Yaþamýn en engebeli kýyýsýnda
Kök salmýþlýðýmýz, kendimize
Olan inanancýmýzdandý.
O köklerde dulduk dostça seviþmeyi,
O köklerde var oldu, bedenimizin insan tarafý.

Kimi zaman bize can veren
Toprakla savaþmamýz, aslýnda kendi iç savaþýmýzdý.
Ve bu savaþta galip çýkan kimdi?
Peþimizden sürüklediðimiz
Çeliþkili gölgelerde saklý deðil miydi cevabý?
Þimdi o gölgeler peyaz bir perdenin ardýnda
Karagöz ve Hacivat misali tatlý tatlý atýþýrken,
Uzaklaþtýk içimizdeki çocuktan,
Var oluþ sebebimizden, kendimizden..
Çeliþkili gölgeler kan revan içindeyken;
Elimizde tuttuðumuz zafer bayraklarýnda
Hangi egomuza yenik düþtük?

Dünya kocaman ve bizler bu kocamanlýkta
Duvarda asýlý boþ bir çerçeve..
O çerçevenin içini doldurmak bir yana;
Kendi öz varlýðýmýzla savaþýrken,
Ömrümüzden akýp giden gençliðimizdi.
Dünya dönüyor ve döndükçe
Yeniliyor kendi ruh halini.
Kimi zaman korsan düþüncelerle
Er meydanýnda savaþýrken, kimi zaman da
Meridyenler arasý geçiþ yapýp kutuplara ulaþmasý
Zafer deðil de dünyanýn kendi iç yanýlgýsýydý.
Ben hala anlamýþ deðilim,
Kutuplar arasý sancýlý iliþkileri!
Gariplik üstüne! Bir de garipseme!


Her bir kutup kendi öz varlýðýný
Yaratýrken ve yaþarken, bu ikili
Denklem de nereden çýkmýþtý?
Bir gurup, güneyin sýcaklýðýyla kendi
Ýçlerinde kök salamazken,
Bir gurup da, buzulun o sert zemininde
Kardelen olup künyesiyle yeþerdiði vakit,
Gözlerimizden akan sýcacýk damlalar,
O buzulu çoktan eritmeye baþlamýþtý bile.

Güney kutbunun sýcaklýðýyla
Kuzey kutbunun buzul gövdesini
Eritmek ne kadar zorsa, meridyenler
Arasý yollarda hicri takvime ulaþmak da
O kadar zordu insanoðlu için.
Belki de o meridyenler arasý yollara
Yitirdik çocuk gülüþlerimizi,
Belki de o meridyenler arasý yollarda
Yaþlandý olgun düþüncelerimiz..

Bir bakýma insanoðlu olarak þanslýydýk
Bu gezegende.
Kendimizi tekrarlama ve yenileme
Gücüne sahipken, bu demli fikirler
Hangi topraklarda bozguna uðramýþtý?
Gülerken gözlerimizden akan yaþlar,
Belki de bizim farkýndalýðýmýzdandý!
Siz ne dersiniz?