski dostum... Yaþadýklarýmýz eski bir günlüðün tozlu sayfalarýnda kalmýþ olsa da, hayatýmýn geri kalanýný yalnýzlýðýmla paylaþmak zorunda kalsam da istemiyorum artýk seni, ah Ýstanbul... Gitsene...
Karmaþýk sokaklarýn benliðimin resmiydi, hayallerim bulutlarýnda saklýydý hani... Þimdi denizlerin göz yaþlarým, kuþlarýn hayal kýrýklýklarým oldu, neden?
Hatýrlar mýsýn bir kere gözlerimden akan bir selle, burnumu çeke çeke kollarýna atmýþtým kendimi, aramýz iyiydi o vakit, Boðaz’ da karþýlamýþtýn beni... Gözlerim kördü sanki, sesim titrek, ellerim soðuktu. Nefesimi alýp götüren bir kutu cigara, eh biraz da sarhoþluk... Mis gibi havanla temizlemiþtin ciðerlerimi, ayný anda hafiften yüreðimi... Ne çare ki silememiþtin gözlerimi... “Aðla” demiþtin sanki, “Aðla”
Sahilde geçirdiðimiz bir kaç hüzünlü andan sonra atmýþtýn beni Eminönü’ nün orta yerine... Yanýmda simitleri kadar gevrek sesiyle bir simitçi, tam karþýmda yem satan, yaþlý bir gurbetçi... Cebimde beþ kuruþum yoktu halbuki...
Eski caminin önündeki çeþmenin buz gibi suyunu hatýrlýyorum da, özlüyorum bazen seni...
Ama hayýr, affetmem, affedemem.
Bilmem hatýrlar mýsýn bir keresinde mutluyduk ikimizde... Sen hafiften yorgundun, gülümsüyordun yine de... Daðlarýndan yankýlanan kalbimin gümbürtüsü dolduruyordu kulaklarýmý neredeyse... En yakýn dostun olduðumu sanmýþtým, yanýlmýþým.
O gün mutluluðumuzu paylaþan Kapalýçarþý’ daydýk seninle... Rengarenk tezgahlarda dolaþmýþtýk, sanki el ele... Bir iki turist gülümsemiþti bize.... Arkasýnda beyaz köpükten resimler yapan bir vapurla dolaþmýþtýk sahillerini sýra sýra... Hüzünlü bir sevgiliydin adeta... Beyoðlu sokaklarýnda çalan bir akordiyonun notalarýydý bizim þarkýmýz...
Hele o muhabbetlerimiz yok muydu, elime verdiðin koca bir balýk ekmek ve ara sýra beni götürdüðün yazlýk sinema...
Kartal sahilinden Yakacýk’ a kadar faytona bindirirdin beni, ne güzel günledi. Ara sýra topraklarýnda yatan kemikleri anlatýr, Mahmut Paþa Türbesiyle korkuturdun beni...
Arka sokaklarýndaki miskin kedileri okþardýk seninle, sevgiye muhtaçlar diye... Bir iki güleç, topaç yüzlü çocuk gelip katýlýrdý bize, gülerlerdi de halimize... Sahilde erkek çocuklarý donlarýyla denize atlarlardý, hiç kýzmazdýn.
Hiç almazdýn, hep verirdin. Tophane’ nin köhne sokaklarýnda, sigara dumanýna batmýþ bir kahvede son elini oynayan sokak serserilerini de memnun ederdin, Moda’ da yaþayan, eli tasmalý köpekli hanýmlarý da...
Ne zaman seninle yüz yüze konuþmak istesem, Çamlýca’ ya gelirdim, o uzun dolmuþlarla... Ne güzeldin be Ýstanbul, ne güzeldin... Yeþille maviyi nasýlda yakýþtýrýrdýn kendine... Hele bir de gece oldu mu, takýp takýþtýrýr, kurulurdun sanki baþ köþeye, ýþýl ýþýldýn.
Bir gün baktým ki tek dostun ben deðilim artýk, milyonlarca sevgilin olmuþ, Kýz Kulesi bize özel olmaktan çýkmýþ, gemilerine kuþlar konmaz olmuþ. Haydarpaþa’ dan tren sesleri almýþ götürmüþ baþka diyarlara... Mis gibi Kadýköy’ü alýp, betondan bir merkez býrakmýþ, taþlarýn arasýna kalbini de atarak... Haliç’ ten geçilmez olmuþ, Topkapý aðzýna kadar dolmuþ. Fayton anýlarýmýn canlandýðý Kartal, Pendik yalýlarý gecekondulara yenilmiþ. Anlaþýlan Balkanlar’ dan rüzgar deðil, göç almýþsýn bu defa...Yazýk...
Belki de her þey, senin o karþýlýksýz sevginden, herkese açýk kapýndan, bam teli misali duygularýndan çýktý, ne dersin? Ama suç sen de sen hep verdin, karþýlýksýz sevdin. Onlarýn sana benzeyeceði yerde sen benzedin onlara... Herkes bir þeyler aldý senden ve sevmeyi unutturdular sana... Fabrikalarýn sis bulutundan gözlerin kör oldu, gürültüden saðýrlaþtýn...
Yýkýk bir dostluðun simgesi artýk bizim varlýðýmýz, Haydarpaþa’da baþlayýp, Sirkeci de sona eren... Unutulmaz hatýralarý barýndýran eski bir sýrdaþlýk þimdi bizimkisi... Dert ortaklýðý...
Hayýr eski dostum affedemem seni... Kendini bu kadar harcamana göz yumamam. Biliyorum açsam yine sana kapýlarýmý, saracaksýn beni yine koca kollarýnla, bir daha da hiç býrakmayacaksýn. Dayanamýyorum, lütfen git... Diðer sevgililerine git... Git seni üç paraya satan o dostlarýna... Ciðerlerinden sonra duygularýný da kirlet.
Hala kapýmdasýn, kuþ seslerinin yerini çekiç sesleri almýþ, beni duymuyorsun bile... Kim derdi yalnýzlýklar þehri de bir gün yalnýz kalýr diye... Açarsam gönlümün kapýsýný, bir daha ayrýlamam senden, dalga dalga saçlarýnda uðuldayan balýkçýlarýn bembeyaz teknelerini nasýl özledim bir bilsen...
Eski gazinoda çalan þarkýlarý, yazlýk sinemada unutulan göz yaþlarýný, yýldýzlarý, mehtabý, Beyoðlu’ndaki kalabalýðý, martýlarý, hele o martýlarý öyle özledim, öyle özledim ki... Düþündükçe boðazýma koca bir yumru takýlýyor.
Sana açsam gönlümün kapýsýný yine, bana hala simitle çay ikram edecek kadar mütevazý mýsýn? Fýrtýna dan üþüdüðümde Güneþ’ini armaðan edecek kadar þefkatli misin hala?
Dayanamýyorum....
Lütfen simidim sýcak, çayým tavþan kaný olsun...
Geliyorum...

ÖZGE CAN