DAHA FAZLA MUTLULUK

Hepimizin yaþamýnda unutamadýðýmýz, tutkuyla yaþadýðýmýz, bir aþk hikayesi vardýr. Nedense tüm bu hikayelerin ortak noktasý, genelde kavuþulamayan beraberliklerdir. Aradan uzun yýllar geçse de o aþýk olunan kiþi hep anýlarda eþi olmayandýr. Asla ayný duygular bir baþka insanla yaþanamazmýþ gibi hissedilir. Çünkü o kusursuzdur. Bu týlsým ta ki yýllar sonra onu tekrar görene kadar devam eder. Bu görüþme tesadüf de olabilir...Ya da dayanýlmaz özlem iki insaný tekrar bir araya getirebilir. Ýþte o ikinci karþýlaþma, her þeyi alýr götürür. Yýllar önce göremediðimiz tüm olumsuzluklar tek tek gözünüze çarpar. Þaþýrýrsýnýz, “Ben bu insaný mý yýllarca sevdim” diye. Ve kendinize hak etmeyen bu insan için ne kadar acý çektirdiðinizi anlarsýnýz. Hayýr hayýr biz asla akýllanmayýz. Ayný duygularý, ayný hatayý bir baþka insanda tekrar yaþayabiliriz. Çünkü aþkta onur yoktur. Mantýk hele hiç olamaz...Aþkta acýlar, vardýr. Aþkta sahiplenme duygusu, kýskançlýklar, sorgulamalar, kýsacasý marazi duygular hakimdir. Çünkü aþk anarþisttir. Kim bilir ? Belki de biz bu marazi duygulara tutkunuz...Ýki ayrý insan. Kadýn ve erkek...Birbirlerini bulup aþký birlikte yaþayana dek, geçmiþlerinde türlü türlü yaþanmýþlýklar... Dünden kalan yüreklerdeki acýlar, ihanetler, düþ kýrýklýklarý. Çoðunlukla geçmiþ aþklardan ders çýkardýðýmýzý zannederiz. Yanýlýrýz...
Gönlümüzü aþka kapar, zeka ve akýl ile savunuruz yeni aþklara kendimizi. Ancak çok fazla sürmez bu direniþ... Duygularýmýz bize ihanet eder. Gene aþka yenik düþeriz...
Çünkü insanýz. Sevmek ve sevilmek istiyoruz. Yaþadýðýmýz çoðul sevgiler yetmez olur. Bir sevgili ararýz. Ýþte o zaman da Özdemir Asaf hocanýn örneklediði gibi aþka rezil oluruz...Hata yapýyoruz... Hem de kocaman hatalar. Tam tersi yaþanmýþlýklardan hiç ders almýyoruz. Belki de bastýrdýðýmýz nice duygular gibi mazoþist duygular bizi yönlendiriyor.Gerçekleþmeyeceðini bilsek de, hep sevgiliyi deðiþtirmeyi, onu kendimizin aynýsý yapmaya çalýþýrýz. Böylelikle de, bir bütün olabileceðimiz yanýlgýsýna düþeriz. Onun ayrý bir birey olduðunu bir türlü kabul edemeyiz. Þüpheler, kuruntular, hele hele terk edilme korkusu bir türlü peþimizi býrakmaz. Halbuki duygular her iki insanda ayný anda start vererek baþlamaz. Baþlamadýðý gibi geliþimi ve bitimi ve ayný çizgide olamaz. O zaman sevilmek kadar terk edilmek de doðal olmalý.Yaþamýn her alanýnda olduðu gibi aþký yaþarken de dürüst olamýyoruz. Ýliþkiyi korumak adýna çoðu kez yalanlar giriyor araya. Biz o an koruduðumuzu zannedip bir kez daha yanýlýyoruz. Biliyoruz ki, o ufak masumca söylenmiþ yalanlar usul usul kemiriyor aþký ve sonunda iliþkiyi.O insanýn yüreðini ýsýtan, bedenini sarýp sarmalayan eþsiz duyguyu uzunca yaþayabilmeyi beceremiyoruz bir türlü. Nedense birinden biri bozuveriyor o büyüyü. Yeter ki karþý tarafýn duygularýndan emin olmaya görsün. Artýk kaçýp kovalama bitmiþtir. Kuþ kafestedir þimdi. Özene, hoþ görüye ve özleme gerek kalmamýþtýr. Nasýl olsa çok seviliyor. Sevginin de ötesinde tutkuludur ona. Nedense kafesteki kuþlarda hep kadýnlar oluyor. Sadakat, özveri, hoþgörü gibi duygular hep kadýnlardan beklenir. Hele hele sabýr...Seven kadýnýn dünyasý küçülür. Sevdiði erkeði üzmemek için nice fedakarlýklar yapar. Eðer erkek isterse iþini, mekanýný hatta arkadaþ çevresini bile deðiþtirir. Makyajý, giyimi, alýþkanlýklarý erkeðe göre belirlenmiþtir artýk. Cinsellikte de kadýna önemli görevler düþer. Erkeðini olabildiðine mutlu etmeli. Peki ya kadýn bu beklentilere direnirse ? Ýþte o zaman erkek kahrolur. Cinsiyetinin ona verdiði ayrýcalýklarý, rolleri o kadýn ona aþkta yaþatmýyorsa, kadýný yoðurup, tekrar biçimlendirmesinde, erkeðine izin vermiyorsa o kadýn ukaladýr.Kadýn erkeðe göre baþkaldýrmamalý. Erkeðin sunduðu aþk biçimine boyun eðmelidir. Onun belirlediði zaman ve mekanlarda görüþmeyi kabul etmelidir..Seven kadýn doðrusu da öyle yapmalý.Bana kalýrsa aþkta yaþanan yoðun hüznün kaynaðý, duygularýmýzla yani hissetdiðimiz gibi yaþamak yerine cinsiyetlerin, özellikle de beyinlerdeki cinsiyetin yönlendirilmesiyle yaþanmasýnda.Halbuki yaþanan anlarýn hiç hesapsýz ve çýkarsýz yaþanmasý için kadýn ve erkek insanlar izin verse, kaçýp kovalamaya gerek duyulmadan yaþanan bir beraberliðin temel taþlarýný oluþturabilseler, hüzün yerine eminim ki mutluluklar daha çok yaþanýr.Aþký yok eden, marazi duygulara tutsak kalmadan, yani sahibimizin yalnýzca ben olduðunu unutmadan, ben ve o, ama asla biz deðil....