I

Neydin sen… Nasýl tohum olup yerleþtin içime, bilemiyorum… Günbegün besleyenin bendim, þimdi gölgende üþüyorum…

Öyle çok üþümüþüm ki gölgende, hiç bir tendeki terin tuzu yetmiyor artýk, buz tutmuþ derin yalnýzlýðýmý çözmeye…


Anýmsýyorum da…

Düþlerimde bile üþü(r)düm hemen her gece ben… Düþlerime beþ kala düþerdim çocukken…
Hala üþüyorum ve durmadan düþüyorum, oysa öyle çok büyüdüm ki ben…

Alýþtým ama…
Önce dudaklarýmýn çatlaklarýna, sonra çatlak kýþ akþamlarýna… Ýklim ne olursa olsun yüzü donuk hayaletten bozma insanlara…

Cirit attýklarý þehirlerde çýrýlçýplak nasýl yaþanýr, ýssýz sokaklarýnda yalýn ayak nasýl yürünür biliyorum artýk…
Ah… Azalan saçlarýmý ve çoðalan sýzýlarýmý ýslatan yaðmurlarý sevmeyi bile öðrendim zamanla…

Dipsiz kuyularda kaybolduðum, yitik aþklarýmýn suyunda boðulduðum oldu, hayat öpücüðünü kendim koyduðum oldu dudaklarýma…
Arsýz bir iþtahla yediðim can simitlerimin susamlarý aðzýmda duruyor bak hala…

Boþ ver þimdi sen bunlarý!...
Parladýðým oldu…
Söndüðüm oldu…
Kör düðümlendiðim oldu…
Geldiðin gibi apansýz gittin ya…
O günden beri bana bir þeyler oldu…
…




II

Neydin sen… Nasýl zehir olup aktýn içime, bilemiyorum… Kanýma karýþtý zehrin bir kere, damarlarýmdan bir türlü atamýyorum…

Öyle çok bulaþtý ki zehrin içime, artýk zehrin kanýmda deðil de, kaným zehrinde…


Anýmsýyorum da…

Uykumda bile hep kaçar(d)ým karanlýk basýnca ben… Bastýkça damarýma insafsýzlar, inadýna koþardým çocukken…
Hala kaçýyorum ve durmadan koþuyorum, oysa öyle çok yoruldum ki ben…

Alýþtým ama…
Öncesiz korkularýmý sargýsýz yaralarýma bastýðýmda duyduðum acýya… Yargýsýz infazlarýmla baþ baþa kalmaya alýþtým kendi kurduðum tuzaklarda…
Ah… Kokusuna aldanýp daldýðým gül bahçelerinden, korkuyla daðýlýp çýkmalara bile alýþtým zamanla…

Tenimi zýmparalayan kaldýrýmlara amansýz sarýldýðým oldu, çizgilerime basmayýn diye namussuzlara yalvardýðým oldu…
Bedenime iþledi izi kaldýrým taþlarýnýn, onlar ki artýk benim bir parçam oldu…

Boþ ver þimdi sen bunlarý!...
Sustuðum oldu…
Kustuðum oldu…
Ýçip içip sýzdýðým oldu…
Geldiðin gibi apansýz gittin ya…
O günden beri bana bir þeyler oldu…
…




III

Neydin sen… Nasýl çocuk gibi kandým sihrine, bilemiyorum… Defalarca kardým oysa iskambil kâðýtlarýný, yine de hep ben yeniliyorum…

Öyle çok zafer kazandýn ki sen, yetim yenilgilere kucak açmak bana düþtü mecburen…


Anýmsýyorum da…

Eskiden de hile yapmayý bilmezdim ben… Öpüp, koklayýp yitirdiklerimi, elim boþ, dizlerimde kan izleriyle eve dönerdim çocukken…
Hala var dizlerimde kan izlerim ve hala hilesizim, oysa öyle çok yitirdim ki ben…

Alýþtým ama…
Sýnýrsýz kalabalýklar içinde dingin yalnýzlýklarýmla sarmaþ dolaþ yatmaya… Gece yarýlarýnda, sonu olmayan sürgün yolculuklara bavul hazýrlamalara…
Ah… Su birikintilerinde karþýlaþmaktan korktuðum yüzümle yüzleþmeyi bile öðrendim zamanla…

Ýsimsiz yabancýlara seslendiðim, duyan olur diye ürperdiðim oldu… Düþtüðüm yollarda düþünüp, yarý yolda pes ettiðim oldu…


Boþ ver þimdi sen bunlarý!...
Kestikçe çoðalan cesetlerim,
Ettikçe bozulan yeminlerim oldu
Geldiðin gibi apansýz gittin ya…
O günden beri bana bir þeyler oldu…
…

IV

Neydin sen, bilemiyordum… Bilmek lanetler mi beni diye düþündüm de dün gece, artýk sormuyorum…
Yasak ettiðim gözyaþlarýmý doldurup derinliðime, bu gece sana boðulmaya soyunuyorum!
…

V

Lanet olsun!
yapamýyorum!





03.03.2005
23.59
YEÞÝM KIRLI