aynalarda gördüðüm al kadife yüzün
hayatýn özsuyudur
her gün hayatýn yaralarýna
melhem gibi sürdüðüm
her gün düþlerimde büyüttüðüm
o þaþmaz o kirlenmez ruhundur
bir çiçek gibi kopartýp kendimi
göz bebeklerine dolmak
bütün soluk renkleri boþaltmak isterim

gülüþlerimin yarýsý alnýna nakýþlý
yarýsý dudaklarýmda mühürlü
bütün boþluklar kristal mavi
-bir baþka boyuttan gelmiþ gibi-
ve þuramda ölümüne bir sevda saplý

çivileyip gözlerimi geceye
sorup durdum
-þu parlayan yýldýzlardan hangisisin
içinde yudum yudum dilimi gezdirdiðim
þarap kadehinde misin yoksa
üstümü mavi ile örten bu gök
bakýþýnsa niye görmüyorum-

bir istiridyenin kabuklarý arasýnda
bir inci tanesi gibi
kendimi sunduðum bu hayat
bana yabancý þimdi
boðulmuþum kösnül sularýnda

bir ben vardý, benden önce
–düþlerimde kalan-
aramýzda bir aþk vardý
çok eski çaðlardan bu yana
sürüp giden ve sürüp gidecek olan
onu da alýp gittiðinden beri
yok saymýþým yaþamaya dair
ne var ne yoksa

sen yokken
erguvan kokularýna bile kar yaðýyordu
tanrýsal yüzler, tanrýsal adlar
sahte ve sahtekar melekler
caniler, katiller
“insan haklarý”ýna soyunmuþlardý
insan soyarak, insan yakarak
karanlýk mahzenlerinde

hala kitaplar yaðýyordu gökten
ve peþi sýra da kötekler
sonra uranyum
ölüm tüccarlarý barýþ elçisi kesiliyordu
Musa’yý Nil’e daldýrýp daldýrýp aklýyordu
kendi elleriyle Firevun
ve Roma’da tarih oluyordu
son tanrýnýn miladi elçiliði

tabusuz baþýma yemin olsun ki sevgilim
diþlerinin arasýndan kan sýzarak
onlar yine “barýþ” diyecekler
ve biliyorlar ki onlar da
biz bize hiç küsmedik

ve devri alem
çýrýlçýplak insanlýðý evrenin
deri ile kemik arasý isyan sýcaklýðý
fýrtýna öncesi durgunluðu gibi denizin
ve sel gibi akarak söylenecek þarkýlar
ve kalabalýklar, kalabalýklar
susmayýn artýk
söylenecek çok sözümüz var

ve aþk
yani sen ay can
ve can ötesi
aþkla sen ve ben
durma öyle mahzun
bu yol çok uzun
yaþayýp yaþatacaðýmýz
daha paylaþmaya baþlamadýðýmýz
kendiyle tanýþmamýþ bir ömrümüz var...

del gel sisleri, gör ellerimi