bekle sevda yürekli dað çýnarým
varsýn damgasýný kara vursun zaman
sabrýnda taþlar eriten tarih þahlanadursun
ilk cemresi düþecek baharýn
sevdayý dölleyecek ilk ýþýklarýyla güneþ
kan pýhtýsýna dönecek salkým salkým kýzýllýk
bir kardelen baþ kaldýrýp buzlar altýndan
selamlayacak özgürlüðünü halayýn, zeybeðin, horonun

hele bir terlesin umudun alný
yýrtýlsýn sabrýn çeperleri
emek meyveye durduðunda göreceksin
tanrýlar terketmiþ olacak yeryüzünü
boðulup atýlýrken çakal sesleri dipsiz kuyulara
bir baþka gülümseyecek gökyüzü
bütün türküleri anadillere çevrilecek alýnterinin
þarkýsýný kuþlar söyleyecek o görkemli þafaðýn
bütün çocuklarý dinleyecek dünyanýn

o gün söylenmiþ olacak son sözümüz
yýrtýp kabuklarýný yüreklerde sevgi
çiçeðe duracak kýzýlcýk dallarý
kimseler beklemezken seni benden baþka
bir anda bitivereceksin yanýbaþýmda
omuzuma düþecek baþýn
son kez haykýracaðým
hoþ geldin ey sevda yürekli yar!
hoþ geldin ey gökyüzümün mavisi...
ve gömüp yüzümü sol yanýna
uzun uzun susacaðým

sonra aþýp geldiðimiz zamanlarýn dalýndan
sararýp ince bir yaprak düþecek
ipeksi rengini alýp benden göðe serpecek
çimlenip yeþerecek üzerimi örten bir avuç toprak
göcebe kuþlar havalanacak orta yerinden yüreðimin
geriye sadece aðrýsý kalacak sevmelerimin
ve ben belki de ilk kez o gün
o kadar mutlu olacaðým...