70lerin çocuklarý , yani bizler , bizlerden bir çoklarý....

Farkýnda mýsýnýz aslýnda 2000 ile baþlayan yýllar hiç bize ait olmadýlar ve sanýrým olmayacaklarda. Halbuki 1900lu yýllardan üzerimizde kalan tozu , topraðý ve çamuru silecek bir yeni yüzyýl dilemedik mi hepimiz ayrý yerlerde ve ayrý zamanlarda. Neden bizim olamýyor öyleyse , önümüzde kocaman bir heyecanýn kapýsýný açýp, " hadi , ne duruyorsunuz , gelsenize içeriye." demiyor ?
Ne ilginç bir nesil olduk biz...Ve bence neden olduk ?
Belki de tüm dünyanýn globalleþme dediði olguyu ilk yakalayan annelerimiz , teyzelerimiz olmuþlardý. Yüzlerine papatya resimleri yapmýþlardý zar zor bulunan göz kalemlerinden. Bol paçalý , komik pantolonlar giyip annelerini sinirlendirirken , etek boylarýnýn kýsalýðý için babalarýndan azar iþiten bizden biraz büyüklerimiz. Mahallede ki o sakallý ve üzeri acýk arabasý olan oðlana gizlice camdan bakarken yakalanmýþlardý küçük erkek kardeþlerine. Aslinda onlar özgürlüðün sadece istenmesi gerektiðine inanmýþlardý , karar vericilerinden. Önce ailelerinden sonra çevrelerinden. Gizli gizli ele geçirilip , soba altlarýnda kurutulan "silâhlý kuvvetler" sigarasýndan bir nefes çekmekti belki de onlar için kendini ifade edebilmek. Çabuk sýkýldýlar kendilerine verilen genç rolünü oynamaktan pek çoklarý. Önce kapýlarý çalýndý ellerin çiçekler ve çikolatalar olan ve belki de ilk defa görülen koca adaylarý geldi ziyaretlerine. Yan odada , yengeleri kardeþleri nezaretinde tanýmaya çalýþtýlar birbirlerini. Göze ve kulaða en hoþ gelen adayýn sýfatý bir sure sonra "niþanlý" olmuþtu bile. Sanýrým hiç hissetmediler sýfatýn " koca" olarak deðiþirken onlarýnda yeni bir role soyunduklarýný. Erken evlendiler , erkenden bebekleri oldu. Ve onlar , þimdi bizlerin güzel anneleri yani ; tüm sevgi ve kuvvetlerini verdiler üzerimize erken yürüyelim , hýzlý koþalým ve terbiyeli saðlýklý çocuklar olalým diye. Kendilerine çizilmis olan doðruya oturup býraktýlar kendilerini rüzgara.
Bizler yapamadýk , yapamýyoruz da. Bizlerin daha ilk yaþlardan beri kendi ailelerimizin yapamadýklarýný yapmak gibi bir misyonu oldu çünkü. 70 lerin çocuklarý. En beyaz önlük yakalarýný takmalý yakamýza ve ilk kurdelalarý almalýydýk sevgili öðretmenlerimizden. Yemegimizi sonuna kadar yemeliydik , seçmeden. Ýlkokulu bitirir bitirmez kolejlere hazýrlanmalýydýk. Ailelerimiz arttýrýp arttýrýp bizlere vermiyor muydu , biz sadece dersimizi öðrenmeliydik. Kurslara gittik , dersler aldýk . Yemeðimizi koþarken yemeyi ilk o zamanlarda öðrendik belki de. Hayat ne kadar yavaþtý 6 yaþýndayken ve neden simdi durmadan koþuyurdu zaman anlam veremeden. Baþardýk veya baþaramadýk , lise yýllarýmýz boyunca ne kadar özgürdük bizler deðil mi ?? annelerimizin aileleri olmadan girmediði sinema kapýlarýndan bizler sevgililerimizle girebiliyorduk örneðin. Babamýzýn yanýnda bacak üstüne atmayý da baþarmýþtýk. Telefon ile sohbet etme özgürlüðümüz vardý varolmasýna ama hepimizin baþýnda da " kim o ? " diye ýsrarla soran annelerimiz dikilmiyor muydu? Arkadaþlarýmýzda gece yatýsýna bile kalabiliyorduk bizler. Bizler aþmýþtýk bir çok seyi. Aslýnda ilkler olmanýn zorluðunu yüklemiþti bir önceki neslin çabuk yorulan anne ve babalarý bize , bu çabamýza bir anlam veremeden karþýmýza dikilip gidiþatýmýza engel olmaya calýþanlar yani.
çabuk yorulmadýk arkadaþlar ama çok hýzlý koþtuk. Üniversite okuduk biz , eve geç geldik , geceleri sokaklarý arþýnladýk. "geç kalma " kavramýnýn göreceli bir kavram olduðunu ilk biz keþfettik sanýrým. Ve bize kendilerine göre geç kalmýþ olduðumuzu haykýran büyüklerimize , baðýra çaðýra yakýnabileceðimiz bir trafik problemimiz vardý neyse ki. Ýçki içtik , eve sarhoþ geldik , sigara paketimizi çalýþma masamýzýn üzerinde býraktýk sýrf görsünler de kovalamaktan vazgeçsinler diye.
Hatta , uzak þehirlerde "okul okuduk". Yalnýz yaþamanýn aslýnda nasýl bir eziyet olduðunu öðrendik öðrenmesine ama hiç toz kondurmadýk. Para kavramý öyle çok kondu ki karþýmýza , Ama para ile de engellenemedik biz pek çoðumuz çalýþan öðrenciler olmak durumunda kaldýk. Yani ne okuduk aslýnda , ne öðrendik nede para kazandýk. Olsun , özgürlüðümüze sahiptik ya...
Geç evlendik , hatta evlenmedik... Bir çatý yetti hayatlarýmýzý bir baþkasý ile paylaþmaya. Nikah kavramý bile uzaktý bu hayatlarýmýzdan , bir gün direnemedik ve evli oluverdik. Sonra dul . Ve sonra gene evli , ... böyle bir ikilem ile gittik , geldik. Belgeli iliþkilerde kirildik , üzüldük , yýkýldýk. Ama bir gerçek daha vardý ki , çoðumuz ailelerimizin onca mutsuz evliliði arasýnda ilk boþanmýþ olanlarýydýk. Ne korkunç deðil mi , hayýr boþanmýþ olmak deðil , gördüðümüz bizden önce ki o kadar mutsuz iliþkinin hala devam ediyor olmasý korkunç olan. Bizler böyle düþünmeyi öðrendik , hareket etmeyi ve birþeyleri bir yerlerden yakalamayý denedik her zaman. Depresyon girdi hayatýmýza , psikologlar , hatta azmýþlarýmýz psikiyatrlarla bile tanýþtý. Hasta bir nesil olduk , anlatamayan .
Tüm bunlar olurken , bizler mutlu muyduk ? bazen evet , bazen deðil sanýrým. Kendimiz olduðumuz anlarý , birbirimizle paylaþýrken mutlu olamasak bile huzurluyduk sanýrým. Maskelerin altýna saklanmadan , zayýf kiþiliklerimizle ve aðlayan yüzlerimizle birbirimize destek verip , bir omuz ararken bizler , biz olmayý öðrendik. Ve eminim güçlü olmayý da çözüverdik bu koþturmacanýn ortasýna. En azýndan biliyoruz ki , güçlü fiili , Güçlüyüm - güçlüsün - güçlü - güçlüyüz - güçlüsünüz - güçlüler seklinde çekiliyor... :))))
Erken yaþadýk arkadaþlar , ucundan tutmaya çalýþtýk ve tüketene kadar sömürdük geçmiþimizde ki yýllarý , belki de o yüzden oluyor bütün bunlar. 2000li yýllar temkinli yaklaþýyorlar bize , onlarda bizlerin onlardan çekindiðimiz kadar ürküyorlar belki bizlerden. Bizler biraz daha çocuk olmaya , yeni doðmuþ yüzyýlda biraz daha olgun davranmaya baþlayýnca herþey yoluna girecek ve Mutluluðu belki hiç tutamadýðýmýz bir yerinden yakalayýp sýkýca sarýlacaðýz ona. Böyle ümit ediyorum ve hayat bu kadar olmamalý diyorum.