Çok sevdiðim bir arkadaþým var.Yardýmsever, samimi, neþeli, güvenilir vs. Bir arkadaþta aradýðýnýz her özellik kendisinde mevcut.Tek kusuru lâfý çok uzatmasý.

Birisi “Adýnýz ne?” diye soracak olsa; anne - babasýnýn tanýþýp evlenmelerinden baþlar anlatmaya, çocuk yapmaya ne zaman karar verdikleriyle devam eder ve arkasýndan , annesinin bin bir sýkýntýyla geçirdiði dokuz ay’ ý unutmadan, buna hastane maceralarýný da ekleyerek adýnýn ne oluðunu söyler ve niçin bu adý koyduklarýný bile anlatýr. Öyle ki, sorduðunuza soracaðýnýza piþman olursunuz. Hele telefonla konuþurken durmak bilmez. Ocakta yemeðiniz yanar, sütünüz taþar.

Geçen gün akþama doðru, çarþý dönüþünde bu arkadaþa uðradým. Bir telefon numarasý alacaðým. Numarayý alýp hemen döneceðim kapýdan. Tabi býrakýrsa..... Birkaç kez kapýyý çaldým, yanýt yok....Bir daha bir daha...Kapý, sanki duvar...Þimdi kimden alacaðým numarayý? Tüh! Neyse, akþam telefon eder, numarayý alýrým kendisinden.

Akþamdan sonra korka korka sarýldým telefona. Çünkü en az yirmi dakika konuþacak, adým gibi biliyorum.Þöyle bir düþündüm; ocakta yemek yok, süt yok. Ýnþallah çiþim de gelmez. Haydi hayýrlýsý!......"Bismillâh" çekip, sarýldým telefona.

- Merhaba!.......Bugün akþama doðru sana geldim Nejla’nýn telefonunu almak için, ama evde yoktun. Nerdeydin? (Ýnþallah yakýn bir yere gitmiþtir diye geçiriyorum içimden.Yok eðer uzak bir yere gittiyse, attýðý her adýmda gördüklerini bir bir anlatýr.)

- Ayyy ! Sorma...Baþým bir aðrýdý bugün, bir aðrýdý....... Ama ne aðrý ! Çatlayacak gibi. Geçen gün de böyle bir tuttu, hastanede aldým soluðu. Derken Mehmet aradý iþ yerinden. Yanýnda çalýþan Ýsmail Bey’in dedesi ölmüþ, cenazeye gidecekmiþ. Dedim böyle böyle, baþ aðrýsýndan ölüyorum ben!...... “ Hadi hazýrlan, hastaneye gidelim, ben geliyorum,” dedi.

- Hýýým! Demek hastaneye gitmiþtiniz?...Nej.......

- Hayýr! Bir aðrý kesici alýrým, geçer dedim. Þimdi cenazeye gitmese olmaz . Onlar bizim herþeyimize koþarlar. Ara ara, evde aðrý kesici yok.Çocuklar okuldalar. Kim gidip alacak eczaneden? Aðrým geçmezse mecburen gidip alacaðým.

- Sonra eczaneye gitmek zorunda kaldýn tabi. Þu telefon nu...

- Gidecek halim mi var Kâmuran! Komþudan iki aðrý kesici aldým. Bir tane içtim, bana mýsýn demedi. Ýki saat sonra bir tane daha aldým, yine geçmedi. Sonra baþýma lâhana yapraðý sardým. Öðleden sonra birazcýk geçer gibi oldu.

- Yatýyordun o zaman. Belki de uyuyordun, duymadýn...Nejlâ’nýn te.....

- Yok Kâmuran'cým yok. Ne yatmasý!...Her iþ bana bakýyor, nasýl yatacaksýn!...Neyse, azýcýk kendime geldim, Nurcan çaðýrdý kahve içmeye. ( Þu numarayý bir alsaydým.)

-Demek geldiðimde Nurcan’daydýn...Nejla’nýn te......

-Hayýr hayatým hayýr, gitmedim........Ya biliyor musun Kâmuran, kahve bana dokunuyor. Gece bir türlü uyku tutmuyor. Ben tavana bakýyorum, tavan bana. Mehmet yanýmda horul horul uyurken sinir oluyorum(Adamýn ne suçu var þimdi!). Sen de az iç. Hiç olmazsa günde dörde – beþe indir...Belki de çok kahve içtiðin için aðrýyor ayaklarýn(Haklý olabilir.).Dolaþým bozukluðuna yol açýyormuþ fazla kahve. Günde sekiz - dokuz fincan kahve, çok fazla yaaaa! (Ööfffff! Þimdi sýrasý mý!)......Hani þu bizim doktor yeðenimiz var ya, o söyledi. Onlarýn da tayini çýkmýþ Mersin’e. Çocuklarý Ýstanbul’da okuyor, kendileri Mersin’e gidiyorlar(Bana neyse! Þu telefon numarasýný bir alsaydým.)...Kahve dedim de aklýma geldi. Nurcan kahveye çaðýrýnca, evde hiç kahve kalmadýðý aklýma geldi. Zaten liste yapmýþtým alýnacaklarý (Ýnþallah listeyi okumaz.). Hadi markete gideyim de hem kahve alayým, hem diðerlerini dedim. Baþým da geçmiþti biraz. (Þimdi de benim baþým tutacak...Aðrýmaya baþladý mý ne!)

- Demek sen marketteydin geldiðimde...Nejlâ’nýn numa.......

- Yok ayol, gidemedim............Gideyim mi gitmeyeyim mi diye düþünürken oðlan geldi okuldan. Ödevim var diye sýzlanýp duruyor. Öðretmeni , birkaç kaynaktan hazýrlayýn ödevi demiþ . Evde ne kaynaðý olacak! Git kütüphaneye diyorum, beraber gidelim diyor. Kazýk kadar oldu, hâlâ beraber gidiyoruz kütüphaneye... Tutturdu kütüphaneye beraber gidelim diye...Ah Kâmuran! Çocuk büyütmek, iðneyle kuyu kazmak.(Bilmez miyim!)....Sen Ali’ yi everdin, Güllü’yü gelin ettin. (Ali'miz yoktu da zaten, Güllü'yü gelin ettik gerçekten.) Biz daha yolun baþýndayýz. Güllü dedim de aklýma geldi, senin torunu gördüm geçen gün markette. Ayy! Ne tatlý maþallah! ( Gerçekten çok tatlý.) Ayný babasý.... Senin kýz da çok zayýflamýþ (Abartýyor bence.). Rejim mi yapýyor ne! Ama yüzü çökmüþ garibimin. Söyle ona, daha fazla zayýflamasýn. (Rejim yapmasýn da senin gibi seksen kilo mu olsun yani!...Cýk cýk cýk!)....Kusura bakma da sanki yaþlanmýþ kilo verince. (Allahým!Sen bana sabýr ver yarabbim!Þu numarayý bir alsaydým bayýlmadan.)

- Öyleyse siz kütüphanedeyken gelmiþim ben...Þu numa........

- Yok yok ! Gider miyim ! Kendisi gitti. Zorla gönderdim.
Öðrensin kendi iþini kendi görmeyi...Hani sen öðretmenlik yaparken anlatýrdýn; çocuklarý, kendi kendilerine yetmeye nasýl yönlendirdiðini.( Keþke anlatmaz olaydým.) O anlattýklarýn aklýma geldi, gitmedim. Ahmet yalnýz gitti kütüphaneye. Onu uðurlarken kapý zilinin bozuk olduðu aklýma geldi. Bazen çalýyor, bazen çalmýyor. Kaç sefer söyledim Mehmet'e, yap þunu diye. Nerde! Bir kulaðýndan giriyor, öbür kulaðýndan çýkýyor.

- Ah! O zaman zil çalmadý. Ben de boþuna bastým durdum zile...Nejla’nýn te......

- Aþkolsun Kâmuran! Kurtulur mu benim elimden. Baktým Mehmet’in yapacaðý yok, komþunun oðlunu çaðýrdým. Yapýverdi saðolsun.......O çocuk da nasýl becerik nasýl becerik! Elinden, bir uçanla bir kaçan kurtulur.Yavrum bir de üniversiteyi kazanýverseydi. Ýki yýldýr kazanamýyor garibim...Annesi çok üzülüyor. Haklý kadýn. Bir memur maaþýyla üç çocuk okutuyorlar.( Bir memur maaþýyla üç çocuk doðurmasaydý.) Bu yýl yine dershane parasý verecekler. Þimdiden bizimkileri düþünüyorum.Üniversiteyi kazanamazlarsa ne yaparýz? Hem biz dershaneye falan da gönderemeyiz. Elde yok, avuçta yok.(Birazcýk ara verse konuþmaya, hemen devreye gireceðim ama ne mümkün!) Aldýðýmýz para ancak boðazýmýza yetiyor. Saðolsun annemler! Onlar yardým etmeseler, hepten periþan olacaðýz...Mehmet izin vermiyor ki çalýþayým.....Neyse, baþ aðrým azýcýk geçince baktým kuþ gibi hafiflemiþim. Bir de duþ alayým, iyice rahatlayayým dedim.(Ööfff! Çok sýkýldým.)

- Zaten insan ne zaman duþa girse veya uyusa , kapýya biri gelir...Tabi sen duþta duymadýn kapý zilini...Þu Nej......

- Ne gezer! Giremedim ki banyoya......Tam banyoya gireceðim, baktým her taraf toz içinde Kâmuran'cýðým...Sabahleyin hasta olduðum için süpürememiþtim. Ev toz içindeyken ne duþu! Önce tozu süpüreyim, sonra duþ alýrým dedim.....Çocuklar öyle batýrmýþlar ki evi, onu da baþ aðrým geçince farkettim.

- Eeee ! Tabi caným. Süpürgenin sesinden kapý zili duyulur mu! Aklýma gelseydi toz süpürüyor olabileceðin, ýsrarla çalardým zili...Nejla’nin te.....

- Süpüremedim Kâmuran'cýðým süpüremedim......Tam süpürmeye baþlayacaðým, telefon çaldý........Nesrin!......Benim yan komþum. Hani ben tarçýnlý kek yapýyorum ya, ondan yapmamý istiyor. Akþam misafiri gelecekmiþ. Ayol madem o keki yapmasýný bilmiyor; ya bildiði bir þey yapsýn ya da tarifini vereyim, ona göre yapsýn. Çünkü keyfim yok bugün.Yoksa bilirsin yardým etmeyi severim eþe -dosta . N’olur gel bize, beraber yapalým, hem ben öðrenmiþ olurum diyor. Baþýmýn aðrýsý geçti ama sersem gibiyim. Þimdi nasýl yapýlacak bu kek!...Hadi hazýrla malzemeleri ben geliyorum dedim, ölgün bir ses tonuyla.

- Ya! Gördün mü! Sen komþuda kek yaparken, ben senin kapýda aðaç oldum kapý açýlacak diye...Nejlâ’nýn tele.....

- Gitmedim Kâmuran gitmedim. (Bir türlü tutturamýyorum nereye gittiðini.) Sonunda Nesrin sesimden anladý keyfimin olmadýðýný. Kalsýn kalsýn, sen hastasýn, sesinden belli dedi. O bildiði kekten yapmaya karar verdi. Onun meþhur bir keki var.(Meþhurluðu, güzel olmasýndan deðil, sýk yapmasýndan kaynaklanýyor.)Yumurtanýn beyazý ayrý, sarýsý ayrý çýrpýlan bir kek var ya, iþte o. (Ay! Þimdi bayýlacaðým.)Ýçine üzüm, ceviz falan koyuyor, gerçekten çok güzel oluyor.Geçen bize de getirdi, Ahmet çok beðendi.( Þu ayrýntýya bir bakýn Allah aþkýnýza!) Dedim ya, Nesrin çok güzel yapar o keki. Hani sen bana geçen geldiðinde ikram etmiþtim , yememiþtin, hatýrladýn mý?( Hiç aklýmda yok.) Ben tatlý yemem demiþtin. Zaten onun için kilo almýyorsun. Bir de her gün yürüyüþ...(Yürüyüþ de nerden çýktý þimdi!) Ne azimli kadýnsýn valla.

- Eeeee! Nerdeydin o zaman geldiðimde?...Nejlâ’nýn te.........

- Hastalýk derdine günü de unutmuþum. Ayten aradý, güne geliyor musun diye. Ay dedim, ne çabuk onbeþ gün oldu. Senin günün bugün müydü? Ayol gün, sende miydi? Güne falan gidecek gibi deðilim. Ama gün parasýný kimle göndereceðim? ( Bir telefon numarasý alacaðým, tv’de dizi film izliyor gibiyim; bitmek bilmiyor..)...Sen de bir türlü giremedin þu güne. Kâmurancýðým, gün bahanesiyle görüþüyoruz arkadaþlarla. Kalabalýk deðiliz, sen de gir yaaa! (Aman! Allah korusun!)

- Ayten Haným ýsrar edince, güne gitmek zorunda kaldýn demek ki...Nejlâ’nýn te...

- Güne de gitmedim.(Yine tutturamadým.) Baktým keyfim yok, açtým televizyonu, “Kadýnýn Sesi” ni izledim. (Ýþte þimdi yandým!) Orada da bir kavga, bir gürültü. Adliye koridoru gibi. Her kafadan bir ses çýkýyor. Onlarýn þamatasýndan içime fenalýk geldi. Ayol oradakilerin her biri, bir diðeriyle kavga ediyor. ( Ýzleme o zaman. Cýk cýk cýk! )

- Hýh! Desene iþte o gürültüde geldim ben. Programdakilerin gürültüsünden duyamadýn demek ki zili.....Þu telefon numara...

- Biliyorsun Kâmurancýðým, bizim zil itfaiye sireni gibi. Duymamam imkânsýz.

- Eeeee! Nerdeydin?

- Dur dur anlatac’m...Saat kaç Kâmuran? Benim dizi baþlayacak þimdi...

- Sekize çeyrek var.

- Aaaaaaaa! Onbeþ dakika kalmýþ...Senin geldiðinde galiba...Aaaaaa! Kâmuran kapý çalýnýyor...Kapatýyorum , kusura bakma. Sonra seni arar , veririm numarayý. Önce numarayý yazdýðým kâðýdý bulayým da...Hadi iyi akþamlar. (Oooohhh!)


Yaklaþýk yarým saat sonra telefonum çaldý. Sanýrým dizinin reklâm arasýnda....Arayan, lâfý çok uzatan bu arkadaþýmdýr diye açmadým, açamadým...Þimdi Nejlâ’nýn telefonunu kimden alacaðým ben?