Burnumun ucuna güle oynaya konan, umarsýz, minik bir yaðmur damlasý getirdi seni bana. Öyle ki, bu en karanlýk ânýmda bile aydýnlýk bir gülümseme oluverdin buruk dudaklarýmda.

Hatýrlýyorum...

Çizdiðimiz resimler dans ederdi, söylediðimiz þarkýlar aðlardý, bakýþlarýmýz yýldýz yýldýz parlardý; sözlerimiz güneþ gibi sarý-sýcak ve güçlüydü. Gülmenin en derinlerdeki anlamýný, birlikte aðlamanýn anlatýlmaz yakýnlýðýný, hatta aydedenin gözlük taktýðýný bile biz bulup çýkarmadýk mý tozlu tavan arasýndan? Oyuncak atlar üstünde, bez bebeklerde, kurmalý trenlerde bile kuytulara saklanmýþ, çocuksu ama saf ve gerçek duygular yaþamadýk, yaþatmadýk mý? Neþenin þýmarýklýðýný da, hüznün kara bulutlarýný da ayný duyarlýlýkla taþýyabildik beraber. Hayatýn ciddiyetini bilerek ama ne zamana kadar yaþayacaðýmýzý bilememenin verdiði serbestlikle, mesafeli fakat çocuklar gibi vurdumduymaz olabildik yýldýzsýz geceler bile þekerden evimizin kapýsýný yumrukladýðýnda... Asýk suratlara gülmeyi, aðlamayý zayýflýk sananlara aðlamanýn deðerini biz öðrettik. Böylesi bir sevgiye inanmayanlarý inandýrdýk birbirimize verdiðimiz güvenle, baðlýlýkla; etrafa saçtýðýmýz ‘parlak mutlu’ ýþýltýlarla. Sevgi tarihine lekesiz harflerle geçirmeyi baþardýk adýmýzý; uzaklýklara, zamana yenilmeyerek ispatladýk unutmayacaðýmýzý, sonsuzluðu...

Þüphesiz, her gün güneþ ýþýðýyla yýkanmadý duygularýmýz... Bazen, ister-istemez yaðmurlarla bir olup sýrýlsýklam da oldu gözlerimiz. Acýlarýmýz içimizi doldurdu; yaþamdan bunaldýðýmýz, birbirimizden sýkýldýðýmýz, hatta varlýðýmýza yaka silktiðimiz anlar da oldu hayatýmýzda. Ayrýlýklara boyun eðdik, özlemleri umursamadýk bazen, yollarý da zamaný da soktuk aramýza... ama hepsi kýsa sürdü. Karanlýklara boyun eðdik ama asla nefrete teslim olmadýk, ebedi ayrýlýða savrulmadýk biz! Ne var ki ihanet ettin sen! Daha cümle bitmeden, gereksiz bir yerde, hatta en uygunsuz yerde noktayý koyuverdin yaþanacaklara. Daha ne üç noktalar olacaktý, daha ne parantezler açacaktýk anýlara, böyle apansýz kýrýlmasaydý kalemin...

Sonbahar yapraklarýnýn cansýzlýðý, güneþin can çekiþen son ýþýklarý, kara bulutlardan boþalan hüzün kokulu yaðmurlar, kan kokan akþam kýzýllýðý yaþama sevincini baltaladý, sen daha karþý koymaya fýrsat bulamadan... Henüz duvarlarý sevgiye boyamadýk, aðaçlarýn dallarýný birbirine düðümlemedik, karýncalara kentler kurmadýk planladýðýmýz gibi...

Hani sen kuþlara piyano çalmayý öðretecektin de, benim dans dersi! verdiðim balýklar da eþlik edeceklerdi?... “Yaþamadýðýmýz mutluluklar, dökmediðimiz gözyaþlarý, kokusunu bilmediðimiz daha nice duygu var, tatmadýðýmýz pastalarý hiç mi merak etmiyor musun?” diyen sen deðildin de bir baþkasýydý sanki!!! Ama... gittin; hayatýn senden býkmasýný bekleyemedin! Ýstanbul yetim, Ankara ümitsiz kaldý ve ben.. kimsesiz!

Þimdi yalnýzým. Bir baþýna gerçekleþmiyor kurduðumuz hayaller; ortaksýz çekilmiyor dertler, tek baþýna yaptýðý en zevkli iþten bile bir tat alamýyor insan... Cuma akþamlarý 22:00 telefonlarýný nafile bekler oldum ve hiçbir hayal gücünün bulamayacaðý, eþsiz sürprizlerini... Hem kendi kendime pasta savaþý yapamam ki! Kendi kendimi gýdýklayamam; sevgi sözcükleri yerleþtirip dünyanýn en anlamlý hediyesinin üstüne, uçan bir balona koyup kendi kendime gönderemem ki! Saç tellerimi sayma konusunda senin kadar baþarýlý deðilim ben, hâlâ bütün yýldýzlarýn isimlerini öðrenemedim... Ya tango yapmayý? Senin yüzünden evlenemeyeceðim!!! Kendi kendimi sevemem Haki, bu sevgiye büyük hakaret olur... Lanet olsun! Pasta savaþlarý, salçalar, muz püreleri, hýzlý arabalar, hýyar ve pijama partileri, su bombalarý; omuzlarýmýzda yük olmuþ gözyaþlarýmýz, hayallerimiz, umutlarýmýz, içimize sýðdýramadýðýmýz duygulanmalarýmýz, kimsede olmayan garip dostluðumuz... daha pek çok þey daha... babasýz kalamazlar! Yoksun, eðer çýkýp geri gelsen, burnunu bir kez daha kýrardým, bir daha böyle gideme diye...

Mýzýkçýsýn sen, oyunbozansýn, sahtekârsýn! Hep öyle deðil miydin sanki! Yenileceðini anladýðýnda esrarengiz bir þeklide hastalanan, kaybetmemek için oynamayan, hile yapmaya çalýþýp yakalanan yaramaz bir çocuktun sen hep... Hayat oyunundaysa okey attýn Hakan, dikkat etmedin, önüne bakmadýn çünkü!

Bir Jack Daniel’ s damlasýnýn içine sýkýþýp kaldým bu gece... Hiçbir þeyin gücü yetmedi kaderi yolundan dönmeye ikna etmeye... Özledim, o kadar özledim ki, seni hatýrlatan her ne varsa yüreðime koydum, gözyaþlarýmla dokundum bu gece..

Gökyüzünde nokta nokta yýldýzlar var bu gece; hepsinin birer adý var, bir bahar akþamý koyduðumuz. Serin bir bahar yeli gýdýklýyor ensemi, ve ben, özlemini dolayýp aydedenin boynuna sana gönderiyorum tüm sevgimi...

Bahar geldi Hakan; en sevdiðin kýr çiçekleri seni anýyor her köþe baþýnda... Bu bahar, bir bahar, ilk kez ihmal ediyorsun beni...

Üzüldüðüme üzülme, aðladýðýma kýzma, zaman alýr ama toparlanýrým... Seni seviyorum bana hayatýn 24 saatin de ötesinde anlamlarý olduðunu, sevmeyi ve sevilemeyi öðreten koca adam, seni hâlâ seviyorum, yokluðunda da týpký varlýðýnda olduðu gibi doludizgin...

Elveda demiyorum Hakan, sadece... “TEKRAR BULUÞUNCAYA KADAR HOÞÇAKAL...”


***29.06.2003 _ Seni özlemenin kitabýný yazabilirim.. Ama yapmýyorum. Senin býraktýðýn gibi deðil hiçbir þey, ne hayat, ne insanlar... üþürsün, kýrýlýrsýn diye korkuyorum.... Rahat uyu...