En çok korktuðum þey anne,
Benim en çok korktuðum þey ruhumun, ruhumdaki o küçük, örgülü saçlý kýzýn bir gün ölüp, mezara girmesiydi.
Tabii bununla birlikte çiçeklerim, sulu boya kabým, klavye tuþlarý, yerde gezinen küçük hamamböcekleri, kimin olduðu belirsiz bir fotoðraf makinesi, ve cinayetler de mezara girecekti.
Çünkü senin küçük kýzýn, giysi dolabýydý anne.
Küçük kýzýnýn içinde her türlü kemer, eþarp, sapsarý pabuçlar, bol kazaklar, dar pantolonlar, her türlü, aklýna gelebilecek ne cins abuk sabuk pamuk parçasý varsa, hepsi,
Hepsi
Hepsi
Hepsi
Kýzýnýn ruhunu parçalýyor, zehirliyor, kutucuklarýna küçük el yapýmý napalmlar yerleþtiriyordu.
Kýzýn kendini aç býrakmaktan, midesini çürütmekten, akciðerlerini zehirlemekten, karaciðerini su toplatmaktan manyakça bir zevk alýyordu.
Klavyenin tuþlarýna bakakaldýðýnda kendinden, ölmüþ ruhundan, sokaklarda dolaþýrken yere sürünen bütün pantolonlarýndan, garip sesler çýkaran eteklerinden nefret ederek, her gün biraz daha, biraz daha
Biraz daha
Biraz daha
Biraz daha
Arsenik döküyordu üstüne
Bacaklarýna
Karnýna
Yüzüne
Saçlarýna
Simsiyah olmuþ ellerine, parmaklarýna
Sonra çok güzelim, diyordu
Güzelim, aklým çalýþýyor, otobüste gördüðüm insanlara yer vermiyorum, elinde kocaman yýrtýk torbalarla gezen kadýnlar görünce tiksinerek bakýyorum, daha önce hiç gitmemiþ olduðum bir barýn pis tuvaletine yatýp kafamý duvarlara çarparak çýðlýklar atabiliyorum
Ama hala
Hala
Yüz metrekare geniþliðinde odam var, duvarlarým pespembe, vazomda her gün deðiþik bir çiçek, sevgilim bana sýrýlsýklam aþýk, algým açýk, zihnim felaket, tuvaletim lavanta kokuyor, her gün elbiselerim yýkanýyor,
Ve sanki
Zindanýnda çürüyen bir fare gibi
Evi barký olmayan eli þaraplý, köpeði uyuz olmuþ bir sokak serserisi gibi,
Çoktan kapanmýþ bir tiyatro harabesinin içinde yaþadýðý için üstü baþý sahne tozu, yüzü gözü boyalý, ayaklarýna kadar gelen mosmor bir kostüm giymiþ, deli bir evsiz gibi
Çürümüþ
Kokuþmuþ
Ve aç hissediyorum kendimi
Nedensiz aðlamalarým, saatlerce fotoðraflara, sönmüþ bir sigara izmaritine, boþ bir bardaða bakakalmam, sorun çözmekten hiç mi hiç hoþlanmamam, kendimi bir tavþan sanmam
Bundandýr anne
Doðrudur..