Bugün çok güzel bir gün. Havanýn günlerdir süren doðum sancýsý, yaðmurla son buldu nihayet. Ardýndan, o kaçýnýlmaz ýþýklý doðum da gerçekleþecek elbette!.. Ama þu yaðmur, uçurmaya yetti beni ýþýðý beklememe gerek kalmadan; “Romantizm!..” Yaðmur damlacýklarýnýn içinden tenime süzülen ve oradan da içime sýzan romantizm kaplayýnca tüm bedenimi, býraktým onun kollarýna beni. Ben her bahar deðil sadece, her yaðmurda da böyle olurum, her karda da!.. Çünkü, benim adým aþk!..

Ýçim, ucundan kopmuþ bucaðýný aramaya hazýrken, göz yaþlarým kendini sunuyor romantizmin kucaðýndaki yalnýzlýðýmdan. “Nerede O?!?” “Bir buçuk ay sonra yanýnda olacaðým hayatým” yanýtý, telefonu fýrlatmama yetiyor. Sarýlýyorum, elimdeki romantik yalnýzlýðýma, tenimde yiten yaðmuruma ve gözümden süzülen taneciklere!..

Birden romantik olasým geldi iþte. Peki, romantizmi paylaþacaðým kiþi nerede?.. Þu an yok ve þu an ki yokluðu sanki hiçbir an olmayacakmýþ gibi daha da çekiyor beni romantizmin içine. Ben de, “o olana kadar içimde saklayacaðým romantizmimi” diye söz veriyorum kendime. Ya sonra?.. Evet evet ya sonra?.. Onun varlýðýndaki ‘sonra’ da, hepsini bir çýrpýda serpeceðim suratýna, boðacaðým onu beni içine ittiði romantizmle!.. Yapacaðým bunu son kez olmasa da. Yakacaðým, kavuracaðým onu romantizmin sýcaklýðýyla. Çünkü benim adým aþk.

Saðýma soluma bakýyorum, hiçbir þey yok. Havaya bakýyorum, yaðmur damlacýklarý gýdýklýyor yüzümü. Elime bakýyorum. Evet evet, iþte elimde romantizm. Titretiyor elimi depresyon nöbetlerine taþ çýkartýrcasýna. Fakat benim depresyonlarýmda bir acayip!.. Salaklýða izin vermeyen depresyonlardandýr benimki. Üzüyor ama danstan da geri kalmýyor. Herhalde daha bir buçuk ay boyunca üzgün danslarýna devam edecek gibi. Dans ediyor, geziyor, tozuyor, süslenip püsleniyor. Ýçi de kýpýr kýpýr. Gelmekte olan tatile seviniyor, tatil hazýrlýklarýnýn bir parçasý olan alýþveriþe çýkmaktan da geri kalmýyor. Çikolata bile yiyor depresyonum. Ama iþ erkeklere gelince orda duruyor ve “sevgilimi asla aldatmam” diyor. Bu kadar farklý bir depresyon iþte. Ama depresyon neticede. Hem de, gerçek bir “sevgilisiz kalma depresyonu." Sözde “Benim Adým Aþk”... “hani nerede aþkýn” demezler mi?.. Ne dersiniz, kendimi mi kandýrýyorum, yoksa oyalýyor muyum?.. Ne yapýyorum ben?..

Aslýnda beni kimse durduramaz, geceler ve gecelerin içindeki uyku zamaný gelip çattýðý andan baþka. Ýþte o an, bütün gün geçiþtirmeyi baþarabildiðim korku, üzüntü ve acý, öyle bir ortaya çýkýyor ki!.. O þeyi parçalayacaðým geliyor. Resimlere bakýyorum ayna yerine o anlarda. Çünkü gerçeðimle karþýlaþmaktan korkuyorum. Sadece ve sadece depresyonumun vahim denecek boyutlarýnda, yani gecelerin içindeki uyuma zamaný gelip çattýðýnda böyle oluyorum. Vahim durumdayým þu an!.. Ama vahim durumda olduðumu kimse anlamýyor. Çünkü en iyi becerebildiðim þeyi yapýyorum; ‘kendimi saklýyorum.’ Çünkü, benim adým aþk!..

Neden hep geceleri? Neden þarkýlar hep geceleri anlatýyor? Gecenin özeliði ne olabilir ki hüzünden baþka?.. Neden hep geceleri yanýyorum ve geceleri yakýyorum?.. Neden ben hep geceleri ortaya çýkýyorum?.. Vampir miyim ne?!?

Aþk, iyi olduðu kadar da kötüdür ve ben kötü þeylere bayýlýyorum. Onun içindir ki benim adým aþk. Çünkü ben de kötüyüm. Dedikodu da yaparým, aleyhte de konuþurum. Ýnsanlarý terslerim. Asla kiþilerin yüzüne gülmem. Söylenmeyecek þeyleri veya en son söylenecek þeyleri, ilk basta söylerim can yakmak adýna. Kötüyüm iþte ve bu yüzden benim adým aþk. O kadar kötüyümdür ki, kimse benim kötülüðümü göremez, kimse kötülüðümün farkýna varamaz. O yüzdendir ki dünya kurulduðundan beri yaþýyorum. Ýyiliðim ise, saklanmamdan ileri gelmektedir. Acý çektirmekten zevk alýrým. Bazen de çok gýcýk olurum. Moralinin en iyi olduðu bir anda moralini bozarým aþýðýmýn. Kalp kýrmaya gelince, onu da çok iyi yaparým bak. Dedik ya, ‘benim adým aþk’ istediðim kalbi çalarým da, kýrarým da!..

Bugün çok güzel bir gün. Havanýn günlerdir süren doðum sancýsý, yaðmurla son buldu. Ardýndan, o kaçýnýlmaz ýþýklý doðum da gerçekleþecek elbet!.. Ama þu yaðmur, sadece þu yaðmur uçurmaya yetti beni ýþýðý beklememe gerek kalmadan; “Romantizm!..” Yaðmur damlacýklarýnýn içinden tenime süzülen ve oradan da kalbime sýzan romantizm kaplayýnca tüm bedenimi býraktým onun kollarýna beni. Ben her bahar deðil sadece, her yaðmurda da böyle olurum, her karda da!.. Çünkü, benim adým aþk!..

A. Çiftçi