Bir avuç toprak. Ellerim yanýyor. Bunaltan bir çöl gecesinin gözlerine sapladýðým susuzluk; damarlarýmý çekiyor, baþým dönüyor, dizlerim titriyor..
Bilirsin,kavruk topraklarýn çocuðuyum ben. Suyla tanýþýklýðým azdýr. Nefesim; sýcaktan alný yanmýþ haritalara denk düþer... Eskilerin anlattýðý ormanlarý, yemyeþil daðlarý, bayýrlarý görmedim. Hiç ýslanmadým yaðmurla sýrýlsýklam, çamurla oynamadým... Dedim ya kavruk topraklarýn çocuðuyum ben. Kum taneleri boþandý hep ellerimden. Ateþ görmüþ rüzgarlar yaladý saçlarýmý. Bir bulut görsem o yana bu yana koþardým düþerdim, dizlerim kanardý da sessiz sessiz aðlardý annem; - Ýsmail'im derdi, yavrum Ýsmailim..
oysa adým Ýsmail deðildi, çok sonralarý anladým neden bana Ýsmail derdi annem.

Þimdi her ana bir Hacer'dir benim ülkemde. Zaman; susuzluða dair ne varsa onlarý süpürür evlerin eþiðinden. Alýr feryatlarý, yaðmur türkülerini, hasret kuþlarýný bilinmez bir yerlere götürür ..
Benim ülkemde her tepe bir umuttur; ýslaklýðý saklar ardýnda. Soluklar koþturur durur kan ter içinde. Bu ülkenin çocuklarý hep suya dair oyunlar oynarlar; denizler, ýrmaklar, çeþmeler olur küçücük hayal ülkelerinde. Analar, babalar su taþýr dualarýna çocuklarýnýn oyunlarýndan. Seccadelerinin ýslaklýðý belki de bundandýr..
Kavruk topraklarýn çocuðuyum ben. Susuzluktan çatlayan dudaklarýmý, hep ýslak þarkýlar kanatýrdý. Önceleriydi; uçsuz bucaksýz sahralarda dört bir yandan gözlerimi seraba açar saatlerce bakar ve aðlardým da annem: - Ýsmail'im derdi,yavrum Ýsmail'im...ve hakikat parmaklarýyla gözlerimi kapatýrdý. Bilmezdim önceleri, kimdi bu Ýsmail?Neden hep analarý aðlatýrdý. Sonradan öðrendim ki Ýsmail; topraðýn zemzemle emzirdiði çocuk. Rahman'ýn merhametinin tecelligahý, bir masum aðýt, bir soluk... Her yaðmur duasýna belki de bundan, Ýsmaillerle çýkardý dedeler, zira; ismailler aðlarsa gökyüzü de gürler..
Kavruk topraklarýn çocuðuyum ben. Arzýma kuraklýðý hangi sebeb çaldý? Engin denizler vardý içimde, gözümden ýrmaklar çaðlardý. Hasýlý yüreðim denizdi suydu, oysa dýþým yanardý. Besbelli içimizle dýþýmýzýn arasýna bentler geren bir sebeb vardý. Ben bu sebeblerin maðduruyum aslýnda. Bu kadar zor muydu aþmak? Niyetten hale, hayaladen gerçeðe taþmak bu kadar zor muydu?
Kavruk topraklarýn çocuðuyum ben. Gittiði yere her adýmýnda bereket serpen ihlasýn ülkemden kovulduðu yollarýn en ortasýna oturmuþum; baþým eðik avuçlarýmda. 'Ben Ýsmail'im diyorum ben Ýsmail...Zemzem içimde, zemzem damarlarýmda. Susuzluða bilenmiþ tahammul býçaklarýný getirin, çalýn boðazýma....Getirin ismailleri kurban edin. Ýçimizdeki denizler sebebleri yýksýn yürüsün dýþýmýza. Bir ismail ölsün ki bin Ýsmail zemzemle doðsun, zemzemle büyüsün...'
Bana doðru koþuyor annem; kan ter içinde soluk soluða. Boynu bükük halimi kaldýrýyor yerden, uzanýyor avuçlarýma. Kana kana içiyor, sonra omuzlarýmý öpüyor; haberim yok merhamet kuþlarý konmuþ omuzlarýma... Kavruk topraklarýn çocuðuyum ben..
Arzuhalim sanadýr! Zemzemlerin anasý gözlerini çevir. Islak bir nazarýn düþsün denizleri çalýnmýþ ülkemin topraklarýna. Uzat bereketin fýþkýrdýðý ellerini ; her yüreðinde çöl yarasý taþýyan emsin parmaklarýný...Zira sensizlikten kesildi bu yaðmur. Gökyüzü sensizlikten kaybetti bulutlarýný...
Dili damaðý kuruyan dualara yazmýþým adýný.. Hayalimden taþkýn nehirler geçer, ben Ýsmail; kavruk topraklarýn çocuðu... Annemin adý Hacer....