Kadýn çýplaktý. Kollarýyla sarmaladýðý bebeði öpüyordu. Gözlerinden damlayan yaþlar topraða düþüyordu. Bebek aðlamýyordu. Üzerine kapanmýþ bu çýplak kadýna bakýyordu. Kadýn çýplaktý. Bedeni ve ruhu çýplaktý ve bebek, çýplaktý. Onlarý sarmalayan topraðý yada gökyüzünü saymazsak…
Kadýn yürüyordu. Ayaklarý topraða basýyordu ve toprak ayak parmaklarý arasýndan sýzýyordu. Kadýn aðlýyordu… Bugüne kadar aðlamadýklarý için yada aðlayamadýklarý...
Kadýnýn içinde biri dolaþýyordu. Bir gölge yada ýþýk. Kimliði belirsiz uçurumlar; kaldýrýmlar, orta çaðdan kalma; yapayalnýz duvarlar, bir dilenci eli, özgürlük kaygýsý taþýmayan köle, þiþman gösteren aynalar, yalancý fareler, iþkenceler, ölümler, çürümüþlükler ve tanrýsal riyakarlýk yani fahiþe ibadetleri… Biri olabilirdi bunlardan, yada olmayabilirdi. Ama biri vardý orda, içinde dolaþan biri…
Kadýn ormanda yürüyordu. Ayaklarý toprak ve bedeni çýplak. Hiç aðaç yoktu sanki. Yinede bir ormandý burasý. Aðaçlar hiç kimseydi. Týpký neden savaþtýðýný bilmeyen askerler gibi. Bir savaþ veriyordu kadýn. Kimsesiz bir savaþtý bu. Dostta kendiydi düþmaný da. Asla biri kazanamazdý bu savaþta. Sadece savaþýr ve savaþýrdý.
Kadýn bebeðe baktý. Kimindi bu bebek. Bir zevk, þehvet hediyesi deðildi ona, yada kötü bir tecavüz anýsý. Hatýrlamýyordu onu kendi rahim yolundan geçerken. Sadece elindeydi ve çýplaktý ve kendide çýplaktý ve toprak çýplaktý ve gökyüzü çýplaktý ve alem çýplaktý...
Kadýn bebeði yere býraktý. Artýk aðlamýyordu. Bebek için hiç endiþelenmediðini fark etti. Fakat bunun için suçluluk hissetmedi. Siyah, beline uzanan saçlarýndan bir tel kopardý. Eðilip bebeðin koluna baðladý. Sonra dönüp aðaçlarýn arasýna yürüdü…
Kadýn nihayet gidebilecekti oraya. Iþýk. Çok uzak deðildi sanki. Elbette deðildi. Çünkü eðer oraya gitmek istiyorsan, sadece istemen yeterlidir. Eðer istersen tüm yollar oraya çýkar…
Kadýn kahkahalarý duymaya baþlamýþtý ve makine sesleri. Karmaþýk ama eðlenceli sesler. Kadýn adýmlarýný hýzlandýrdý. Þuan ormanýn en karanlýk yerindeydi. Lakin o tam karþýdaki ýþýk huzmesine bakýyordu. Ne ayaðýna batan taþlarý umursuyordu, nede vücudunu tokatlayan rüzgarý.
ve… Kadýn ormandan çýktý.Tren yoluna da benzeyen çukur bir çayýrlýðýn kenarýna geldi. Ýþte tam karþýdaydý. Büyük, süslü kapýsýnýn üstünde bir cin. Kadýn büyülenmiþ gibiydi. Öyle ki oraya ulaþmak için geçmesi gereken çukuru, orayý gözden kaçýrmamak pahasýna geçmiyordu. Kadýn bir süre oraya baktý. Sonra tekrar yere baktýðýnda kendini çukuru geçmiþ buldu. Aðýr adýmlarla kapýya yürüdü. Artýk çýðlýklar, kahkahalar ortam sesi haline gelmiþti. Kadýn büyük kapýdan içeri girdi…

Kayýp Rüya Kumpanyasýna hoþ geldiniz…