Belkide yaþamýmý engelleyen þeyi bulmuþtum. Suçluluk evet suçluluk hissiydi. Kýrýldýðýmda uzak duruyordum ama aklýma ya ölürse sorusu takýlýyordu. O zaman çok üzülecektim. Bazen deliliðe sýðýnýyordum ve böylece çevremi istediðim gibi yönetebiliyordum. Peki ya ben; kayboluyordum ve kaybolarak ölmek istemiyordum. Ölürken bile nerede olduðumu bilmeliydim. Ýçime katman katman yerleþtirdiðim üzüntüler aniden ortaya çýkýyor ve beni bir savaþa sürüklüyordu. Kafamda ayný sorular üstüme üstüme geliyordu; bense onlarý sakinleþtirmek için çýrpýnýyordum.
Belki de hiçbir þey yaþamamýþtým belki de hayatta mutlu olmuþtum en çok ama neye yarar yine de iyi deðilim. Hep ayný düþlerle yaþýyorum. Hep ayný düþler korkutuyor beni. Savaþtayým...
Herþey böylesine kuþkuluyken o çýkageldi. Nereden geldiðini asla sormadým. Sadece geldiði için mutluydum. Onu kahverengi koltuðunda yazý yazarken gördüm. Evimde, odamda...Gözlerine bakamadým, bunu yapamadým ama yüreðimin diðer kutbu olduðunu biliyordum. O geldiðinde herþey eskisi gibi oldu belki de yenisi...O gelmiþti ve o gitmiþti. Hoþgeldin ben...