Nereden geldi aklýma bilmiyorum. Anlatmalýyým belki her þeyi ve ayyuka çýkmalý bütün bilinmeyenler. Ve biraz da senin için anlatmalýyým…
Trabzon’un bir sonbaharýydý.. ve sonbahar Trabzon’u böyleydi:


Aþk için anlamlar yükleyemiyordum kelimelere ve oyunbaz sevdalara sahne oluyordu durmadan yüreðim. Trabzon’du bu iþte. Hafif ýslatýrdý önce seni, sen sarhoþ olacakmýþsýn gibi olduðunda anlardýn olup biteni.
Yarým kalmýþ cümleler, yarým kalmýþ sevdalar ve yarýmlarla…
Böyle bir anda çýktýn karþýma, senin bir suçun yok! Þehir buðusu akþamdan kalan düþüncelerime hakimdi sadece. Seni düþünmek varken, seni düþünürdüm..
Öyle büyük bir sevda da deðil aslýnda. Cahilliðimdi seni seviþim, emanet kelimelerdi sevdamý anlatan. Uyduruk bir romanýn ucuz bir repliðinden oluþuyordu her þey. Sen çok yüceydin sevdan da belki. Ama her þey bende bitiyordu. Bütün düðüm bende çözülüyordu. Ya da bir türlü çözemiyordum.
Sana yazdýðým ilk þiiri hatýrlýyorum þimdi. Evet eskiden þiir de yazardým. Hani sana yazardým. “…seni ayazda güneþ gibi seviyorum sen bunu bilmiyorsun…” Aðladýðýný söylemiþtin okuyunca.
Aðlamýþ mýydýn?..
Sahi mi?
Ben onu bir gece yarýsý hafif þafak sabaha sökerken karalamýþtým müsvedde defterime sen halaylarýma demir atmýþken. Mavililiklerde kaybolurcasýna seni yazmýþtým. O akþam sana deðil senin sevgine aþýk olmuþtum!
Sonrasý geldi tabi. Her iki satýr seni anlatýr oldu, her iki kelime, dize, þiir aklýna ne gelirse… Bunu bana yapmaya hakkýn yoktu! Beni böyle deðiþtirmeye, beni adam etmeye, beni mahvetmeye hakkýn yoktu!
Yaðmuru sevdiðim kadar sevmiþtim seni oysaki. Hani yaðmur nasýl yakýþýyorsa Trabzon sokaklarýna bana da öyle yakýþýyordu senin sevdan.
Trabzon’du bu! Hazan mevsimi hakimdi her kareye. Yani senin bir suçun yok…

Kurutacaðýný söylemiþtin ilk buluþtuðumuzda sana verdiðim kýrmýzý gülü. Defterinin arasýna koyacaktýn. Orada kalacaktý her þey! Yaþadýklarýmýz ve bitmeyenler herhangi bir defterin herhangi bir sayfasýnda ebediyeti tadacaklardý. Ben hep sana kýrmýzý güller verecektim, sen hep bana üzümkarasý gözlerle gülümseyecektin, ben hep sana þiirler yazacaktým…sen okuyacaktýn..
Ve bu hengame nasýl yakýþýyorsa sevdamýza öyle devam edecekti…
Ama bunda bir eksik vardý;
Senden sonra sana yazdýðým þiirlerden haberin olmayacaktý hani? Bu sonuncusu..
Ne kadar korkunç deðil mi? Yazýyorsun ve yazdýðýn, yazdýklarýn hakkýnda hiçbir fikre sahip deðil. Asýl korkunç olan bu da deðil aslýnda. En korkuncu ne biliyor musun? O yazdýklarýný beþ dakika sonra parçalara ayýrcasýna yýrtýyorsun, geride hiçbir iz kalmýyor senden ve her þeyden…
Trabzon’du bu iþte beni asileþtiren; senin bir suçun yok…

Sonra düþünürdüm. Sevdamýzda çok eksik vardý. Haklýydýn… en azýndan bir þarkýmýz olmalýydý deðil mi? Söyleyeceðimiz, dilimize aþina edeceðimiz bir þarkýmýz, elini tuttuðumda mýrýldandýðým þarkýmýz… bir çok eksiðimiz vardý senle her sevdada olmasý kalýplaþmýþ tabulardan. Ama bizde yoktu. Yýldýzlarýn altýnda sevdamý ilan etmemiþtim sana hayal maviliklerde öðrenmiþtin. Hayal maviliklerde sevmiþtik birbirimizi. Herhangi bir sinemada herhangi bir filmin en duygusal anýnda elini tutmamýþtým, akþam yürüyüþlerinde sana sarýlmamýþtým, öpmemiþtim seni koklamýþtým sadece…
Trabzon’du bu. Yaðmur yaðarken kendinden geçiyordun, sokaklar sýrýlsýklam, bir uyanmýþsýn her þey baþkalaþmýþ. Ruhun su çekiyor yaðmurda… Ruhun sýrýlsýklam..
Ýþte,
Böyle bir anda sevdim seni… senin bir suçun yok!