Pencereye doðru yürüdü. Çocukluðundan kalma bir alýþkanlýkla bahçedeki ceviz aðacýna odaklandý gözleri. Sanki o günlerden bu günlere her þey deðiþmiþ ama bu bahçe, bu ceviz aðacý ve bu aðacýn üzerinden cilveli ýþýltýlar yayan güneþ hiç deðiþmemiþti.
Bazen saçlarýndaki beyazlýklar ve yüzündeki kýrýþýklýklar dýþýnda kendisinde bile çok þeyin deðiþmediðini düþünüyor ama bu düþünce onu fazlaca meþgul edemeden her þeyin deðiþtiði fikrine teslim oluyordu. Aslýnda bu onun gerçeklerden kaçýþýydý. Þu ceviz aðacýnýn altýna sýðýndýðý çocukluk günlerinde büyüttüðü hayallerinin hiçbirinin gerçekleþmesinin tek sebebi hayatýn deðiþmesi olunca kendini daha iyi hissediyor ve bu alýþkanlýðýndan kurtulup gerçeklerle yüzleþmek istemiyordu. O gün hayalleri vardý bugün ýstýraplarý. Bu ýstýraplar aslýnda gerçekleþmeyen hayallerinin yüreðinde býraktýðý tortulardý. Her hayal böyle deðil midir zaten diye geçirdi içinden. Gerçekleþmeyen her hayalden geriye kalan ýstýrap verici bir tortu deðil de nedir.
Gözü duvardaki saate iliþti. Geç kalmýþtý. Her geç kalýþ daha önceki geç kalýþlara bir pencere açýyordu yüreðinde. Nelere geç kalmamýþtý ki. Ellerinden uçup gidenlerin hesabýný hiç yapmamýþtý. Belirli saat aralýklarýna sýkýþtýrdýðý ve yetiþtiremediði o kadar çok þey vardý ki bunlarýn listesini çýkarmak korkunç bir þey gibi görünmüþtü ona. Bu anlamsýz düþünmelerin sonunda yine zamana yenik düþeceðini hatýrladý ve aceleyle odadan çýktý.
Dolmuþta her zamanki yerine oturdu. Etrafýnda yola kilitlenmiþ bir sürü boþ gözü fark etti. Bütün bu gözler sabahýn verdiði mahmurluðun dýþýnda bir boþluðu doðru bakýyordu. Evet hepsinin bir acelesi vardý. Hepsinin yüreðinde sakladýðý, hayattan çalmaya çalýþtýðý bir þeyleri vardý,. Hiçbiri zamana karþý yenik düþtüðünü fark etmemiþti ya da herkes onun gibi bütün bu koþuþturmacanýn içinde bir de yenilgi duygusunu hazmedemeyeceklerini farkýnda idi. Hepsi hayattan ve zamandan çalmaya çalýþtýklarý þeylerin aslýnda kendi haklarý olduðuna inanýyor, fakat kendileri dýþýndaki bir yýðýn olumsuzluðun neticesinde bu haklarýnda mahrum býrakýldýklarýný düþünüyordu. Bütün bu düþünüþler onlara problemlerinin dayatmasýyla saplandýklarý bataklýklardan kolayca kurtulmalarýný saðlýyordu. Hiçbiri onlarý bu bataklýklara sürükleyen hayat hikayelerinin þekilleniþinin onlarýn yaptýklarý tercihler sonucunda gerçekleþtiðini düþünmek istemiyordu. Evet, bu bir kaçýþtý. Ama bu kaçýþýn sonu yoktu. Hayatlarýnýn her kavþaðýnda mutlaka yüzleþmeleri gereken bu gerçekleri olmamýþ gibi kabul etmek onlara kýsa süreli mutluluklar verse de sonucunda çekecekleri ýstýraplar katlanarak büyüyordu. Ellerinde avuçlarýnda hayata dair ne varsa acý veriyordu. Hayatýn onlarýn eline býraktýðý miras yenilgilerle dolu bir enkazdý. Bu enkazý kaldýracak ne cesaretleri ne de güçleri vardý. Onlar için en kolay yol bu enkazý varlýðýný inkar etmekti. Onlar da öyle yapýyordu.
Hayatýn bütün yönleriyle tatmin edebildiði bir insan var mýydý? Böyle bir þey mümkün olabilir miydi? Hayýr! Kesinlikle hayýr. Böyle bir þeyin olmasý mümkün deðildi. Gerçekten hayatýn bütün ihtiraslarýný tatmin ettiði bir insanýn varlýðýna ikna olsa yaþayamazdý. Onun için en önemli liman bu inançtý. Bir taraftan da bütün bu beklentilerinin gerçekleþmesi adýna gereken her þeyi yapýp yapmadýðýný da düþünüyordu. Hayýr, keyfine düþkün bir adamdý. Öyle zora gelecek cinsten bir mizaca sahip deðildi. Bunu kendi kendine itiraf ettiði zamanlarda birazcýk rahatlýyordu. Ama bu rahatlýk varlýðýnýn gereksizliði konusundaki düþüncenin çýkmazýna saplanýp kalýyordu.
Tekrar saatine baktý. Geç kalmýþtý. Ve büyük bir ihtimalle yine asýk bir suratla karþýlanacaktý. Ýnsan her þeye alýþýyor diye geçirdi içinden. En ýstýrap veren acýya, aþaðýlanmaya. Hatta mutluluða bile. Sizi en fazla mutlu edeceðini düþündüðünüz bir hadise gerçekleþtikten sonra artýk eski önemini yitiriyor, sizi kendine alýþtýrýyor. Bazý yönleriyle kötü gibi görünse de insanoðlunun sahip olduðu bu kabiliyet hayatý yaþanýlýr kýlýyordu aslýnda.
Yüzündeki bezginlik birden siliniverdi. “Evet, bugün benim için tarihi bir gün olmalý. Hayatýmý her þeyiyle gözden geçirmeliyim ve ihmal ettiðim her ne varsa onlar için mücadele etmeliyim. Tabi iþe zamana yenik düþmemekle baþlamalýyým. Bugün zamaný son kaçýrýþým olsun. Elimden geldiðince beklentilerimi hayattan koparýp almalýyým. Önümde uzun bir zaman var. Þu koltuklara yýðýlmýþ insanlar gibi pes etmemeliyim” dedi kendi kendine. Muavin son durak diye seslendi. Herkes kapýya doðru koþuþturmaya baþladý. Ýlk defa acele ederek bir an önce dolmuþtan inmek için ön sýraya geçti. Yýllardan beri ilk defa bir dolmuþtan ilk inen kiþi olacaktý. Az önce aldýðý kararlarýn bir neticesi olduðuna hükmetti. Kapý koluna heyecanla indirdi ve ilk adýmýný attý. Araçlara kýrmýzý ýþýk yanýyordu ama dolmuþun durduðu yerde yaya geçidi yoktu. Yirmi metre ilerde bir üst geçit vardý. Üst geçide doðru hareketlendi fakat vazgeçti. Zaman kaybetmeye tahammülü yoktu. Kýrmýzý ýþýkta durmuþ olan kamyonun önünden aceleyle geçti. O anda karþýdan gelen otobüsü gördü. Yeþil ýþýk yanmýþtý ve yolun ortasýndaydý. Ellerini havaya kaldýrarak son bir hamleyle otobüse iþaret verdi.
Gözlerini açamýyordu. Yanaklarýndan aþaðýya bir sýcaklýk süzülüyordu. Ellerini yüzüne getirmeye çalýþtý. Yapamadý. Baþýna büyük bir kalabalýk toplanmýþtý. Nefes almakta güçlük çekiyordu. Zorlukla bir nefes aldý: Bir nefes daha. Bir nefes…