Çocuklar inanýlmaz varlýklar… Gün geçtikçe daha iyi anlýyorum bunu… Bir kere çok zekiler… Bizim anlamakta zorluk çektiðimiz þeyleri onlar bir çýrpýda anlayýveriyorlar… oðlumdan biliyorum…

Televizyonun uzaktan kumandasý elinde oyuncak gibi, çözemediði fonksiyonu yok… Geçenlerde bizim izlediðimiz bütün kanallarý kilitlemiþ, bir tek sabahtan akþama kadar çizgi film yayýnlayan bir kanal açýk kalmýþ… Nasýl çözüleceðini eþim de ben de bilmiyoruz… kullanma kýlavuzunu aradým bulamadým. Yalvar yakar ikna ettik de, bin bir nazla çözdü kilitli kanallarý… Kerataya bak, bizim onun için kullanacaðýmýz çocuk kilidi fonksiyonunu o, bizim için kullanýyor…

Teknolojiyle öyle barýþýk ki sormayýn. Sanýrým bütün çocuklar öyle… O küçücük parmaklar, kâh bilgisayar klavyesinde, kâh cep telefonu tuþlarýnda bir ip cambazý hünerliðinde dolaþýyor… Zeki olduklarý kadar, korkusuzlar da… Öyle bizim gibi, kýrarým, dökerim, bozarým kaygýsýný duymuyorlar… “Þimdiki çocuklar harika” diyor ya Aziz Nesin… Gerçekten öyle… Hemen her konuda bilgileri var, ya da soracak sorularý… “Pat” diye soruveriyorlar, siz “Küt” diye kalýveriyorsunuz…

Dün akþam böyle bir durum yaþadým yine… Oðlum bir kedi sýcaklýðýyla sokuldu yanýma, elini de omzuma atýp baþladý mýr mýrlamaya… Neye hazýrlandýðýný az buçuk tahmin edebiliyorum… “Baba!” dedi. Nedense bir soru soracaðý zaman bu kelimenin her zamanki tonlamasý deðiþiyor… Ýlk “ba” kýsa, ikinci “ba” garip bir yumuþamayla uzuyor… O küçücük kelimenin içine neler sýðýyor neler… Bir kere, bir soru geleceðini anlýyorsunuz… Dahasý, “Sorunun cevabýný biliyorum, bak yan çizmek yok ha!..” mesajýný da veriyor size… “Aklým almýyor… Gerçekten öyle mi?” gibisinden gizli soru ve yorumlar da içeriyor bu garip tonlamalý “Baba” kelimesi… Öyle yumak yumak, kat kat bir kelime iþte!.. Asýl soru çok geçmeden geliyor: “Dünyada her þey para demek mi?”…

“Haydaaa!..” diyorum. Tabii içimden… Dürüst olmam gerekir diye düþünüyorum. Ayný zamanda kem küm de etmemeliyim… Yoksa hemen anlýyor; vereceðim cevabýn kaçamak bir cevap olduðunu… Uzunca bir soluklamadan sonra: “Bak oðlum” diyorum… “Biz seni çok seviyoruz… Ve bunu parayla yapmýyoruz… Anlayacaðýn her þey para demek deðil…”

Anlamakla anlamamak arasýnda bir ifade geçiyor yüzünden… Ardýndan huzurlu bir gülümseme… Belli, “seni seviyoruz” demem çok hoþuna gidiyor…

Dedim ya, “þimdiki çocuklar harika”…

“Yükselen deðerlerin ne olduðu” aklýma gelince biraz karamsar oluyorum ama, olsun yine de umutluyum…