Benim bir alýþkanlýðým var. Her sabah uyanýr uyanmaz, üzerime spor birþeyler geçirip sokaða fýrlarým. Sabah serinliðinde yaklaþýk bir, birbuçuk saatlik bir yürüyüþ beni hem kendime getirir hem de yürürken o günü planlarým kafamda. Genelde deniz kenarýnda yürüyorum. Benim oturduðum semtte, yani KARÞIYAKA’da belediyenin yaptýðý çok güzel bir yürüyüþ yolu var. Bostanlý vapur iskelesinden Maviþehir’e kadar uzanan bu yol üzerinde; Çocuk parký, basketbol, voleybol sahalarý, tenis kortu, kaykay pisti, squash sahasý ne ararsanýz var. Keþke böyle yerler çok daha fazla olsa..

Bu sabah, yine bu yolda yürürken ortalýk mavi önlüklü, beyaz yakalý bir sürü çocuk kaynýyordu. Baþlarýnda öðretmenleri pikniðe gelmiþler. Uzun bir sure çocuklarý izledim. Çocuk parkýnda eðlendiler, yerlerde çimlerin üzerinde yuvarlandýlar, koþuþtular, itiþip kakýþtýlar. ‘’Örtmenim örtmenim’’ diye baðrýþtýlar… Nasýl masum, nasýl özgür ve mutluydular..

Ben ne zaman yeþillik, çimenlik bir geniþ alan görsem, içimden çimlerde yuvarlanmak ve taklalar atmak gelir ama etraftan bir gören olur da alay eder diye utanýr, yapamam. Oysa çocukluk öyle mi? Çocukluk, özgürlüðün ve masumiyetin doya doya yaþandýðý yýllardýr.

Ýstediðiniz gibi koþar oynarsýnýz, canýnýz mý yandý avaz avaz baðýrýr, aðlarsýnýz, Düðünlerde, niþanlarda ortalýða fýrlayýp kimseye aldýrýþ etmeksizin dansedersiniz.Yalan, dolan, ihanet yoktur çocuklukta. Kýzar, küser, beþ dakika sonra barýþýr çocuk. Tüm duygularý saf ve temizdir. Tüm sözcükler, düþündüðü gibi dökülür dudaklarýndan. Peki sonra?… Sonra ne oluyor da saflýðý kaybediyor insan?Yalaný, talaný dolaný ihaneti nasýl öðreniyor?

Çocukluk çaðýmýzda içimizden geldiði gibi koþup oynayýp gülerken, dilimiz, gönlümüzdekini, aklýmýzdakini anlatýrken, neler oluyor da deðiþiveriyoruz?

Yalaný, ihaneti, yüze gülüp arkadan konuþmayý, fesatlýðý, hasetliði zorbalýðý kim öðretiyor bize?

Çocukluðumuzda donatýldýðýmýz sevgi kalkaný, her yalanda, her ihanette biraz daha incelip, aþýnýyor ve büyüdükçe güçlendiðimizi sanýrken, aslýnda BÜYÜDÜKÇE KÜÇÜLÜYORUZ. Bizi sevenleri ve sevdiklerimizi özensiz tavrýlarýmýzla kaybediyor sonra da sevmek için harcayacaðýmýz çabadan daha fazlasýný unutmak için harcýyoruz..

Bu sabah parkta gördüðüm çocuklar aklýma getirdi bunlarý. Neden çocukluktaki masumiyeti, saflýðý kaybeder insan büyüdükçe diye düþündüm. Bir de ne düþündüm biliyormusunuz?. Çocuklar çok cesur, gözüpek ve korkusuz. Acaba büyüdükçe korkularýmýz mý artýyor?. Yalanýn dolanýn ihanetin, acýmasýzlýðýn altýnda artan korkular mý saklý?. Doðruyu söylemekten korktukça yalan, kaybetmekten korktukça ihanet, ezilmekten korktukça þiddet, kaçýnýlmaz mý oluyor acaba?


Sevgi kalkaný inceldikçe, sevgiye olan ihtiyacýmýz arttýkça, gücümüz azalýyor. O zaman da daha bir korkak daha bir ürkek oluyoruz yaþam karþýsýnda. Doðruyu söylemekten korkmayan asla yalan söylemez. Keþke yýlandan korktuðumuzdan daha çok yalandan korksak.

Ýnci Fügen Yýlmaz
Mart 2002