Kendinin Gurbetinde
Bütün güzellikleri kasýp kavuran yangýn, her þeyi alt üst eden tufan ; kendimizin gurbetine düþmekle baþladý...
Günah; kendini kaybedenlerin, küfür; kendini bilmeyenlerin eylemi. Bu öyle bir ince yol ki kendini bilmeyen ateþe gitmekte, kendini bulmayan avucunun içinde yitmekte...
Kurtulanlar; kendinin ahalisi ya da kendinin muhaciri olanlar... Þu günde kendinde olanlar , boyunlarýnda mazlumiyet kolyeleri taþýmakta, kirletilmiþ sahillerin kendini diri zanneden kalabalýðýna inat yeþil sürgünlerin soylu yalnýzlýðýný yaþamakta...
Yetim yaftalarý asýlmýþ hayatýmýzýn boynuna. Iþýðý dipciklerle kýrýlan gözlerimiz, kendinin gurbetinde bir ülkenin akþamýný ýslatýyor. Bardaktan boþanýrcasýna üstümüze yaðýyor ýssýzlýðýmýz ve sýrýlsýklam bir baþýmýzayýz...

Kendinden kaçanlarýn yaban gölgelere tutulduðu bir devir bu. Kalabalýklar içinde büyüyor yalnýzlýðýmýz. Ýçlenen bir denizde kelimeleri kaybolmuþ ifadelerin hamalýyýz. Her birimiz, dinamitlenmiþ bir birlikteliðin ayrý dünyalara tenhalara düþen parçalarýyýz... Kýrýlýmýþ, yaðmalanmýþ, kimi zaman kullanýlmýþ bir heyecanýn kendine özge kýrýk renginden sükuta boyanmýþ her yanýmýz. Artýk geçip aynalarýn karþýsýna sessiz çýðlýklar kuþanmaktayýz...

Hazlarýmýzýn þahdamarý kesilmiþ. Dalgalarý yýpranan bir deniz kadar sakiniz. Deli kasýrgalar yok artýk.
Hayata direnen yanlarý kýrýlmýþ bir dikliðin, eðri gölgelerini taþýmaktayýz gittiðimiz diyarlara. Cenklerde kolunu bacaðýný kaybedenler gibi daha bir yenik daha bir sakin baþlýyoruz hayata... Bize bakýp acýmasýz gülmekte sokaklar. Oysa biz onlara acýmaktayýz ...
Yetim yaftalarý asýlmýþ hayatýmýzýn boynuna. Iþýðý dipciklerle kýrýlan gözlerimiz, kendinin gurbetinde bir ülkenin akþamýný ýslatýyor. Bardaktan boþanýrcasýna üstümüze yaðýyor ýssýzlýðýmýz ve sýrýlsýklam bir baþýmýzayýz...
Kendini diri zannedenlerin içinden yavaþ yavaþ ve sessiz, farkýna vararak geçip gitmekteyiz. Meðer hayatý deðil, hayat verenleri kaybetmekmiþ ölüm...Ýçimizden püsküren tutkular yok artýk. .
Geceden kaçarken delice koþturan atlarýmýz vuruldu, þimdi sürünmekteyiz. Lakin: Her aný, her mesafesi dikenli tellerle çevrilmiþ bir þafaða gitmekteyiz. Dört bir yanýmýz kanýyor ve en çok yüreðimiz. Beyaz defterlere en çok kan terleyen çiçeklerin resmini çizmekteyiz.

Kimseler görmedi, her akþam ýssýz vadilerine þehrin, heybelerimizden yanýk türküler döküldüðünü...

himmet durgut