"Seni Seviyorum Aþkým" dediðim o gün, kendimden emin deðildim. Yaptýðým, ne kadar doðru ya da ne kadar yanlýþ, onu da kestiremiyordum aslýnda.

Ama aþýktým sana iþte!.. Hem de deliler gibi!.. Belki baþkasýna da aþýk olabilirdim öylesine. Ama Allah seni çýkarmýþtý karþýma ve bende sana deliler gibi aþýk oldum iþte... Ama, nereden bilebilirdim ki sendeki aþkýn sevgiye, sevginin tutkuya, tutkunun da tutsaklýða dönüþeceðini!.. "Acaba her zaman aþk olarak kalsa ne olurdu?" diye, sordum içimden.

“Sevildiðin kadar sevilebilirsin”in bilincindeydim. Ve o bilinçle sevdim iþte!.. Çok uðraþtým, ama yapamadým, beceremedim. Çünkü, “tutsaklýk nedir”, hiç yaþamadým. Gördüm ki herþey sana güzel ve herþey senin için. Dayanamadým, ben de senin için yaþamaya baþladým. Ama olmadý iþte; göremedim, hissedemedim, duyamadým ve yaþayamadým. Sen, bir baþlangýca ihtiyaç duydun, ben ise bir bitimi aradým hep!.. Ve sonunda anladým ki, insan olmaktan çok daha zormus aþýk olmak!..

Senin gerçekten yaþadýðýný hissetmek için, "derinlere dalmak lazým"mýþý da anladým. Ama, derinler, bana çok uzak. Ayný, yaptýklarýmýn, yapmak istediklerime olan uzaklýðý gibi iþte. Yavaþ yavaþ sende kendi kayboluþumu hissediyorum. Tamamen kaybolduðumu anladýðýmda, çok mu geç kalmýþ olacaktým acaba?.. Ama kaybolmuþ olmak da yetmeyecekti o zaman. Bulunmak, önem kazanacaktý sanki, o an geldiðinde.

Sonra bir gün, sevgiden çok uzaklarda olduðumu hisseder gibi oldum. “acaba kayboluþum mu geldi?” diye, sordum, kendime. Anýlarým paramparça oldu o an. Ya, zaman yok etmiþti, ya zamanýn getirdiði zorunluluklar. Ama ikisinde de zamanýn rol oynadýðý bir gerçekti iþte!..

Sana baktýðýmda …. “Yok Yok!.. Hayýr!.. Aþk olamaz”ý görüyordum artýk, gözlerinde. Her þey rengarenk olsa da çevrende, çok uzaklýk oluþmuþtu çehrende!.. Senin her yükseliþinde, ben alçalýyordum, kayboluþumun geliþiyle.

Sonra, farkýna vardým; her gün, her an içimde bir þeyler yön deðiþtiriyor. Sanki tek deðiþim içimde oluþuyor. Yaþlanýyor muyum ne?!? Geride kalmýþ günleri de hatýrlýyamadým, baþlangýçla sonu da karýþtýrdým.
Geçmiþi ölesiye sevme kavramýyla, karþýmda duran sen!.. Farklý yönden sevme taktiði ile vitrinde yüzümü inceleyen ben!.. Ardýma bir an dönüp bakmaya cesaretim de yok aslýnda. Kendime soru sormaktan da kaçýnýyorum. Elimi daima tutmak, benimle sevismekten de zor; ayný, sana birsey kabullendirmenin anlatmaktan da zor olduðu gibi.

Artýk hiç bir þey yapamazdým, yapmam gereken her ne ise þimdi yapmalýydým. Sadece gelecek deðil, geçmiþ de tamamen önümde, her noktasi ölümsüz, cennet ve cehennemden de öte… Ve gerceðin, beklenenden ne kadar daha korkunç olduðunu anladým o an. Gerçek korkunçtu, kayboluþum ise, ekþi. Biri titretti, diðeri ekþitti.

Senin gözlerinde ben hayal ürünü bir aþkým aslýnda. Ve, mükemmel olanýn ben deðil sen olduðunu da anladým sonunda. Haydi sende anlasana, mükemmel olan sensin iste!.. Ancak mükemmel olan, mükemmel bir hayal yaratabilir. Yani sen ve senin o bitmek bilmeyen düþlerin. Kayboluþum, onun bitiminden baþka bir þey deðildi. O, benim bundan sonra saklayacaðým ve üzerine biriktireceðim yaþamlardan biriydi iþte.

Hüzün, aþk ve doðallýk; içimizden, içimize doðdular ve oralarda da yittiler!.. Sevindirici yaný ise, ardýnda sadece kýrýk bir vitrin camý býrakmasýydý!..
A.Ç.