Dünlerimin yarým kalmýþlýðýyla
Yazýyorum bu satýrlarý..
Garip bir hüzün var içimde..
Bir yaným hep aðlamaklý
......
Bir burukluk, bir acý sokaklarda..
Gitmiyor ayaklarým o caddelere..
Bastýðým her yerde
Bir çýðlýk yükseliyor semalara
O çýðlýklarý bir daha duymamak adýna
Týkýyorum kulaklarýmý.
Ya da bir daha hiç geçmiyorum
O caddelerden,sokaklardan..
Her köþe baþýnda bir aný var, sana ait.
Her köþe baþýnda bir dün var, yarým kalmýþ
......
Saat 13:30
Dýþarýda sonbaharýn hüzünlü yüzü,
Solgun yapraklarýn ilk intiharý,
Ve doða sancýlar içinde kývranýrken
Ben mektuplarýnýn sarhoþluðuyla
Bir parça aðlamaklýyým.
Sen, güneþin yalancý sýcaklýðýyla
Anýlarýný demleyip demleyip içerken
Ben efkar daðýtýyordum;
Bu yalnýzlýðýmla, sarhoþluðumla.!
Þiir okuyordum, dünlerime inat
Türkü çaðýrýyordum,
Halay çekiyordum,
Zeybek oynuyordum seninle.
Bu ilk zeybek oynayýþýmýzdý senden habersiz.
Sonra da bir parça utanmýþlýkla
Resmini yapmaya çalýþtým tuvale.
Resmin de;
Hayalim gibi
Dünlerim gibi
Ben gibi
Yarým kaldý, bir eylül sabahý..
Þimdi düþünüyorum da
Yarým kalan kimin düþüydü acaba?